Αυτό το κείμενο γράφεται ενώ έχουν πραγματοποιηθεί στην Αθήνα οι συναυλίες των God Is an Astronaut και Explosions In The Sky με αποτέλεσμα να έχει αναδευτεί μέσα μου ο προβληματισμός ως προς το πώς, το πότε και το γιατί ειπώθηκε ότι το post rock έχει εξαντληθεί ως είδος. Τίποτε δε θα μπορούσε να ενισχύσει αυτό το ερώτημα από την επάνοδο των MONO με το Requiem For Hell.

 Αναμέναμε το Requiem For Hell ήδη από τον Ιούλιο του 2016 όταν και ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του. Έπειτα σκιρτήσαμε με τα δείγματα που ήταν προσβάσιμα για streaming και μας δημιούργησαν τη σιγουριά ότι θα φάμε συνειδητά τα σώψυχά μας για ακόμα μια φορά.

 Σε αυτό τον δίσκο, οι MONO συνεργάζονται ξανά με τον παλιό γνώριμό τους Steve Albini – γεγονός που φέρνει έντονα στη μνήμη στη συναισθηματική φόρτιση του Hymn To Immortal Wind του 2009 και χτίζει τις αντίστοιχες προσδοκίες. Την όλη «επιφανειακή» ένταση έρχεται να σφραγίσει το artwork του άλμπουμ, το οποίο δεν είναι τίποτε λιγότερο παρά μέρος της εικονογράφησης της Θείας Κωμωδίας του Δάντη από τον Gustave Dore.

 Μόνο που η ένταση αυτή μόνο επιφανειακή δεν είναι. Ο δίσκος αντλεί ξεκάθαρα το θεματικό του άξονα από τη Θεία Κωμωδία προσφέροντας ένα σπαραξικάρδιο «ηχοτοπίο» για την κατάβαση στην κόλαση, η οποία μπορεί να θεαθεί συμβολικά ως μία ευκαιρία κάθαρσης που θα οδηγήσει στην αναγέννηση.

 Μία τέτοια ερμηνεία επιτρέπει το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, “Death in Rebirth”, με το απαλό του κρεσέντο ·η ονειρική, σχεδόν υπερφυσική μελωδία του “Stellar”· η ένταση και η απόγνωση που χαρακτηρίζουν τα σχεδόν 18 λεπτά του ομότιτλου “Requiem For Hell”, το οποίο στέκεται στο μέσο του δίσκου για να προοιωνίσει την εξασθένηση των παθών και την αναζωπύρωση της ανάγκης για ζωή με το “Ely’s Heartbeat” (το οποίο έχει αφιερωθεί στην πιο φυσική ενσάρκωση αυτής της πνευματικής ανάγκης, ένα νεογέννητο κορίτσι) και το αναπόφευκτο, εξευμενιστικό τέλος με το “The Last Scene”.

 Για ακόμα μια φορά οι MONO μας προσφέρουν κάτι παραπάνω από μουσικές συνθέσεις· προσφέρουν ένα ολόκληρο βίωμα, μία καταβύθιση σε σχεδόν υποσυνείδητες συχνότητες, στο κομμάτι του εαυτού μας που μας είναι απροσπέλαστο κατά τις εκλογικευμένες στιγμές της βιαστικής ζωής μας.

Βικτώρια Λαμπροπούλου