Όσο και αν αγαπάμε τα συγκροτήματα που συνοδεύουν τις μουσικές μας αναζητήσεις από τότε που ήμασταν έφηβοι και που είναι ενεργά έως σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να αγγίξουν σε ένταση το συναίσθημα που εκδηλώνουν οι δημιουργίες solo καλλιτεχνών ακόμα και αν πλέον διατρέχουν τουλάχιστον την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους. Αναφέρομαι στα πρόσφατα παραδείγματα της Patti Smith, του Tom Waits, του Leonard Cohen, του Mark Lanegan (κοντά στα 50 και αυτός) και εσχάτως του πολυτάλαντου κυρίου Cave. Δεν είναι τυχαία η κοινή θεματική των παραπάνω καλλιτεχνών όσο μεγαλώνουν. Ο θάνατος, η απώλεια, η ζωή που αλλάζει. Προφανώς πρόκειται για ερωτήματα που απασχολούν το είδος εδώ και χιλιετίες. Παρ’ όλα αυτά το βίωμα κάθε είδους φιλοσοφικής αναζήτησης είναι κάτι προσωπικό, γεγονός που φέρνει τον εαυτό αντιμέτωπο με τα όριά του και τον εξελίσσει. Αυτός λοιπόν ο εαυτός στη συλλογική του διάσταση είναι σπάνιο να συναντηθεί και να εκφράσει το κοινό συναίσθημα για τον φόβο, το θάνατο, τη ζωή που χάθηκε με έναν συνεκτικό τρόπο.

Παραπάνω συμπεριέλαβα τον Nick Cave στους solo καλλιτέχνες, σαν να μην υπήρχαν ποτέ οι Bad Seeds. Σκόπιμα; Και ναι και όχι. Όχι γιατί πως θα μπορούσες να παραλέιψεις τη συνεισφορά του Warren Ellis, του Martyn Casey, του Barry Adamson, του τελευταίου αποχωρίσαντα Mick Harvey και των τόσων άλλων εξαιρετικών μουσικών που βρέθηκαν στο πλευρό του Cave όλα αυτά τα χρόνια; Ναι γιατί το Push The Sky Away είναι δείγμα προσωπικής δημιουργίας τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Σύμφωνοι, όσοι αγαπούν το ορχηστρικό παραλλήρημα των Dirty Three αφουγκράζονται τον σφιγμό του Warren Ellis πολλάκις στο άλμπουμ, αλλά πέραν αυτού είναι η απλοϊκότητα της μουσικής και οι προσωπικές ιστορίες που κυριαρχούν. Ο Cave μπαίνοντας στο αμάξι του για το τελευταίο ταξίδι έχει φροντίσει να πάρει μαζί του τα απαραίτητα. Καθώς φτάνει σ’ ένα φτηνό motel για να ξαποστάσει είναι αποφασισμένος να μας τα τραγουδήσει. Απλά “έτυχε” να βρεθούν εκεί ενάς τρελός βιολιστής και μερικοί παλιόφιλοι.

Mη περιμένετε να ακούσετε τίποτα από Grinderman ή Dig, Lazarus Dig!. Το motel είναι στοιχειωμένο και οι ήχοι βγαλμένοι από soundtrack ταινίας του David Lynch (το “Twin Peaks” κατά προτίμηση). Θεωρώ το Push the Sky Away συνέχεια των The Lyre of Orpheus και του Toward the Low Sun (Dirty Three). Εσωστρεφές, ονειρικό, αισιόδοξα μελαγχολικό. Μην παραπλανηθείτε όμως από τα δύο πρώτα κομμάτια. Ο δίσκος ξεκινάει κάνοντας κλικ στο τρία (ή για τους πιο ρομαντικούς τοποθετώντας τη βελόνα 7:46 λεπτά από την πρώτη νότα) και σταματάει αφού πρώτα μας χαρίσει λίγο ουρανό ακόμη. Σκοτεινές μπασογραμμές (“Water’s Edge”, “We Real Cool”), τρυφερές και παράξενες ιστορίες (“Jubilee Street”, “Mermaids”, “Higgs Boson Blues”), μινιμαλιστικοί ήχοι (“Push the Sky Away”), συνθέτουν μερικές από τις πιο ώριμες και έντονες συκγινησιακά μουσικές στιγμές του Nick Cave. Δεν είναι το αριστούργημά του, είναι σίγουρα όμως ένας σπουδαίος δίσκος. Σημαντικός γιατί φωτογραφίζει τον ψυχικό κόσμο της ίδιας οριακής προσωπικότητας που πριν από 25 χρόνια γνωρίσαμε μέσα από το Tender Pray και το Henry’s Dream και που διατηρεί την ίδια ένταση στις δημιουργίες της δίχως η οργή, ο φόβος, η θλίψη ή ο έρωτας να δηλώνονται τόσο εμφατικά και κραυγαλέα. “And some people say it’s just rock’n roll. Oh, but it gets you right down to your soul”, κάπως έτσι άλλωστε το συνοψίζει το τελευταίο κομμάτι του “Push the sky away”.

Όπως κάθε τι που ξυπνάει την αγωνία για ζωή, που τρέφει τα πιο όμορφα ή εφιαλτικά όνειρά σου, που σε κάνει να νιώθεις την ανατριχίλα ενός εφηβικού σκιρτήματος αξίζει να σε συνοδεύει, έτσι και όταν σιγοτραγουδάς “If I die tonight, bury me in my favorite yellow patent leather shoes with a mummified cat and a cone-like hat” ξέρεις ότι χαμογελάς για καλό λόγο. Μόλις μοιράστηκες τη σωστή διάθεση.

Jester Pan