Caterina Barbieri/Eleh split (important records)

Ο κίνδυνος του επόμενου βήματος έγκειται στο γεγονός ότι δεν ξέρουμε από τα πριν τι κρύβει. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φόβος που αυτό γεννά. Αυτή η αίσθηση βγαίνει όχι μόνο στο ηχόχρωμα της σύνθεσης της πρώτης πλευράς του νέου split άλμπουμ της Important Records, που ανήκει στην Caterina Barbieri, αλλά και στην τόλμη που επιδεικνύει ως μουσικός. Το “Bestie Infinite” ακούγεται σαν ένα απειλητικό σμήνος ήχων που, καθώς περνά πάνω απ’ το κεφάλι σου, σε γοητεύει με τις άγνωστες μελωδίες που κρώζει. Μόνο που αυτό δεν βγαίνει από έναν γνωστό σου φυσικό κόσμο, αλλά από κάτι το μηχανικό, σαν δημιούργημα παλιάς ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Σε αυτές ήταν που ποτέ δεν έλειπε το πηγαίο συναίσθημα της γενετήσιας σύγκρουσης-αντίφασης ανθρώπου και μηχανής, για αυτό κι εδώ η απόκοσμη, αλλά γλυκιά μουσική σε παρασύρει ανένδοτα.

Από την άλλη πλευρά, οι Eleh απαρνιούνται τη στασιμότητα της καθιερωμένης μουσικής, με μια άσκηση πάνω στις δυναμικές στατικών ήχων. Μπορεί το “Wear Patterns” να μην επιβάλλεται στον χώρο ως κάτι το ιδιαιτέρως ευφάνταστο, εντούτοις διατηρεί μια υπόκωφη και αργόστροφη ευαισθησία. Πέραν αυτού, ακούγοντας και τις δύο συνθέσεις μαζί, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι λειτουργούν άψογα ως ένα στέρεο σύνολο σύγχρονης μουσικής πρότασης υψηλής ποιότητας.

 

 

Puce Mary – The Drought (PAN)

Η βαρύτητα μας κρατά στο έδαφος, αλλά οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι αυτά που μας ακινητοποιούν. Η όλη αυτή διαδικασία φαντάζει μεταφυσική, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μετακύλιση του βάρους όλων όσων περνάμε μέσα μας προς τα κάτω, η εμβάθυνσή τους που μας βυθίζει στο άγνωστο. Όταν η μουσική φτάνει στο σημείο όχι απλώς να συνοδεύει αυτήν την πορεία, αλλά να είναι το μέσο της, τότε δημιουργείται αυτό που λέμε τέχνη. Η Δανή Puce Mary αυτό πράττει εδώ και μερικά χρόνια με τις δισκογραφικές καταθέσεις της και τις ζωντανές εμφανίσεις της, και με τον νέο της δίσκο συμπυκνώνει όλο αυτό με μια ανείπωτη εκφραστικότητα!

Ό,τι καταστρέφεται πέφτει χάμω διαμελισμένο, αλλά το παν είναι η ακινητοποίηση της στιγμής της θραύσης, ο τρόπος που όλα εκεί οδηγούνται. Εδώ έρχεται ο αποδομημένος industrial ορυμαγδός της εν λόγω δημιουργού, για να διαλυθεί οτιδήποτε γνωρίζουμε ως “νορμάλ” μουσική. Ταυτόχρονα, υπάρχει μια ευαισθησία που τα περιβάλλει σχεδόν όλα μέσω των πολιτικών-φεμινιστικών στίχων της και των δαιμονικών ατμοσφαιρών που σηματοδοτούν ένα από τα πιο τολμηρά και ενδιαφέροντα έργα της φετινής σοδειάς!

 

 

Caterina Barbieri/Eleh split (important records)

The danger of the next step lays upon the fact that we don’t know what it hides. It’s nothing else but the fear it creates. This feeling does not come only from the sound of Caterina Barbieri’s composition on the first side of the new split album on Important Records, but also from her boldness as a musician. “Bestie Infinite” sounds like a threatening swarm of sounds which, while passing above your head, charms you with its unknown melodies. This doesn’t stem from a known natural world, but from something mechanical, like a creature from an old sci-fi movie. These films never lacked the feelings that describe the basic contradiction between humans and machines, that’s why here the otherwordly but sweet music lures you.

On the other side, the group Eleh denies the stagnation of the established music with an exercise on the dynamics of the static sounds. “Wear Patterns” may not be something total imaginative, but it preserves a slow-moving sensitivity. Beyond that, the listening of these two long compositions as a whole, makes us admit that they operate impeccably as a solid proposal of high fidelity contemporary music.

Puce Mary – The Drought (PAN)

Gravity holds us on the ground, but thoughts and emotions are the ones that immobilize us. This process looks metaphysical but it is actually nothing but the shift of the weight of all the things that we go through downwards; it is their deepening that immerses us into the unknown. When music not only accompanies this procedure, but mostly becomes its means, then art is being created. Danish Puce Mary manages to do that the last few years through her releases and her live appearances, and her new album sums it all up with an unbelievable expressiveness.

Anything that is being destroyed, falls down in pieces, but holding the moment of the breakage is what matters, the way in which everything ends up there. Here comes Puce’s deconstructed industrial wall of sound, only to destroy what we call “normal” music. At the same time, a finesse encompasses almost everything here, via her political-feminist lyrics and her demonic atmospheres, which mark this album as one of the boldest and most interesting albums of the year so far!

 

Μπάμπης Κολτράνης