Θα πω την ευχή μου δυνατά. Εύχομαι να βρω ένα άλμπουμ που θα ντύσει ιδανικά τον φετινό χειμώνα, ένα άλμπουμ μοναδικό και ιδιαίτερο που θα γίνει ο μουσικός μου σύντροφος όσο οι νύχτες θα καταπίνουν τον ήλιο. Εύχομαι το άλμπουμ αυτό να μην προέρχεται από προφανείς επιλογές: δεν θέλω να είναι ακουστικό, δεν θέλω βαρύγδουπο doom, ούτε κάποιο ψυχρό black του Βορρά. Δεν θέλω κάποια ατμοσφαιρική μιζέρια ή κάποια ωραιοποιημένη κατάθλιψη, ούτε κάποιο άλμπουμ που μιλάει για το πόσο αβυσσαλέα μαύρη είναι η ύπαρξη και η ζωή μας. Θέλω κάτι που να μη βασίζεται στη δημιουργία εντυπώσεων και που δεν θα μου ορίζει υποχρεωτικά το υποκείμενο της μουσικής. Θέλω να έχει πλούτο, δύναμη κι ευγένεια και να μην κλείνει τα παντζούρια της ψυχής μου με κάθε play. Θέλω κάτι απροσδόκητο. Θέλω κάτι που να μην με κάνει να σκέφτομαι στιλιστικά ή αισθητικά ζητήματα και να μη με κουράζει. Ένα άλμπουμ που να μπορώ να αφαιρεθώ για κανένα 5λεπτο και να ξαναβρίσκω την προσοχή μου ενώ η μουσική είναι ακόμα εκεί. Θέλω ένα άλμπουμ που να με περιμένει και να με σέβεται κι όχι το αντίθετο.

 Εύχομαι αυτό το άλμπουμ να γίνει αληθινός μου φίλος. Όχι όμως εκείνος ο τύπος φίλου- κολλητού που μπορείς να περνάς κάθε μέρα μαζί του πίνοντας μπίρες και μιλώντας για τα πάντα. Όχι, προτιμώ να μοιάζει με εκείνον τον άλλο, τον παράξενο φίλο που συναντάς μια δυο φορές τον χρόνο και αν. Εκείνον τον φίλο που επιλέγεις να τον καλέσεις σπίτι σου, να ξεσκονίσεις τις καλύτερες μουσικές σου και να ανοίξεις μαζί του εκείνο το καλό ουίσκι που έχεις φυλαγμένο. Εκείνον τον φίλο που μιλάει για παράξενα πράγματα και που έχει να σου πει τις πιο κρυφές ιστορίες. Εκείνον που όταν μιλάς μαζί του η κουβέντα θα πετάει απρόβλεπτα από θάλασσα σε σύμπαν κι από άβυσσο σε ουρανό, που ο χρόνος παύει και τα φαντάσματα σιωπούν για να κρυφακούσουν την κουβέντα. Θέλω ένα άλμπουμ για να κάνουμε τέτοια παρέα και η φιλία μας να είναι ζεστή, αληθινή, σαν να ανταμώνω ξανά κάποιον χαμένο μου αδερφό.

 Κι ύστερα, κάπου, κάπως, μια φωνή είπε: 1476. Our season draws near.

 Λίγες ακροάσεις μετά, είχα ήδη γίνει λίγο σοφότερος, γνωρίζοντας πια ότι η μεγάλη μελαγχολία μπορεί να είναι βαθιά επική και τούμπαλιν. Γνωρίζοντας ότι η ατμόσφαιρα μπορεί να συνυπάρχει με πραγματική ανάταση. Γνωρίζοντας ότι συμφωνώ με τον όρο “ερμητικό death rock” κι ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να προέρχονται από κάποιο γκρουπ που γεννήθηκε σε punk γειτονιά.

 Κυρίως, όμως, είχα βρει το απόλυτο άλμπουμ για τον φετινό χειμώνα, ακριβώς όπως το είχα ευχηθεί.

Αντώνης Καλαμούτσος