Μέσα σε όλες αυτές τις αναβιώσεις, σε σειρά βέβαια για να μην μπερδεύεται το καταναλωτικό κοινό, έχουμε την τάση να κυκλοφορούν δίσκοι οι οποίοι ήταν κάπου καταχωνιασμένοι και πλέον με τα σύγχρονα ηχοληπτικά μέσα, μοστράρονται ως νιόβγαλτα. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι ο δίσκος αυτός των Rival Schools,ο οποίος ήταν να βγει το 2003, μετά το ψιλοεπιτυχημένο ντεμπούτο τους το 2001, αλλά η πολυεθνική Island έκρινε πως δεν έχει τα σουξέ και επέστρεψε στον αποστολέα το άχρηστο για αυτήν πακέτο. Βέβαια αυτό δεν εμπόδισε τον δίσκο να βρίσκεται ανεπίσημα στο internet όλα αυτά τα χρόνια, ορφανό από εξώφυλλο, εταιρία κλπ.
Θα μπορούσε να ανοιχθεί μια τεράστια παρένθεση εδώ που θα μας βοηθούσε να μπούμε στο κλίμα της εποχής. Αρκεί να αναφερθεί πως το εν λόγω σχήμα το έφτιαξε ο Walter Schreifels, ο οποίος συμμετείχε σε δυο από τα κορυφαία straight edge/hardcore album, ως κιθαρίστας στο ντεμπούτο των Gorilla Biscuits και ως μπασίστας στο We Are Not In This Alone των Youth Of Today, πριν φτιάξει τους Quicksand και μεταπηδήσει από την ανεξάρτητη σκηνή στα σαλόνια των μεγάλων εταιριών. Κλασσική περίπτωση δηλαδή ατόμων που συμμετείχαν ενεργότατα στο underground και μεταπήδησαν στο mainstream ενισχύοντας το σημαντικά, όπως π.χ. ο Dave Grohl, Zack De La Rocha, Kurt Cobain και πολλοί άλλοι. Ας κλείσουμε όμως την παρένθεση και ας αναφέρουμε μόνο ένα παλαιότερο κείμενο μας που αφορούσε σε μια άλλη γωνία του πλανήτη, την ενσωμάτωση των εκεί μουσικών κινημάτων.
Η καθ’ αυτή κριτική θα μπορούσε να ξεκινά με μια κατανόηση πάντως ως προς τις ενστάσεις του μάνατζερ που θα ακύρωσε τότε την εν λόγω κυκλοφορία. Υποψήφια σουξέ δεν υπάρχουν πουθενά, παρά μόνο μια ροή καλοφτιαγμένων συνθέσεων. Προσωπικά βέβαια μιλώντας, χαίρομαι τους δίσκους που σε κρατούν μέχρι τέλους χωρίς αδιάφορα κενά. Εδικά στην αρχή του τα κομμάτια με αυτό το συγκρατημένο post-hardcore ήχο, που θυμίζει μέχρι και Fugazi στο πιο μαζεμένο, είναι ελκυστικότατα. Βρίσκουμε λοιπόν στίχους ενδιαφέροντες, ήχο εντελώς ’90s που όμως χάρις και στα έξυπνα drums του δεν ακούγεται χαζός και γενικώς όλα τα στοιχεία που κάνουν ένα δίσκο να αποκτά την δική του αυταξία.

Μοναδική μικρή ένσταση υπάρχει στο “Sofia Loren”, προφανώς όχι στο όνομα αλλά στο γεγονός πως αποτελώντας την πρώτη εκτέλεση του υπέροχου “Shot After Shot” που βρισκόταν στο δίσκο τους του 2011, εδώ φαντάζει ανολοκλήρωτο. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει  με το “Big Waves” που εδώ ακούγεται πιο βαθυστόχαστο και ζωντανό από ότι στο album Pedals.

Τι μένει λοιπόν στο τέλος; Εντάξει, αυτήν την φορά δεν αναστήθηκε κανένας από το μνήμα, καθώς η μπάντα είναι δραστήρια ανά διαστήματα σήμερα. Σαν πολλά όμως δεν γράψαμε; Εξάλλου το πιο πιθανό είναι όντως τότε ο δίσκος να πέρναγε απαρατήρητος αν κυκλοφορούσε τελικά, ενώ τώρα σχεδόν όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.

Μπάμπης Κολτράνης