Σήμερα, η φασαρία των ανθρώπων του «εξώκοσμου» απομακρύνεται από την επιστημονικής φαντασίας μοναξιά της καραντίνας σαν σε μυθιστόρημα του Philip K. Dick. Οι περισσότεροι τεχνολογικά «μεταλλαγμένοι» άνθρωποι αποδείχθηκαν μέχρι τώρα ανίσχυροι στο να συνδέονται μαζικά έξω από τη νόρμα και την τάξη παρά μόνο με ρεπλίκες ψυχοδυναμικών αλγόριθμων συμπεριφοράς και μέσα από περσόνες αντίγραφα. Παραμένουν απομονωμένοι μέσα σε οργανωμένους κόσμους με τείχη, προνομιακές προσομοιώσεις που λειτουργούν με εκπαιδευτικά μοντέλα ηδονών. Ευτυχώς, η μουσική εκτός και άλλων δημιουργημάτων μπορεί κάπως να βοηθήσει από το θόρυβο της μηχανής, της τερατολογίας του «ψυχοβιολογικού πολέμου» και να απογυμνώσει τις κατασκευές, τη συνωμοσιολογία, τη διαρκή εξουσία. Η επανεμφάνιση της επιθυμίας μας για την απλή φυσικότητα (στην κατανόηση) των πραγμάτων βρίσκει σαν απάντηση και την ηχητική ακρόαση. Υπήρξε συνέχεια της στο Suite for Max Brown του Jeff Parker. Παλιός γνώριμος στον πλανήτη μας από τις προσπάθειες διαφυγής του με τους Tortoise, Isotope217, Chicago Underground Quartet και με διάφορες κατά καιρούς συνεργασίες ακόμη και με τον Bill Callahan (Smog) ·μονάχος, αλλά ποτέ μόνος του.

Χωρίς όμως την απογειωμένη διάθεση για ακαδημαϊσμούς, που μπορεί να γεννάει η ακρόαση της φερόμενης ως jazz, το suite «κατεβάζει» με το λιτό ύφος του και δημιουργεί ήρεμη ατμόσφαιρα & θετική ψυχολογία χωρίς ηχητικούς ακροβατισμούς. Μια ωδή στη μουσική ανθρωπινότητα με πολύ απλά υλικά. Ερμηνευτικά στοιχεία από τη τζαζ παράδοση μπλέκονται με το αβανγκάρντ παίξιμο. Η αφοσίωση στην «άφρο» εκδοχή και ο σεβασμός στη soul και hip hop αισθητική στα θετικά του.

Υπάρχουν και οι κατάλληλες αναφορές/ερμηνείες/περάσματα στον John Coltrane με το “After the Rain”, ατόφια διασκευή, και τα “Gnarciss” και “C’mon Now” να οδηγούν στους Joe Henderson και Otis Redding αντίστοιχα (και στα δικά τους “Black Narcissus” & “The Happy Song”).

Η φωτογραφία της μητέρας του μουσικού στο εξώφυλλο δίνει έναν τόνο Αφροαμερικάνικης οικογενειακής οικειότητας, όπως και το παλιότερο New Breed από τον θάνατο του πατέρα του, που τελικά ονόμασε και το group των μουσικών που παίζουν μαζί του. Έτσι και αλλιώς, οι αναμνήσεις θα είναι ό,τι πιο σημαντικό για μας και σε αυτό διαπνέεται στο ακέραιο.

Αυτό που μας έμενε μόνο, ήταν να καταλάβουμε ποιος οργανώνει το ρυθμό, ποιος ενορχηστρώνει το παίξιμο μέσα στη σύγχυση της απόστασης…

Personnel – Jeff Parker: guitar, synth, drums, piano, percussion, glockenspiel, sampling, mbira, vocals; Josh Johnson: alto sax, electric piano; Rob Mazurek: piccolo trumpet; Nate Walcott: trumpet; Paul Bryan: bass guitar; Jamire Williams: drums; Makaya McCraven: drums; Jay Bellerose: drums, percussion; Ruby Parker: vocals; Katinka Kleijn: cello

NIKOPOL