Οι DIIV επιστρέφουν δισκογραφικά, μετά το προ τριετίας άλμπουμ τους, το οποίο τότε είχα βγάλει δίσκο της χρονιάς. Σχεδόν τίποτα δεν φαντάζει το ίδιο για εκείνους, όπως πριν κι αυτό το σχεδόν τίποτα, είναι για καλό! Ακούγοντας το νέο τους πόνημα, νιώθεις τη μπάντα να έχει κυριεύσει το δικό της ήχο, που εντάξει, δεν είναι ολοδικός της, αλλά ακούγοντας τον, καταλαβαίνεις αμέσως σε ποιον ανήκει. Μπορεί οι επιρροές να έρχονται και να παρέρχονται, (βλ. εδώ My Bloody Valentine), αλλά οι καλογραμμένες μελωδίες, τα δεμένα παιξίματα και αυτή η ελαφριά δόση μελαγχολίας στη μουσική τους παραμένει αναλλοίωτη και, ίσως να ακούγεται εδώ στην πιο επιτυχημένη της μορφή.

Όπως συνέβη και στον προκάτοχό του, κανένα κομμάτι του Deceiver δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στο Is The Is Are κι αυτό, όχι μόνο λόγω κάποιας ωρίμανσης, αλλά γιατί το μοναδικό στοιχείο που έλειπε συνειδητά στο προαναφερόμενο άλμπουμ, το στοιχείο της έκρηξης, δηλαδή, εδώ εκχύνεται από παντού. Αλλά δεν είναι μόνο ο ήχος ή η δυναμική διάθεση της μπάντας, είναι πρωτίστως το υλικό που, εδώ είναι τόσο συνεκτικό και εμπνευσμένο, ώστε να το χαρακτηρίσουμε ως μια θετική έκπληξη, μέσα σε μια εκπληκτική μουσικά χρονιά. Το γεγονός, ότι κάτι τόσο απλό στη σύνθεσή του ξεπερνά τις όποιες υψηλές προσδοκίες έχει καλλιεργήσει ήδη από πριν, δεν είναι για να υποτιμάται στην εποχή μας!

DIIV are back, after their last (three-years ago) album, which was on my list of top albums for 2016. Almost nothing seems the same for them, as it did before, and this is happening for a good reason! Listening to their new album, you feel that the band has mastered its own sound, which is not completely their own, but only by listening to it, you immediately understand whose it is. Influences may come and go, (f.e. My Bloody Valentine), but well-written melodies, tied plays and this light dose of melancholy in their music remain unaltered and may be heard here in its most successful form.

As it did in its predecessor, no piece of Deceiver could be on Is The Is Are, not only because of a maturity, but because the only element that was consciously missing in the aforementioned album, the element of explosion, that in this album is, poured from everywhere. But it’s not just the sound or the dynamic mood of the band; it’s primarily the material that is so cohesive and inspiring here that we can describe it as a positive surprise, in an amazing musical year. The fact that something so simple in its composition exceeds any high expectations it has already cultivated, is not to be underestimated in these days!

Μπάμπης Κολτράνης/Bob Coltrane