Τι είναι η έμπνευση; Κάποια αόρατα ψήγματα τυχαίων σκέψεων που ωθούν απρόσκλητες ιδέες να σου πουν “γεια, ήρθαμε!”. Μετέπειτα ο δρόμος της υποκειμενικότητας είναι είτε ανηφορικός και ενίοτε απροσπέλαστος, είτε κατηφορικός και αίσιος. Ποτέ όμως ίσιος, γιατί μια ισόπεδη διάβαση παραπέμπει σε κάτι νορμάλ και όταν η έμπνευση σου χτυπά την πόρτα, τίποτα δεν μοιάζει κανονικό. Είναι, όμως, δυνατόν αυτή ανάδειξη των μη-κανονικών στιγμών ενός ατόμου να προσεγγίζει ή ακόμη και να ταυτίζεται με ενός άλλου ομοιοπαθούντος; Η απάντηση είναι θετική και εκτός από την θεωρία πιθανοτήτων στηρίζεται και στα ήδη υπάρχοντα παραδείγματα. Ας δούμε κάποια από αυτά λοιπόν…

α.

 Υπάρχει ένα τρανό παράδειγμα στην ελληνική ροκ δισκογραφία που είναι τόσο γνωστό, οπότε δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Πέρα όμως από το “Damaged Goods” των Gang Of Four που στην ελληνική βερσιόν του διαθέτει τη βαριά Θεσσαλονικιώτικη προφορά του ερμηνευτή του που εκφράζει μια πηγαία διάθεση περιπλάνησης ανά την Ευρώπη, υπάρχει ένα άλλο άσμα από μια συγγενική-συμπολίτισσα μπάντα, όχι τόσο γνωστό και κάπως ξεχασμένο. Μιλάμε για τον Ναυαγό των Ξύλινων Σπαθιών το οποίο θυμίζει αρκετά το “The Overload” των Talking Heads του 1980. Για την ακρίβεια ο νους πάει άνετα στο “κακό” μιας και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Παυλίδης και η παρέα του είχαν ακούσει , ή ακόμη και λιώσει, στα νιάτα τους τον συγκεκριμένο δίσκο της νεοϋορκέζικης ιστορικής μπάντας. Τα ρεφρέν απλώς διαφέρουν, τα κουπλέ, το τέμπο και οι ατμόσφαιρες είναι όλα ίδια και απαράμιλλα, οπότε εδώ είναι που αναδεικνύεται ο όρος της δανεισμένης έμπνευσης!

β.

 Τι γίνεται όμως όταν υπάρχει η βεβαιότητα ότι τα δυο εν συγκρίση κομμάτια, λόγω απήχησης των δυο αντίστοιχων σχημάτων, δεν έχουν ποτέ συνδιαλλαχτεί μεταξύ τους; Οι Ωχρά Σπειροχαίτη στο δεύτερο τους δίσκο του 2002 έχουν στην αρχή το ποιητικό “Φωνές Από Άχυρο” το οποίο παραπέμπει άμεσα στο “Ghost Kanal” που βρίσκεται στο ντεμπούτο των Σκωτσέζων Fiend του 1997. Πραγματικά είναι τέτοια η ομοιότητα των δύο συνθέσεων που διαθέτουν ακριβώς τα ίδια ακόρντα και ταχύτητα, όπου η μόνη διαφοροποίηση είναι στο δυνατό ρεφρέν και το απίστευτο ψυχεδελικό ρεφρέν που διαθέτει ως μπόνους το “Ghost Kanal”! Αυτή η τυχαία ομοιότητα ξεπερνά για λίγο την άλλη ομοιότητα του τραγουδιού “Περιθώριο” των Ωχρά με το άσμα γνωστού Γιαπωνέζου μουσικού -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

γ.

Τέλος, εισερχόμαστε στην κατηγορία των υποψήφιων σουξέ. Εκεί κι αν έχουμε δει ομοιότητες σε κομμάτια (άτιμε Φοίβο-Καρβέλα). Στα δικά μας όμως έχουμε ένα τραγούδι των Film που δικαίως προβλήθηκε ως το δυνατό τους κομμάτι. Θυμίζει πάντως αρκετά ένα underground χιτάκι των Denali που βγήκε αρχές zeros. Φαντάζει λογικό όταν μια μπάντα σύγχρονου ροκ διαθέτει γυναικεία φωνητικά να δίνει μια βαρύτητα στο μινόρε και πραγματικά ακούγοντας και τα δυο κομμάτια καταλαβαίνεις πώς μια απλή μελωδία απλώνεται από μια αμερικάνικη μπάντα που δεν φοβάται να δώσει τρία κλικ παραπάνω συναίσθημα και πώς μια αντίστοιχη ημεδαπή συγκρατείται στην απλή καταγραφή της έμπνευσης της.

Μπάμπης Κολτράνης