Χάνομαι σημαίνει βρίσκομαι σε ξένο περιβάλλον και δεν μπορώ να προσαρμοστώ. Εκεί όμως βρίσκω πάλι εμένα, ένα άγνωστο προς στιγμή, αλλά οικείο πρόσωπο. Με διαφορετικές σκέψεις, θεάσεις και προσμονές, αλλά τον ίδιο πάλι εαυτό στο κέντρο του εγώ του. Τον ίδιο τελικά που ενώ φάνταζε πριν γνωστός, τώρα εκτός προηγούμενων ορίων του μεταμορφώνει το χτες σε λήθη, το σήμερα σε χρυσαυγές πρωινό και το αύριο σε άγνωστη νύχτα.

Μεταμορφώνομαι κι εγώ με τη σειρά μου, χάνω το κέντρο βάρους, μαθαίνω να περπατώ αλλιώς, αλλά καμία ισορροπία δεν χάνεται έτσι απλά. Συλλέγοντας από μικρός τόσα ένστικτα προς χρήση διαφόρων στάσεων, μικρών θαυμάτων και ακόμη πιο μικρών εκπλήξεων, βαδίζω προς το επέκεινα που όταν φτάσω θα είναι η νέα μου πραγματικότητα. Δεν το ξέρω από πριν, μα όταν το βρω, αργά αλλά καταλυτικά θα γίνει η νέα φύση μου. Πώς γίνεται όταν χάνω κάτι, να νιώθω ότι ξεφεύγω από κάπου και στη συνέχεια να είμαι καταδικασμένος να βρω κάτι δικό μου μέσα μου;

Αυτές είναι λίγες αράδες υπό την επήρεια του χασίματος που προκάλεσαν οι απανωτές ακροάσεις του νέου εθιστικού δίσκου των Saåad, ενός δίσκου που σε βυθίζει μέσα σου, και κουβεντών-σκέψεων ψυχαναλυτικού χαρακτήρα των τελευταίων ημερών.

Μπάμπης Κολτράνης