Από όποιο μονοπάτι κι αν ξεκινήσει η κάθε ψυχή την μουσική της αναζήτηση θα περάσει σίγουρα από κάποια συγκεκριμένα μέρη. Το αν θα σταθεί σε αυτά ή θα τα προσπεράσει είναι προσωπικό της θέμα το οποίο επηρεάζεται από το υπόβαθρο, την αισθητική και το ανοιχτό μυαλό της. Σε περίπτωση, λοιπόν, που τα τρία αυτά στοιχεία (μαζί με πόσα άλλα μαζί) συγκλίνουν και καταλήγουν στην αναζήτηση του επαναστατικού στοιχείου στη μουσική, όχι στην ταμπέλα, αλλά στην ουσία της, τότε δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η δόλια ψυχή να μην ξαποστάσει στο όνομα των Suicide. Γιατί για το οτιδήποτε ριζοσπαστικό που βγήκε μετά τα ‘80’s στη μουσική, ο αποθανών Alan Vega και ο Martin Rev από ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη στα μέσα των ‘70’s έβαζαν μια ολόκληρη κοτρόνα και όχι απλώς ένα λιθαράκι!

Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο αφιέρωμα (homework για την επόμενη καραντίνα) για να αποτυπωθεί η πορεία και η επιρροή αυτής της μπάντας όπως και του ίδιου του Alan που όσο καταβυθίζεσαι στο προσωπικό του έργο, τόσο πολύ εκπλήσσεσαι με τον καλλιτεχνικό του πλούτο, αλλά προς το παρόν μια ιδανική ευκαιρία πρώτης γνωριμίας αποτελεί αυτό το χαμένο άλμπουμ του από την περίοδο 1996-1998 που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Εδώ βρίσκονται όλα τα στοιχεία της μουσικής του σφραγίδας, ένα κράμα αφαιρετικού industrial και περίεργης μελωδικότητας που συνοδεύει τους ωμούς αλλά και ποιητικούς του στίχους. Η πρώτη επαφή με το υλικό εδώ ίσως να είναι λίγο επικίνδυνη, καθώς υπάρχει μια τραχύτητα στον ήχο η οποία όμως στην πορεία γίνεται αντιληπτή ως το ιδανικό συστατικό της πιστής απεικόνισης της εποχής του, την τότε ζωή στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Το γεγονός, μάλιστα, ότι αυτό το ολοκληρωμένο άλμπουμ αναπαριστά ως κάτι φρέσκο και τη σημερινή σκοτεινή εποχή μας, αποδεικνύει ότι τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο από την εποχή που γράφτηκε. Οπότε δικαίως κυκλοφόρησε το Mutator σήμερα κάνοντας μας να περιμένουμε με ενδιαφέρον και το υπόλοιπο αρχειακό υλικό του που σκοπεύει να κυκλοφορήσει η Sacred Bones.

Μπάμπης Κολτράνης