Δεν ξέρω τι είχε ακριβώς στο μυαλό του ο The Haxan Cloak, κατά κόσμον Bobby Krlic , όταν ονόμαζε το δεύτερο του, ολόφρεσκο του δίσκο Excavation, δηλαδή “ανασκαφή”, αλλά από το πρώτο κομμάτι με τίτλο “Consumed” νιώθεις έναν τρόμο. Μια θεοσκότεινη ατμόσφαιρα ορθώνεται μέχρι που χτυπήματα ρυθμικά ακούγονται, σαν να είναι ένα πτώμα που χτυπά μέσα από την κάσα! Κάτι σαν αντιστροφή της ταινίας του Νικολαΐδη Singapore Sling όπου ο λαβωμένος ήρωας θάβεται μόνος του στο τέλος. Τι όμως είναι αυτό που συνθέτει αυτόν τον ανώμαλο δίσκο που αρχίζει με ένα κατά μια έννοια μακάβριο τέλος το οποίο αποσιωπά την οποιαδήποτε μετέπειτα έκβαση;

Κατά αρχάς μην περιμένετε κάτι μονότονα ψυχρό. Τα αλυσιδωτά κομμάτια μπορεί να ακολουθούν μια πορεία αναλαμπών μιας ζωής με θαυμαστικά, ερωτηματικά και αποσιωπητικά, προς την τελική τελεία, αλλά εδώ τίποτα δεν κείτεται χάμω αργοπεθαίνοντας. Από την πρώτη σχεδόν νότα, το αυτί τεντώνεται για να γευτεί αυτό που το περικυκλώνει. Όλα καθηλώνονται γύρω του και τα φώτα κάπως σαν να θολώνουν την όραση. Πως συμβαίνει ενώ όλα είναι βουτηγμένα στο σκότος, να βγαίνει μια εξευγενισμένη ένταση μέσα από κομμάτια όπως το καταραμένο “Miste”; Από πότε οι παντιέρες και οι ταμπέλες έχουν χάσει παντελώς το νόημα τους;
Θα μπορούσε να ειπωθεί πως σε ορισμένες στιγμές ο δίσκος θυμίζει soundtracks που έχουν γράψει οι Orbital και ο Amon Tobin, ή πως δείχνει το μέλλον που μέλει να ακολουθήσει το σχήμα των Raime, ή ακόμη πως αποτελεί ένα νόθο παιδί των Massive Attack που ποτέ δεν ασχολήθηκε με την αφροαμερικάνικη μουσική αλλά φλέρταρε από την αρχή με τους πιθανούς ορισμούς της ηχητικής επίθεσης. Πάλι όμως αυτό που τίθεται προς περιγραφή φαντάζει άπιαστο.

Τρομακτικό σαν άκουσμα και τρομερό σαν εμπειρία, το Excavation καταφέρνει να μην ρέπει στον ακαδημαϊσμό αλλά να είναι προσιτό και ευανάγνωστο. Πετυχαίνει πολλά περισσότερα από τον προκάτοχο του, εγγράφοντας μια μελωδικότητα μέσα στις κομψά τιθέμενες κορυφώσεις του. Όλα αυτά μέχρι το τελευταίο 13λεπτο “The Drop” που είναι βουτηγμένο στον ρομαντισμό και αποτελεί κατά έναν τρόπο την αρχή του τέλους, γεμάτη πάντα με υπόρρητες συναισθηματικές εντάσεις. “Άσε το κακό να μπει”; Μπα, περισσότερο “Ο άνθρωπος είναι ένα σχοινί πάνω από μια άβυσσο”, όπως αναπαριστάται και στο εξώφυλλο.

Μπάμπης Κολτράνης