Η συναυλία των Mono ήταν από μόνη της ένα ιδιαίτερα θελκτικό γεγονός – πόσο δε μάλλον καθώς συνοδεύονταν από δύο ακόμα μπάντες. Βρέθηκα στο Fuzz από νωρίς, μαζί με έναν ικανό αριθμό ατόμων που περίμεναν το πρώτο σχήμα της βραδιάς.

Οι Caldera έδειξαν εξαρχής τις διαθέσεις τους – όπως επίσης και την εξοικείωσή τους με τη live συνθήκη, γεγονός που πιστοποιούσε η άρτια σκηνική τους παρουσία. Ο ήχος ήταν απλά καταπληκτικός, βοηθώντας κάθε όργανο να αναπνεύσει, εν μέσω της ομιχλώδους, οργανικής ατμόσφαιρας που ανέδυε η εμφάνισή τους. Οι εναλλαγές των φωτισμών έδειχναν να αναπτύσσονται αρμονικά, ταιριάζοντας με τις δονήσεις των ήχων. Οι απότομες αναβάσεις τους μου έφεραν αναμνήσεις από τους Godspeed You Black Emperor!, ενώ ταυτόχρονα μου θύμισαν πολύ ανάλογες στιγμές των Isis, για παράδειγμα. Κοντολογίς, θα έλεγα πως επρόκειτο για τη σύμπραξη δύο προσανατολισμένων προς το metal μουσικών, με έναν καθαρά ευρισκόμενο στο post rock μονοπάτι συνοδοιπόρο. Συνολικά, θα έλεγα πως με κέρδισαν, φρονώ όμως πως κάτι έλειπε – και αυτό ίσως θα ήταν η παρουσία μιας ατμοσφαιρικής φωνής, η οποία ίσως ανέβαζε τις συνθέσεις σε ένα ανώτερο επίπεδο. Διυλίζοντας τις επιρροές τους, θαρρώ πως βρίσκονται σε ένα αξιόλογο μονοπάτι.

Μετά από σύντομη ανάπαυλα, το δεύτερο σχήμα παίρνει τη θέση του στη σκηνή. Ως τώρα, οφείλω να ομολογήσω, οι A Storm Of Light δεν με είχαν αγγίξει με τους ήχους τους. Κάτι αντίστοιχο ένιωσα και τώρα, βλέποντάς τους ζωντανά. Με αυτό δεν εννοώ πως πρόκειται για μια μπάντα δίχως αρετές. Απεναντίας, διέκρινα πολλά και διάφορα θετικά στοιχεία σε αυτούς. Ξεκινώντας από τα εύηχα και όμορφα εκφερόμενα φωνητικά και καταλήγοντας στη σχεδόν space rock διάσταση που φαίνεται να εξυφαίνουν οι συνθέσεις τους. Εκεί, ωστόσο, βρίσκεται το σημείο που θέλω να τονίσω σχετικά με αυτούς: σε στιγμές, είχα την αίσθηση πως παρακολουθώ ένα διαστημικής υφής σχήμα που, αντί να αφεθεί στην αυτοσχεδιαστική ομίχλη των σπασμών του, επιλέγει να “ροκάρει” ακατάπαυστα, καταλήγοντας να ηχεί σχεδόν σαν alternative rock μπάντα. Δεν βρίσκω απαραίτητα κάτι αρνητικό στο τελευταίο – απλώς θεωρώ πως τα τραγούδια τους θα κέρδιζαν πολλά, αν αφήνονταν στις πιο χαλαρές διαθέσεις και προθέσεις τους. Η συνεχής παράθεση sample που λειτουργούσαν σχεδόν εμβόλιμα ανάμεσα στα κομμάτια τους με κούρασε, καθώς προσέδιδε μεν κάποια στοιχεία βιομηχανικής αίσθησης, η ποσότητά τους όμως επιβάρυνε το αποτέλεσμα. Οι συνοδευτικές εικόνες ήταν απλά καταπληκτικές, εντείνοντας αυτήν την υφέρπουσα ψυχεδελική διάθεση. Για τους λόγους που προανέφερα, όμως, ένιωσα πως η μουσική τους δεν μου “μίλησε”. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα επιθυμούσα.

Σταδιακά, ολοένα και περισσότερος κόσμος προσέρχεται. Κάτι που πέραν πάσης αμφιβολίας στέκει ως απόδειξη του γεγονότος πως οι headliner αποτελούν τον κύριο πόλο έλξης απόψε. Και όχι άδικα, θα συμπλήρωνα ευχαρίστως. Πραγματικά, δεν έχει νόημα να αποτιμήσω την παρουσία των Mono ως ένα ακόμα τυπικό κονσέρτο κάποιας post-rock μπάντας. Όχι μόνο επειδή θεωρώ πως ο ήχος τους αγκαλιάζει άμεσα πολλές και διαφορετικές συνιστώσες που υπερβαίνουν τα στενά όρια αυτής της τεχνοτροπίας. Μα επίσης γιατί η εμφάνισή τους οφείλει να βιωθεί ως συνολική εμπειρία, υψηλής συναισθηματικής δύναμης μάλιστα. Οι σπαρακτικά έντονες στιγμές της νηνεμίας παραχωρούν τη θέση τους σε ευρυγώνια ξεσπάσματα. Μια σπάνια συνοχή καλύπτει ως πέπλο τη ροή των στιγμών τους, δίνοντας το έναυσμα για ποικίλες νοσταλγικές αναδράσεις, οι οποίες χρωματικά δίνουν το στίγμα αυτού του σχήματος : πυκνά υγρό, ηχεί σαν αβίαστη ενοποίηση αντιθετικών παραμέτρων. Υπό μία έννοια, χτίζουν κάτι τόσο μα τόσο αυστηρά προσωπικό, χρησιμοποιώντας κατά βάση παλαιά υλικά, δίνοντας μια ακόμα εναλλακτική πηγή στον κιθαριστικό ήχο. Η σπάνια εμφάνιση φωνής ήταν ένα από τα πιο έντονα σημεία αυτής της εμφάνισης, καθώς προέβαλλε ως έτερο στοιχείο σε ένα ρητά διαβαθμισμένο σύμπαν. Επιπρόσθετα, οι νεότερες συνθέσεις τους κινούνται σε εξίσου ικανοποιητικό επίπεδο με τις παλαιότερες. Και αυτή θαρρώ πως είναι η μόνη αναγκαία αναφορά σε σχέση με τα επιμέρους κομμάτια του υποβλητικού συνόλου που είναι μια συναυλία των Mono, στο σήμερα. Μάλιστα, παρότι άυπνος, δεν ένιωσα κανένα σημείο κούρασης, κανένα ίχνος τέλματος, καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ των Mono, το οποίο ολοκληρώθηκε ταιριαστά, σε μια βοή από ονειρώδεις θορύβους. Encore δεν χρειάστηκε. Κάθε τι περιττό θα χαλούσε την υπέροχη γεωμετρία αυτής της συναυλίας. Η ευδαιμονική ζεστασιά των Mono με κέρδισε, αναμφίβολα.

