Αρκετά χρόνια πίσω, μια Ελληνική μπάντα εδραιώθηκε στα δικά της εδάφη στην επική doom metal σκηνή και όχι από τύχη. Οι The Temple κυκλοφορούν αρχές Δεκέμβρη το δεύτερο επίσημο άλμπουμ τους και οι απολαβές απλόχερες από συνθέσεις, νότες, μουσικές.
Η διαίσθηση μου πως το Of Solitude Triumphant θα γίνει ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα άλμπουμ τής χρονιάς που φεύγει, δεν κλονίζεται. Η ανάβαση σαν σε Γολγοθά, η βραδύτητα και η τελετή. Οι κιθάρες μαύρες, ο ρυθμός τού βάθους, τραγούδια με την φωνή εκείνη τόσο του Ελληνικού χρώματος όσο και της χροιάς. Όλα βαδίζουν τελετουργικά κι απέριττα σε έναν σκοτεινό μυστικισμό. Στον ρυθμό τής υμνωδίας. Στο δύσβατο μονοπάτι τής παράδοσης.
Η κοινή λογική θα υποθέσει πως ίσως είναι μια ακόμα doom κυκλοφορία. Η προσεχτική όμως ακρόαση, ο πραγματικός και ουσιαστικός χρόνος που θα προσφέρεις θα σε ανταμείψει. Τα κομμάτια πρέπει να τα παρακολουθήσεις σαν μια ζωντανή παρουσία. Να είσαι εκεί και να τα αισθανθείς. Να τα σεβαστείς.
Η λεπτομέρεια που κατακλύζει το Of Solitude Triumphant το κάνει σχεδόν μοναδικό. Το τοποθετεί ψηλά. Ο Οδυσσέας Ελύτης εισβάλει στην εισαγωγή τού άλμπουμ -με ένα εξαίρετο χορωδιακό- κάνοντας τον ακροατή να ανατριχιάζει στο άκουσμα τού «Με το λύχνο τού άστρου». Μια βροντερά συγκλονιστική στιγμή. Η λεπτομέρεια τού υπέροχου artwork στο εξώφυλλο, μια πραγματική στιγμή τέχνης τού Φώτη Βάρθη. Χαρακτική / ξυλογραφία από έναν καλλιτέχνη που ζει την παράδοση και την ιστορία.

Μια θρηνωδία στο ταξίδι τής ψυχής. Μακρύς και μοναχικός ο δρόμος. Και στο τέλος, το Φως.

Eleni Liverakou Eriksson