Medicine Boy – Lower (Fuzz Club Records)

Perhaps she’ll have a hammer
Perhaps she’ll have a nail
Perhaps she’ll kindly fasten
Your body to your sail

Με αυτούς τους στίχους ξεκινά το “Bottom of the blue” και δίνεται μονομιάς ο τόνος του Lower, του ίσως καλύτερου noise pop δίσκου της χρονιάς που οδεύει προς το τέλος της. Ίσως να ’ναι παρακινδυνευμένη η επιλογή να ξεκινάμε με τόσο χιλιοειπωμένες φράσεις που αναδύουν μυρωδιά κοινοτοπίας, αλλά αυτό είναι το τίμημα του συναισθηματικού αντίκτυπου που φέρει μια πραγματικά καλή κυκλοφορία: ο νους του ακροατή μηδενίζεται και η σκέψη του καταφεύγει σε οικείες λέξεις και φράσεις για να αποδώσει όσο το δυνατόν καλύτερα το βίωμα.

Παρότι ένας μήνας θα ήταν ίσως παραπάνω από ικανοποιητικό χρονικό διάστημα για να μιλήσουμε για την κυκλοφορία του βερολινέζικου ντουέτου Medicine Boy, με μεγαλύτερη λεπτομέρεια στη σύνθεση και τα όποια technicalities, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα απέδιδε καθόλου τον τόνο του Lower.

Με ερωτικό θεματικό προσανατολισμό (Trying to get my heart back on the level/Dying to get my feet back on the ground/I wrote a postcard to the Devil/Asking why she don’t come around – “Yellow-eyed Radio Blues”), φαντασιακές αναφορές (I was dreaming of a velvet pearl/ Slung around the neck of a water girl – “Water Girl”) , αισθαντικά φωνητικά, μπλουζ αισθητική που ξεδιπλώνεται σε άκρα τόσο πειραματικά όσο και του γνώριμου και κοντινού shoegaze, το Lower ξεδιπλώνεται σαν νήμα μέσα σε τρία τέταρτα πεσιμιστικής (αν όχι ενίοτε μακάβριας) απαλότητας (And I’ll be in the other room if you need me/You’ll be soaking in the bathtub for the time being/Are you staring at the ceiling/What are you feeling/If you’re feeling – “For The Time Being”).

---

Perhaps she’ll have a hammer
Perhaps she’ll have a nail
Perhaps she’ll kindly fasten
Your body to your sail

It’s with these lyrics that “Bottom of the blue” sets off and gives away the tone of Lower – probably the best noise pop album of this soon-to-be-gone year. It may seem too risky a choice to use a phrase that’s so commonplace to describe this release but that is the price one has to pay when an album hits so close to heart. The listener’s mind gets resettled and his/her thought resorts to familiar words and phrases that serve only one purpose – to describe the experience as accurately as possible.

Surely one month is thought to be a timeline sufficient enough for anybody to talk in further detail about Medicine Boy’s, a duo from Berlin, latest release in terms of compositional traits and technicalities, but that would be us overlooking the aforementioned emotional tone of Lower.

The album is set on an erotic axis (Trying to get my heart back on the level/Dying to get my feet back on the ground/I wrote a postcard to the Devil/Asking why she don’t come around – “Yellow-eyed Radio Blues”), references to fantasies (I was dreaming of a velvet pearl/ Slung around the neck of a water girl – “Water Girl”) , sensual vocals and a blues esthetic that spirals both to experimental and shoegaze paths.

All in all, Lower unravels as naturally as a thread during three quarters of pessimistic (if not macabre) gentleness (And I’ll be in the other room if you need me/You’ll be soaking in the bathtub for the time being/Are you staring at the ceiling/What are you feeling/If you’re feeling – “For The Time Being”).

 

 

Leigh Toro – Eternal Navigation (eilean rec.)

Μια συχνή κινηματογραφική εικόνα επιτάσσει τη θέαση του εαυτού να βυθίζεται σε έναν ωκεανό σκέψεων, αναμνήσεων και συναισθημάτων – ο πρωταγωνιστής, αμέτοχος, παρακολουθεί με προσοχή. Παραδόξως, από την παθητική αυτή κατάσταση αναδύεται σοφότερος, έχοντας μια νεοαποκτηθείσα επίγνωση του είναι του.

Κατ’ αναλογία, ο επίμονος μινιμαλισμός των συνθέσεων που βρίσκουμε στο Eternal Navigation του Leigh Toro δημιουργεί την απαραίτητη συνθήκη ώστε από μια φαινομενικά ήπια και σχεδόν παρασκηνιακή ακρόαση να αναδυθούμε, έχοντας επιτύχει τον μόνο στόχο που δεν θέσαμε: την αριστοτελική κάθαρση.

---

One of the most recurring scenes in cinema is that of the self drowning in an ocean of thoughts, memories and feelings whilst the protagonist remains detached but closely observant. Oddly enough, from the passive state he/she emerges wiser, having a newly found awareness of the self.

By analogy, the persistent minimalism of the compositions found in Leigh Toro’s Eternal Navigation maintains the ground on which the experience of the listener may seem sublime and almost of a secondary nature but actually sets the tone for achieving the Aristotelian catharsis.

 

 

Victoria L/Βικτώρια Λαμπροπούλου