ΥΓ. Ευχαριστούμε την Χαρά Ξάρχου για την παραχώρηση της φωτογραφίας της από τη συναυλία.

Mono’s announced concert was a deeply attractive event, naturally – moreover, since this time around they were accompanied by two bands, additionally. I was present at Fuzz, early enough, in order to catch all bands playing. A number of people had gathered there, as the time had come for the first group to appear on stage.

Caldera clearly exhibited their intentions, right from start – showcasing a sense of familiarity regarding the mood of a live setting. Something evident by the confidence of their stage presence. Sound was enormously spectacular, allowing enough breathing space for each instrument to sound clear, in through the misty, instrumental ambiance that their performance invoked. The lighting variations were developing harmonically, getting along fittingly with Caldera’s mood changes and sonic vibrations. Their abrupt ascensions brought back memories connected to Godspeed You Black Emperor!, while at the same time this band reminded of similar paths trodden by Isis, for example. To cut it short, I would say that at the core of their show, I became aware of a juxtaposition between two metal-oriented musicians, along with a clearly focused on post rock trails companion. Overall, I’d say that they left a good impression to me. I did notice that there was something missing, though – the inclusion of an atmospherically placed voice would help, perhaps. Continuing in the process of distilling their influences in a personal style, I assume that they are walking on a worthwhile path.

Following a brief break, the second band appears on stage. I need to confess that, up to now, A Storm Of Light’s sound had not really clicked for me. Watching them perform live, gave me a similar feeling as the previously mentioned one. By that I do not mean that this band is short of virtues – quite the contrary, to be exact! Many and different positive angles did I witness, throughout the duration of their set. Starting with the warmly sounding and nicely expressed vocals and getting to an almost space rock dimension that their compositions seem to imply. Yet, there lies the point which I wish to emphasize regarding their music: there were moments when I was under the impression that what I was watching was a band rooted on spatial texture who, instead of letting itself loose upon the improvisational fog of their sonic seizures, chooses to present a heavily rocking result. Which in the end makes them sound like an alternative rock group. I do not necessarily view this as a negative point – I just happen to think that their songs would gain so much more, if only they would let them unveil loosely, swiftly surrendering to their smooth intentions and projections. The frequent use of samples, actually functioned as a series of interruptions placed between each song, something that seemed tiring to me. And that despite the fact that one hand, using samples indeed added a layer of industrial dread to the overall picture. Their large quantity though, on the other, seemed to be adding extra weight to their sound excursions. The accompanying visuals projected were pretty superb, escalating this underlying sense of psychedelic temper. For reasons stated above though, I felt that I was not touched by this band’s sounds. At least not at a satisfactory level, for the most part.

Gradually, a greater number of people is gathered. Something that beyond all doubt proves that the headlining band is certainly the main attraction tonight. Rightfully so, I must happily add. Sincerely, attempting to describe Mono’s presence in the light of a typical concert of yet another post-rock formation, would be entirely meaningless. Not only on the grounds of personally insisting that their sonic universe embraces a number of different spirals that move away from the strictly narrow limits of said categorization. But also because the depth of their performance demands to be felt as an experience of total oneness, as a testament of highly emotional strength unveiled. Extremely intense moments of calmness give place to widely tense outbursts. A sense of coherence that is so rare, surrounds their floating sections, functioning as a veil, setting the tone for a variety of nostalgically induced reactions. In a chromatic sense, there lies the stigma of this band’s sonic arsenal: thickly wet, sounding like an effortless gesture of unification between opposite parameters. Therefore, one could claim that they manage to create something so intensely personal, using materials of old. Even unfolding another aspect to guitar-oriented sound vocabulary. The extra rare occasion of voice appearing along their instrumental haze, was one of the brightest highlights of this performance. As this added a welcome layer to an already strongly established firmament. Additionally, their most recent compositions stand at the same emotional height if compared to their earlier ones, for sure. And that I guess is the only needed reference regarding individual fragments that the evocative totality of a Mono’s concert today is consisted of. Another needed note has to be the fact that even though I had been in a sleepless state, I did not sense any sign of fatigue, nor any sign of stagnation was inspected, during the wholeness of Mono’s set. A set that came to an end in the most fitting of ways, in the midst of a noisy, seemingly static moan. No encore was needed. Anything more would spoil this symphony’s magnificent geometry.

Mono’s delightful warmth undoubtedly touched me, in a most pleasant way.

Giorgos Kanavos