Οι Afformance επιστρέφουν με δύο δίσκους που σίγουρα αξίζουν προσοχή και που θα συνοδεύσουν ωραία τα επερχόμενα μουντά Κυριακάτικα μεσημέρια. Πρόκειται για δύο project, το Music for Imaginary Film#1 και το Pop Nihilism, που ξεδιπλώνουν μια πολύπλευρη προσωπικότητα της μπάντας, η οποία καταφέρνει να βγάλει δύο πολύ ξεχωριστά album, χωρίς ωστόσο να χάνει το κεντρικό της ύφος και χαρακτήρα.

Music for Imaginary Film #1:

Το Music For Imaginary Film #1 , όπως φανερώνει και ο τίτλος, είναι στην πραγματικότητα η μουσική που τυλίγει μια ιστορία, ένα παραμύθι που θέλουν να διηγηθούν οι Afformance χωρίς στίχους, αλλά μόνο μέσα από τη μουσική τους.

Όπως περιγράφει και το ίδιο το συγκρότημα:

“Είναι η ιστορία ενός άντρα, ο οποίος προσπαθεί να δραπετεύσει από ένα μεγάλο δάσος στο οποίο είναι παγιδευμένος και, κατά την απόδρασή του από αυτό, λύνει αρκετά μυστήρια σχετικά με τον εαυτό του, αλλά και τον ανεξερεύνητο κόσμο που τον περιέβαλλε. Πρόκειται για τη μεταφορική ιστορία ενός ατόμου, το οποίο απομονωμένο στον μικρόκοσμό του, αδυνατεί να καταλάβει ή να σκεφτεί το τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή. Τα 8 τραγούδια που περιέχονται στο album ξεδιπλώνουν ψυχικά και φυσικά στάδια από τα οποία περνάει ο χαρακτήρας για να πραγματοποιήσει το πέρασμα από τη λήθη στη συνειδητοποίηση της ασθένειάς του”.

Οι Afformance καταφέρνουν μέσα από αυτά τα 8 τραγούδια-πέρασμα να μας μεταφέρουν μια έντονη ανησυχία που σίγουρα αναζητάει διαφυγή, σαν τον ήρωα της ιστορίας τους, που, παγιδευμένος μέσα στο δάσος (αλλά και τον εαυτό του), αναζητάει επίμονα την έξοδο προς την ελευθερία του.

Το Music for Imaginary film #1 απευθύνεται τόσο σε εκείνες κι εκείνους που επίμονα αγαπούν το post rock αλλά και σε όσους/ες πιστεύουν ότι τα post ακούσματα έχουν στερέψει γι’ αυτούς/ές. Οι Afformance επιδιώκουν μέσα από τους ήχους τους έντονες στιγμές ενδοσκόπησης, αλλά και την εξερεύνηση του κόσμου-δάσους που μας περιβάλλει.

Με το πρώτο τραγούδι του δίσκου (“Intro”) νιώθεις αυτομάτως το άγχος να σε καταβάλει, το οποίο, καθώς περνάνε τα στάδια-τραγούδια, γίνεται συνειδητοποίηση, όπως αναφέρει και η μπάντα, που συνοδεύεται από μια γλυκιά ηρεμία. Το ουρλιαχτό γίνεται αγώνας για αναζήτηση διαφυγής και φωτός και o αγώνας γίνεται λύτρωση. Το τραγούδι “619” που κλείνει τον δίσκο (αναφορά σε κάποιο λεωφορείο-γραμμή προφανώς;) μεταφέρει ένα αίσθημα γαλήνης, αλλά και κυνισμού.Σαν ό,τι προηγήθηκε να ήταν μια ιδέα, μια φαντασίωση (ή η αλήθεια;) και ο επιβάτης ψάχνει να βρει δικές του απαντήσεις σε ένα καθημερινό δρομολόγιο με πορεία κυκλική…

Οι Afformance έφτιαξαν έναν δίσκο-soundtrack που ντύνει όχι μόνο τη φανταστική ταινία τους, αλλά και το κλειστοφοβικό καθημερινό μας τοπίο.

Pop Nihilism:

Ενώ τo Music For Imaginary Film#1 αποπνέει μια έντονη ανησυχία και μυστήριο, στο Pop Nihilism, από τα πρώτα λεπτά του υπέροχου “Perspectivism” που ανοίγει τον δίσκο, προσφέρεται μια αίσθηση πιο ανάλαφρη και ξεκούραστη, αλλά μόνο φαινομενικά! To Pop Nihilism είναι ένας δίσκος που “απαιτεί” περισσότερες ακροάσεις για να σου πει όσα θέλει.

Οι Afformance αποδεικνύουν ότι μπορούν να πειραματιστούν και να συνδέσουν ήχους και επιρροές τους χωρίς να φανούν γραφικοί ή να τους λείψει το συναίσθημα. Post rock μελωδίες και λυρισμός αναμειγνύονται με μια pop, electro και πιο εναλλακτική αφήγηση. Τα γυναικεία φωνητικά που συνοδεύουν τα τραγούδια “Open Mind”, “No Point Return” και “Here, Now, A million years” (από τις δυνατές στιγμές του δίσκου) προσδίδουν μια ονειρική διάσταση στο σκοτεινό και μελαγχολικό ύφος της μπάντας. Το ηχητικό κράμα των Afformance ξετυλίγει έναn βαθύτερο κυνισμό και μια αίσθηση κούρασης που αποδίδουν πετυχημένα το νόημα του τίτλου… Pop Nihilism!

Το Music for Imaginary Film #1 και το Pop Nihilism είναι δύο ολοκληρωμένα και διαφορετικά project. Ωστόσο, οι Afformance καταφέρνουν να φανερώσουν το στίγμα τους και στους δύο δίσκους, αλλά και να δημιουργήσουν τη σύνδεση τους που ίσως αναζητήσουμε.

Φανή Κ.