Σε συνέχεια του προηγούμενου επεισοδίου παρουσιάζουμε σήμερα άλλα τρία παραδείγματα στα οποία τα κομμάτια δυο σχημάτων (όλων αλλοδαπών αυτήν τη φορά) μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό. Τυχαία; Ας το δούμε…

 Υπάρχουν μπάντες που ευνοήθηκαν από τον ρου της ιστορίας και σίγουρα οι Foo Fighters είναι μια από αυτές. Μετά τον χαμό του Kurt Cobain όλα τα φώτα έπεσαν στη νέα μπάντα του Dave Grohl. Στο δεύτερο τους δίσκο, οι Foo Fighters έγραψαν ένα σουξέ που άξιζε το θόρυβο συνοδευόμενο από ένα υπερβολικά καλοστημένο βίντεο. Την ίδια περίοδο, μια άλλη αμερικάνικη μπάντα παρομοίου ύφους με μια δυνατή δισκογραφία από πίσω της, οι Samiam, έβγαζε το You Are Freaking Me Out για το οποίο η εταιρία είχε μεγάλες προσδοκίες ότι θα πουλήσει λόγω του γενικότερου κλίματος της τότε εποχής που ευνοούσε το μελωδικό punk rock είδος. Το “Factory” που βρίσκεται σε αυτόν το δίσκο μοιάζει τόσο πολύ με το “Everlong”, σε θέμα βασικού ριφ, ρεφρέν-ξεσπάσματος και γέφυρας-ανάσας, ώστε ακόμη και οι ειδήμονες έψαχναν να βρουν τότε ποιο βγήκε πρώτο σε συναυλιακή έκδοση και επηρέασε το άλλο. Δισκογραφικά οι δυο κυκλοφορίες απείχαν χρονικά μόνο δυο βδομάδες!

 Στο επόμενο παράδειγμα τα πράγματα ως προς το ποιος επηρέασε ποιον είναι ξεκάθαρα. Από την μια έχουμε το υπέρ-κομμάτι “Sometimes” των My Bloody Valentine που ξανακούστηκε ευρέως όταν και χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Lost In Translation. Από την άλλη έχουμε το “Disarm” των Smashing Pumpkins που βγήκε κάποια χρόνια μετά και θυμίζει αρκετά το προαναφερόμενο άσμα – πλέον σε pop μορφή με ελαφρώς πιο γρήγορο τέμπο. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιο από τα δυο κομμάτια έκανε επιτυχία και επίσης ποιο ακούγεται μέχρι και σήμερα φρέσκο και ταυτόχρονα κλασσικό.

 Ακόμη πιο ξεκάθαρο είναι το τελευταίο παράδειγμα μας όπου όχι μόνο υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ των δυο συνθέσεων, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για μια σύνθεση που εκτελέστηκε από διαφορετικές μπάντες. Υπερβολή; Αν βάλουμε το “Quiet” των This Will Destroy You από το ντεμπούτο τους, το οποίο κλείνει τα δέκα χρόνια γλυκιάς τυραννίας του εγκεφάλου μας, δίπλα στο “The Half-World” του The Best Pessimist, μια αμηχανία ως προς την πρωτοτυπία του τελευταίου θα την νιώσουμε. Βέβαια τον αδικεί η συγκεκριμένη σύγκριση, μιας και ο δίσκος του αξίζει και με το παραπάνω αρκετές ακροάσεις, αλλά μάλλον επηρεάστηκε από την πρακτική της κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων που είναι τόσο διαδεδομένη στην Ανατολική Ευρώπη και λογικά και στην Ουκρανία από όπου κατάγεται.

Μπάμπης Κολτράνης