Όσο άργησαν να βγάλουν το δεύτερο τους άλμπουμ οι DIIV, άλλο τόσο πολύ νωρίτερα από την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του διέρρευσε το υλικό του Is The Is Are. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετός κόσμος, μεταξύ αυτών κι εμείς εδώ στο ats, να δηλώνει ήδη ενθουσιασμένος ακούγοντας τον, καθώς υπήρχε αρκετός χρόνος για να ρουφηχτούν κυριολεκτικά οι θρεπτικοί χυμοί του. Όλα αυτά φαντάζουν μια νορμάλ ιστορία, αλλά τα παράδοξα που συμβαίνουν με αυτήν τη μπάντα και συγκεκριμένα με αυτόν το δίσκο είναι αρκετά για να τα αγνοήσουμε.

Αρχικά μιλάμε για μια απλή σύγχρονη κιθαριστική μπάντα την οποία μόνο πρωτότυπη δεν την λες. Για την ακρίβεια η μπάντα θυμίζει λίγο 1990’s ήρωες της εφηβικής indie ηλικίας μας που δοκιμάζουν μανιωδώς διάφορες παραλλαγές στο “Some Girls Are Bigger Than Others” των… ξέρετε ποιων. Κι όμως το αποτέλεσμα ακούγεται φρεσκότατο χάρις στην υπέροχη γραφή του Z. Cole Smith και το ευφάνταστο παίξιμο της μπάντας που πλέον δεν αποτελεί απλά το σχήμα που τον υπηρετεί στις ζωντανές του εμφανίσεις, όπως συνέβη στο Oshrin. Θα έλεγα πως συναντάμε στη μουσική τους, και κυρίως στο νέο τους άλμπουμ, αρκετά χαρακτηριστικά σε τέλεια ισορροπία και αρμονία. Για παράδειγμα ενώ όλες σχεδόν οι συνθέσεις είναι κινητικές ξεσαλωμένου χαρακτήρα, εντούτοις δεν έχουν μια σκληρή ή ανούσια uptempo υφή. Δεν είναι επίσης ανάλαφρες για να τις πάρει ο άνεμος, αλλά ούτε και μονότονα σκοτεινές, καταφέρνοντας να αφήσουν μια γερή στάμπα εμπειρίας στην όλη ακρόαση που διαρκεί, κι αυτό είναι ίσως το πιο παράδοξο όλων, κοντά μια ώρα! Μιλάμε για ένα δίσκο που όπου και να τον αφήσεις και να καταπιαστείς μαζί του ξανά στη συνέχεια, δεν σταματά να σε γοητεύει αέναα.

Η βάση του σχήματος και η ραχοκοκαλιά του δίσκου είναι η καταγραφή των βιωμάτων του Z. Cole Smith. Πιο συγκεκριμένα έχουμε από την μια τις τραυματικές εμπειρίες του με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και από την άλλη την εκ διαμέτρου αντίθετη ερωτική πρόσφατη ιστορία του, να γεμίζουν στο τέλος τις συνθέσεις με νόημα, ποίηση και ουσία. Ως ζεστές ανάσες αυτές οι σκέψεις του κυκλώνουν το εμμελές υλικό του δίσκου, κάνοντας ακόμη και τη μια σύνθεση που δεν τραγουδά αυτός, αλλά η Sky Ferreira, να μεταδίδεται μια δικιά του στοιχειωμένη φιγούρα κλειστών ματιών και κινούμενων άκρων.

Αν η στατικότητα των συνθέσεων που δεν διαθέτουν πολλές αλλαγές και κινούνται σε κοινότυπα μοτίβα τείνει να εμφανίζεται ως, δήθεν, ένα τρωτό σημείο των DIIV, έρχεται αυτή η ηλεκτρική εγκεφαλικότητα και η χρήση δύο-τριών απλών πετυχημένων ακόρντων που κάνουν τα τραγούδια εδώ τόσο άρτια και εύστοχα. Το Is The Is Are αναρωτιέται για το αν το είναι του ενός μπορεί να αφορά τους πολλούς και αυτό από μόνο του σε μια εποχή που το είναι των πολλών καταντά κάτι το βδελυρό και το είναι του ενός κάτι το απρόσιτο, αποτελεί ένα παράδοξο. Παράδοξο όπως ο ήλιος που έχει ξεχαστεί στα μέρη μας, όπως οι αναμνήσεις που δεν σκεβρώνουν ποτέ ακούγοντας ένα δίσκο-αδυναμία από το παρελθόν, όπως αυτός ο απλός δίσκος που στέκει κόντρα στους αυταρχικούς δείκτες του χρόνου και της ματαιότητας.

… Name a song and I’ll just scream it there’s a fucked moon in my head… To be free, be awake,
big breath you can’t fake, once you’ve begun press my face to the back, all the pillars that stack and hold up the sun… “does it feel watered down?”, “does it feel over now?”, “do you feel watered down?”, “do you feel older now?”…

Μπάμπης Κολτράνης