Το 2021 δεν θυμίζει σε τίποτα τις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα που διανύουμε. Αυτό ισχύει για όλα, την καθημερινότητα, τις τέχνες, τον ελεύθερο μας χρόνο, τις δουλειές μας, αλλά ως προς τα μουσικά αυτό το χάσμα εμφανίζεται ίσως με τον πιο έντονο τρόπο στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής. Χαρακτηριστικά, σε σχέση με τα 2010 σήμερα η Blackest Ever Black δεν υπάρχει πια, ο Haxan Cloak κάνει μόνο OST και ο Oneohtrix Point Never έχει κορυφαίο pop star να ερμηνεύει ένα τραγούδι του! Οπότε ο Βρετανός Andy Stott ο οποίος ανήκει ξεκάθαρα στην προαναφερόμενη εποχή σήμερα νιώθει σίγουρα μια αμηχανία για να χωρέσει ως δημιουργός στη νέα εποχή.

Αυτό το γεγονός τον κάνει να ακολουθήσει μια ασφαλής επιλογή που όσο τον απομακρύνει από την αλλοκοτιά που επιζητεί ο μέσος ακροατής της σύγχρονης μουσικής σήμερα, τόσο τον ωθεί σε μια όαση νέο-ρομαντισμού που υπόσχεται γλυκά ξαποστάματα. Η επιλογή να κεντράρει στη συμμετοχή της Alison Skidmore με την οποία έχει στο παρελθόν δώσει το απόλυτο του άσμα “Faith In Strangers”, κρίνεται ως απολύτως πετυχημένη καθώς δίνεται μια γήινη νότα σε αυτό το παραμορφωμένο-εξωγήινο ηλεκτρονικό μοτίβο που πλέον είναι αρκετά αναγνωρίσιμο ως μουσική ταυτότητα του. Θα μπορούσαμε με σημερινούς όρους να μιλάμε για ένα easy listening άκουσμα, μόνο που αυτό στην περίπτωση μας μάλλον ως κομπλιμέντο μπορεί να χαρακτηριστεί. Ειδικά όταν τελειώνει το παρακάτω άσμα και νιώθεις την ανάγκη να ξαναβάλεις το άλμπουμ από την αρχή.

Μπάμπης Κολτράνης