Μόνο οι Mono θα μπορούσαν να βγάλουν ένα τέτοιο διπλό δίσκο. Δεν θα σπαταλήσω καθόλου χρόνο στο abstract της φάσης. Πάω κατευθείαν στο ζουμί.

Έχοντας στο νου τις προηγούμενες δουλειές, αυτομάτως γίνεται και η σύγκριση στο μυαλό με την τωρινή. Θες, δεν θες! Νομίζω γενικά ισχύει αυτό. Και θέλω να γίνω και λίγο πιο επεξηγηματικός. Καθώς προχωράνε τα χρόνια οι μπάντες βγάζουν καινούργιες δουλειές και μέσα από αυτές τις δουλειές λένε μια ιστορία. Είτε είναι συνεχόμενη, ανά τους δίσκους, είτε μια ξεχωριστή ιστορία. Είτε απλά βλακείες για να βγάλουν φράγκα αλλά αυτό δεν το παίρνουμε σαν μεταβλητή με τους συγκεκριμένους γιατί απλά δεν ισχύει. Το θέμα είναι, για μένα τουλάχιστον, η εξέλιξη αυτής της ιστορίας. Είτε μουσικά, είτε σαν περιεχόμενο. Η ιδιαιτερότητα και η ομορφιά αυτής της μπάντας είναι ότι μπορεί και κάνει και τα δυο με τρόπο που σε κάνει να αναρωτιέσαι από πού πηγάζει αυτή η δημιουργικότητα!

Κάπου λες ότι κάποιες μπάντες φτάνουν στο peak τους και μετά η δημιουργικότητα πέφτει. Και το σοφόν της υπόθεσης είναι ότι το παραδέχεσαι σαν μπάντα (βλέπε ISIS) και συνεχίζεις με τα εκάστοτε project του καθενός. Υπάρχει δηλαδή μια άνοδος και μια κάθοδος όσον αφορά την ποιότητα στη μουσική τους. Κάτι σαν τις μεγάλες αυτοκρατορίες. Καταδικασμένες να πέσουν. Με τους συγκεκριμένους τύπους έχουμε μια συνεχή κορύφωση προς το άπειρο, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Η μονή πτώση στο διάγραμμα τους είναι ο χρόνος ανάμεσα στους δίσκους.

Και ο τελευταίος δίσκος το αποδεικνύει περίτρανα! Το ένα κομμάτι (Rays Of Darkness) συμπληρώνει το άλλο (The Last Dawn) και τα δυο μαζί είναι μια ιστορία άλλα με αντίθετες έννοιες. Γενικά, πάντα θεωρούσα ότι οι δίσκοι των Mono βγάζουν αντίπαλα συναισθήματα. Χαρά-λύπη, ελπίδα και απελπισία. Ο ένας μετά τον άλλον. Το τελευταίο διπλό LP κάνει αυτήν την δουλειά στα πλαίσια όμως μιας ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς. Το The Last Dawn ακολουθεί την προηγούμενη συνταγή των δίσκων των Mono, αλλά είναι το «φωτεινότερο» από τα δυο. Έχει μεν στο υπόβαθρο του την μελαγχολία τους, αλλά μελαγχολία που σε κάνει να θυμάσαι κάτι και να χαμογελάς. Το Rays of Darkness είναι το αντίθετο.

Ακούγοντας και τα δυο καταλαβαίνεις ότι παίζει ένας διάλογος μεταξύ τους. Μια ιστορία χωρίς λογία που αντικατοπτρίζει μια αιωνία μάχη ανάμεσα σε αντίπαλα συναισθήματα. Ίσως λίγο τετριμμένο για κάποιους, σαν θέμα, άλλα το να αποτυπωθεί μουσικά αυτό, ίσως να μην είναι τόσο τετριμμένο. Από το τελευταίο κομμάτι του The Last Dawn (“The Last Dawn”), μέχρι το πρώτο από το Rays of Darkness (“Recoil, Ignite”) η μετάβαση γίνεται εύκολα. Φέρνει την αλλαγή, το διαφορετικό, την επόμενη κορύφωση πατώντας πάνω στις προηγούμενες δουλείες τους. Αλλά καθώς προχωράει το Rays of Darkness, το λουλούδι ξηραίνεται! Όχι από άποψη μουσικής άλλα από άποψη συναισθήματος! Μουσικά είναι ένα πολύπλοκο συναίσθημα, που σε βάζει στη θέση σου. Σε προσγειώνει. Δεν σε αφήνει να κάνεις άλλο βήμα. Είσαι μέσα σε ένα βούρκο συναισθημάτων και κάνοντας το επόμενο βήμα βουλιάζεις κι άλλο. Και εκεί σου πετάγεται το κομμάτι “Surrender”!

Και η τρομπέτα κλαίει…Αφέσου, σου λέει, μην το παλεύεις πολύ, δεν έχει νόημα! Προσωπικά όταν ακούω τρομπέτα σε κομμάτι μου βγαίνει μια θλίψη. Νομίζω πως αυτό το όργανο έχει φτιαχτεί για αυτό το πράγμα. Μελαγχολία και θλίψη! Και σε συνδυασμό με τη background μουσική από τους Mono, ε, κάπου βλέπεις το ηλιοβασίλεμα μέσα στο σπίτι σου. Μελαγχολικό και όμορφο.

Και στο επόμενο κομμάτι παθαίνω το σοκ! Η νύχτα έπεσε και κυλάει ανήσυχα γλυκά. Και εκεί σκάνε τα vocals. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ακούω τέτοια φωνητικά από τους Mono. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Είναι hardocore-φωνητικά, με μια ιδέα από black και με μουσική Mono. Φοβερό πάντρεμα και αναπάντεχο. Είναι λίγο spoiler για όσους δεν το έχουν ακούσει. Νομίζω έρχεσαι προ εκπλήξεως. Ακόμη και στο τελευταίο κομμάτι από τοRays of Darkness (“The Last Rays”) καταλαβαίνεις την αλλαγή και τον πειραματισμό τους. Μια noise-ιλα που δεν θυμίζει τους παλιούς δίσκους.

Συνήθως δεν περιγράφω κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Άλλα στη συγκεκριμένη νομίζω έπρεπε τουλάχιστον για το “Rays of Darkness”, μιας και είναι η έκπληξη και το διαφορετικό σε σχέση με τους άλλους δίσκους τους, όπως και σε σχέση με το The Last Dawn. Όπως και να ‘χει, ίσως είναι θέμα με τη σειρά θα ακούσεις τους δίσκους. Εγώ άκουσα πρώτα το Rays of Darkness και μετά το The Last Dawn. Πήγα από την θλίψη στην ελπίδα, άλλα στιγματισμένος. Από το καινούργιο άγνωστο στο παλιό γνώριμο έδαφος. Δεν ξέρω ποια είναι καλύτερη μετάβαση: Από το παλιό στο καινούργιο ή από το καινούργιο στο παλιό; Ίσως παίζει και ρόλο η ψυχοσύνθεση του καθενός, άλλα όπως και να χει η μαγεία, θεωρώ, δεν χάνεται. Και για να μπουν κάποιοι τίτλοι τέλους, πρόκειται για μια άψογη δουλειά, που δείχνει ότι οι τύποι ακόμα το ‘χουνε και πάνε την μουσική ένα βήμα μπροστά. Και κάτι τέτοιες δουλείες καθιστούν δύσκολη την αποτύπωση σε ένα κείμενο.

Ichie