Κυκλοφορεί τόση νέα μουσική ώστε το βασικό μέλημα κάθε μπάντας είναι να μην περάσει στα αζήτητα το κάθε νέο της άλμπουμ. Αυτό ισχύει ακόμη και για ονόματα βεληνεκούς των Tortoise, καθώς ομολογώ πως αν και κάποτε τους θεωρούσα ένα από τις τέσσερις αγαπημένες μου μπάντες εν είδει εντυπωσιασμού του περίγυρου μου, αλλά και λατρείας των τριών πρώτων δίσκων τους, φτάνω σήμερα στο σημείο να αναρωτιέμαι αν χρήζει ενασχόλησης και μελέτης το νέο τους πόνημα.

 Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση πως και σε αυτό το άλμπουμ τεχνικά η μπάντα αποδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητες της. Αυτό το punk ύφος σε κάτι που ηχεί σαν τζαζ, αυτή η τζαζ για άτομα που πιθανότατα δεν ακούνε τζαζ και αυτό το ορχηστρικό rock που απεχθάνεται τις rock φόρμες, ακόμη αποτελεί τη σφραγίδα της ιστορικής μπάντας από το Σικάγο. Αυτό που τείνει να απουσιάζει από τις δουλειές τους που ακολούθησαν το TNT είναι η ψυχρότητα στις μελωδικές ιδέες και το στένεμα του ήχου τους σε μη-αυτοσχεδιαστικά μονοπάτια.

 Η είδηση προφανώς δεν είναι πως κάτι αλλάζει στο νέο τους δίσκο. Αυτό που ελαφρώς αλλάζει είναι οι γλυκιές μελωδίες που αυτό περικλείει, σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους. Όμως τυχαίνει σε λίγες συνθέσεις όπως το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, αυτές οι μελωδίες να μην αγγίζουν το σημείο του ξεπεράσματος μιας απλής συνθετικής βάσης. Υπάρχει δηλαδή μια εγκεφαλικότητα η οποία θυμίζει ασκήσεις ύφους, τις περισσότερες περιπτώσεις πετυχημένες, χωρίς όμως μια σωτήρια διέξοδο. Στην όλη ροή θεωρώ πως δεν βοηθά η διαταραχή του κλίματος με τα κομμάτια που περιέχουν φωνητικά, τα οποία ακούγονται κάπως παράταιρα. Δεν υπάρχει προφανώς κάποια ένσταση στη χρήση φωνητικών στις συνθέσεις τους, αφού για παράδειγμα το “Yonder Blue” το οποίο ερμηνεύει και έχει γράψει η Georgia Hubley, εδώ όντως είναι από τις πιο ωραίες στιγμές του δίσκου. Απλά κάπου είναι σαν να φοβούνται να κάνουν στροφή προς μια κατεύθυνση που ήδη έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν με μια σχετική επιτυχία με το δίσκο των διασκευών παρέα με τον Bonnie “Prince” Billy .

 Συνολικά έχουμε ένα δίσκο που απευθύνεται κυρίως στ@ς φίλ@ς της μπάντας, όπως επίσης και σε κόσμο που ψάχνει να βρει μουσικούς που δεν παίζουν με πατροπαράδοτο τρόπο. Αν αυτός ο δίσκος τους βοηθήσει να ανακαλύψουν την πλούσια δισκογραφία της μπάντας, τότε, και μόνο τότε, η κυκλοφορία του The Catastrophist θα έχει στεφθεί με επιτυχία.