Elodie – Vieux Silence (ideologic organ)

 Πολλές φορές ξεχνώ ότι ένας απλός τρόπος για να εισχωρήσεις αμέσως στο μουσικό σύμπαν ενός δίσκου είναι να κοιτάξεις προσεκτικά το εξώφυλλό του. Βέβαια, μια εικόνα μπορεί να μη λέει τίποτα όταν δεν θέλει να πει κάτι και να αφήσει την ίδια τη μουσική να μιλήσει από μόνη της. Συνήθως όμως τα εξώφυλλα απεικονίζουν την πύλη και τους κώδικές της για να την ξεκλειδώσεις περνώντας στα ενδότερά της. Προς την τελευταία κατηγορία γέρνει ο νέος δίσκος των Elodie καθώς στο εξώφυλλο στέκει ένα ακατάληπτο, σκούρο και τρυφερό σχέδιο. Αυτό παραπέμπει άμεσα στη μουσική που καλέστηκε να ντύσει.

 Η συγκεκριμένη δεν μπαίνει σε νόρμες ή κανόνες, ρέει γάργαρα χωρίς απώτερο σκοπό, παρά μόνο για να φέρει τις αισθήσεις μας στα νερά της. Υπάρχει μια χαλαρότητα σε όλη τη ροή του δίσκου, καταπραϋντική, χωρίς να κουράζει η ambient υφή της. Τα όρια μεταξύ των συνθέσεων ξεκουράζονται κι αυτά πάνω στις όχθες ενός αρχέγονου λυρισμού και στο τέλος όλα καταλήγουν σε μια παλιά σιωπή. Σαν αυτή που ακολουθεί μια ταινία που βυθίστηκες εντός της.

Manos Milonakis – Festen (moderna records)

 Για τον Μάνο Μυλωνάκη έχουμε γράψει από την εποχή που ήταν στους Your Hand In Mine, ακολουθώντας τον στην μετέπειτα προσωπική του πορεία, οπότε δεν χρειάζεται κάποιου είδους εισαγωγή. Αυτό ισχύει και για τη νέα του δουλειά, μιας και διακατέχεται από τα ίδια λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά του προηγούμενου έργου του. Υπάρχουν όμως δύο βασικά στοιχεία που δυσχεραίνουν ελαφρώς την επαφή με το Festen. Πρώτον, έχουμε να κάνουμε με μουσική που χρησιμοποιήθηκε για την ομότιτλη θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, οπότε μην έχοντας τη συνολική εικόνα του έργου (ήχος και εικόνα) μας μένει μια λειψή γεύση. Κάτι που συνέβη αντίστοιχα και στην περίπτωση του δεύτερου άλμπουμ των Sancho 003. Δεύτερον, αυτού του είδους η μουσική έχει κορεστεί πια, οπότε χρειάζεται να γράψεις κάτι πάρα πολύ αξιόλογο για να ξεχωρίσεις.

 Όχι βέβαια ότι το Festen δεν είναι αρκούντως καλογραμμένο ώστε να ασκήσει τη δική του γοητεία στα ευπαθή με τη neoclassical άτομα. Μάλιστα, συμβαίνει το υλικό να μπορεί να χαρακτηριστεί νυχτερινό, με την έννοια ότι υπερισχύει κάτι το μυστηριώδες, χωρίς όμως την αλλόφρονα πίεση του μεσημεριού. Έχουν προστεθεί μάλιστα αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, τα οποία εμπλουτίζουν τον όλο ήχο. Ως εκ τούτου, χωρίς να διαθέτει συνθετικές κορυφώσεις ή κάποιου είδους ξεσπάσματα, το Festen είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση με αρχή, μέση και τέλος.

Orchard – Serendipity (Ici D’ailleurs)

 Ο Ουμπέρτο Έκο, θέλοντας να ξεμπερδέψει με τ@ς κακ@ς αναγνώστ@ς του Ονόματος του Ρόδου, έκανε να διαβάζονται δύσκολα οι πρώτες εκατό σελίδες του. Μάλλον η τεχνική αυτή είχε επιτυχία αν δούμε την ευρεία αποδοχή του βιβλίου, οπότε είναι λογικό και στη μουσική να είναι πάμπολλα τα αντίστοιχα παραδείγματα. Να, εδώ, το νέο σχήμα του Aidan Baker με τους Gaspar Claus, Franck Laurino και Maxime Tisserand προσφέρει τρία εικοσάλεπτα κομμάτια από την αρχή του ντεμπούτου τους, ώστε να μας βάλει σε ένα ψυχεδελικό κλίμα όπου τα είδη να περιπλέκονται, οι εντάσεις να μην ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πορεία κι όμως όλα να φαίνονται στην εντέλεια τοποθετημένα.

 Ο κόσμος που γνωρίζει το έργο του Aidan, ή τουλάχιστον έχει μια μικρή ιδέα, δεν θα εκπλαγεί με την εγκεφαλικότητα των συνθέσεων εδώ. Από την άλλη, το φιλτράρισμα που έχει γίνει στις διάφορες επιρροές των μουσικών τους οδηγεί σε έναν ήχο, θα έλεγα πρωτότυπο, εφάμιλλο ενός πρωινού όπου σηκώνεσαι και σου φαίνονται όλα σαν να ξύπνησαν κι αυτά γύρω σου από βαθύ λήθαργο. Μεταξύ λοιπόν ενός υπόγειου σκοταδιού και μιας ηλιοκεντρικής ανάτασης, το Serendipity αναδεικνύεται ως ένα γήινο άκουσμα και σε στιγμές αρκούντως ανθοφόρο.

Μπάμπης Κολτράνης