Η είδηση πως οι συγκεκριμένοι θα βγάλουν νέο δίσκο, μετά την πρόσφατη ανάστασή τους και τη δισκογραφική απουσία (ένα λεπτό να δω) των 22 χρόνων, έσκασε σαν να τρως παγωτό στην καρδιά του χειμώνα. Αταίριαστο αλλά εύγευστο. Σε παλαιότερο κείμενό μας, σε μορφή κριτικής/αφιερώματος, περιλαμβάνονται τόσα στοιχεία για την μπάντα που άνετα γεμίζουν μια σελίδα στο Wikipedia. Άρα, ας επικεντρωθούμε στην πανταχού παρούσα ερώτηση σε αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί άραγε συγκροτήματα που έχουν χαράξει τη δικιά τους ιστορία, στην περίπτωσή μας μιλώντας για το underground, επιμένουν να επανεμφανίζονται στο προσκήνιο;

Ακούγοντας το MBV, αρχικά καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται για έναν εύκολο δίσκο. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να παράγουν μια συγκεκριμένη ροή, ατάκτως ερριμμένα. Μετά είναι αυτό το θορυβώδες υπόβαθρο το οποίο μαζί με τα θολά φωνητικά, συνθέτει ένα μελωδικό πλέγμα το οποίο κρύβεται πίσω από αφηρημένα σύννεφα. Περίεργα κουρδίσματα και φάλτσα που θυμίζουν Sonic Youth και Spacemen 3 σε κατάσταση ντάγκλας. Όλα αυτά με έναν ήχο που φέρνει στο νου άμεσα το παρελθόν τους.

Κάπου εδώ όμως τελειώνουν οι όποιοι προβληματισμοί και ξεκινά το παιχνίδι αυτού του ιντριγκαδόρικου δίσκου. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι “She Found Now”, το οποίο δεν έχει καθόλου κρουστά παρά μόνο φωνή και ακάθαρτες κιθάρες, υφαίνεται μια ατμόσφαιρα νοσταλγική. Η συμπαγής φύση του υλικού εκφράζει μια απόδειξη για το πού μπορούν να οδηγήσουν τα τζαμαρίσματα μιας παρέας που είχε πολύ καιρό να ξαναβρεθεί. Αυτό το καταραμένο στοιχείο του μοιράσματος της μουσικής και του χώρου με τον άλλον και την άλλην, που σε κάνουν να μην τους ξεχνάς ποτέ.

Στην πορεία μάλιστα εμφανίζονται τα πιο συνεκτικά σημεία του δίσκου, βλ. “New You” και “In Another Way”, τα οποία όμως επ’ ουδενί δεν μπορούν να αποκαλεστούν μελλοντικά σουξέ ενός album το οποίο μόνο ως σύνολο λειτουργεί και για αυτό δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι που να το αντιπροσωπεύει. Σημασία εξάλλου δεν έχουν οι εντάσεις, παρά μόνο αυτό που κρύβουν μέσα τους.

Συμπερασματικά, πρόκειται για έναν δίσκο με παρωχημένο ήχο, ο οποίος διακρίνεται παραδόξως για τη φρεσκάδα του. Ίσως για αυτό έχει ήδη αποθεωθεί από κριτικούς και φίλους του σχήματος, σε υπερβολικό βέβαια βαθμό. Δεν νομίζω πως πέρα από αυτούς υπάρχουν πολλοί/ες που θα ανακαλύψουν κάτι εδώ που θα τους κάνει αγχωμένα να ψάχνουν τους παλιούς τους δίσκους. Όσο να΄ναι όμως, η μπάντα αυτή από το Δουβλίνο φαίνεται να πήρε την εκδίκησή της από την ιστορία, με την επιτυχία που απολαμβάνει σε συγκεκριμένους κύκλους σήμερα.

Μπάμπης Κολτράνης