Ku – Ganja (inner ear)

Μέσα στην απλότητα κρύβεται ενίοτε η γοητεία στη μουσική. Το μονοσύλλαβο καλλιτεχνικό όνομα που φέρει ο Δημήτρης Παπαδάτος σε αυτό του το δημιουργικό σχήμα, υποδηλώνει και τις προθέσεις του. Αφήνοντας πέρα κάθε μνεία στις δουλειές του ως Jay Glass Dubs και The Hydra, μιας και διαθέτουν εντελώς διαφορετικές φυσιογνωμίες και στοχεύσεις, επιστρέφει στα βασικά. Τουτέστιν, στο δεύτερο δισκογραφικό του βήμα ως Ku βάζει στο επίκεντρο έναν πηγαίο λυρισμό ο οποίος τροφοδοτείται από την φυσικότητα των οργάνων. Ως δύναμη που τα συνέχει όλα στέκει η φωνή του και ως βάση η συνεργασία του με τους Baby Guru οι οποίοι λειτουργούν με άτυπο χαρακτήρα ως η μπάντα του δίσκου.

Το Ganja ως ένας καλοδουλεμένος δίσκος δείχνει να μην διαθέτει καν μειονεκτήματα. Ο ήχος του είναι ταυτόχρονα εύπεπτος και βαθύς, με την παραγωγή και τις ευφάνταστες εκτελέσεις των κομματιών να αναδεικνύουν τον διαφορετικό χαρακτήρα κάθε τραγουδιού. Το βασικό σε αυτές τις περιπτώσεις δίσκων παραμένει το συνθετικό επίπεδο τους και εδώ με έναν, θα έλεγα, ντροπαλό τρόπο, φανερώνεται ο πλούτος του Ganja στο τρίτο τραγούδι του, στο μυστηριακό “Turque”. Σίγουρα το ύφος της μουσικής παραπέμπει στην κλασσική τραγουδοποιία περασμένων δεκαετιών, αλλά αυτές οι παραπομπές δεν παρεμβάλλονται ως μια στάμπα, αλλά πλέουν στην ροή του άλμπουμ ως αιθέριες αισθήσεις. Συμβαίνει επίσης ο δίσκος να λειτουργεί και ως σύνολο γοητευτικών συνθέσεων, και αποσπασματικά με την ανάδειξη κάποιων εξ αυτών ως υποθετικών hit singles (βλ. “Spring Elevator” και “Cypriol”), στην περίπτωση που ο Δημήτρης καταγόταν ή ζούσε στη Νέα Υόρκη ή στο Βερολίνο. Μιας και ζει όμως στην Αθήνα, ας χαρούμε το νέο του άλμπουμ ως έχει σε κάτι ηλιόλουστα πρωινά χωρίς άγχος για το χτες, το σήμερα και το αύριο.

Manos Milonakis – Sólfar Reworked (self-released)

Τα remix άλμπουμ κουβαλούν την κατάρα να ακούγονται συνοδευτικά των ορίτζιναλ άλμπουμ. Πόσα άραγε τέτοια μπορούμε να ανασύρουμε από την μνήμη μας που να αξίζουν να αναφερθούν; Συμβαίνει μάλιστα τέτοιου είδους απόπειρες να σπανίζουν στον χώρο της ημεδαπής παραγωγής. Οπότε ερχόμαστε στην νέα αυτή κυκλοφορία, ένεκα της Record Store Day 2017, με τον άνωθεν προβληματισμό να δημιουργεί ταυτόχρονα μια ελπίδα ότι λόγω του επιπέδου του περσινού Sólfar μπορεί και να τη σκαπουλάρει από τα γνωστά στερεότυπα των remix.

Θα ήταν βαρετό να πω ότι ετούτο εδώ το EP διαφέρει αρκετά από το περσινό στο οποίο στηρίχτηκε. Ότι οι πέντε δημιουργοί (Steve Gibbs, Fragile Baloon, Luke Howard, Hior Chronik, Ed Carlsen) ουσιαστικά συνέγραψαν από την αρχή το υλικό εμπνευσμένοι από τον πυρήνα των ορίτζιναλ συνθέσεων. Αντ’ αυτού θα επικεντρωθώ στην συνοχή του EP που με εξέπληξε ευχάριστα. Είναι σαν να πλανιέται η αύρα του Sólfar πάνω και από τις πέντε συνθέσεις συνδέοντας τις με τρόπο υπόγειο, μα και καταλυτικό. Η δύσκολή αποστολή να αποκτήσει μια αυταξία ετούτο εδώ το πρότζεκτ εκτελέσθηκε. Τα υπόλοιπα αφήνονται στα ανοικτά αυτιά μας.

Fragments Compilation (numb capsule)

Έχουμε στα μέρη μας σκηνή με κεντρικό γνώμονα την ηλεκτρονική μουσική; Η απάντηση είναι, σχεδόν, ναι, μιας και έχουμε πλήθος νέων ονομάτων, κυκλοφοριών, συναυλιών και μια βάση σχέσεων όλων των συντελεστών τους που τα συνέχει όλα. Σχεδόν, γιατί λείπει εκείνο το δισκογραφικό αριστούργημα στον εν λόγω χώρο που θα πάει όλα τα παραπάνω ένα βήμα πιο πέρα από καλλιτεχνικής άποψης. Υπάρχει, βέβαια, η αίσθηση ότι δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του και ως προπομπός του τί μέλλει γενέσθαι λειτουργούν μια χαρά συλλογές όπως αυτή της Numb Capsule η οποία βγήκε πριν μια βδομάδα για χάρη της Record Store Day.

Θετική έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι υπάρχει μια κοινή γραμμή που συνέχει τις εννιά συνθέσεις του Fragments, καθώς ακούγοντας την νομίζεις ότι κάποια κομμάτια φτιάχτηκαν για να συνδεθούν με αυτά που τα ακολουθούν! Επίσης κατά μήκος της ακρόασης υπάρχουν γυναικείες ηχογραφημένες φωνές σε διάφορα σημεία της συλλογής πάλι σαν να υπήρχε μια είδους συνεννόησης μεταξύ των μουσικών. Η βαρύτητα κλίνει προς τον πειραματισμό, αντί της αγνής idm, αν και πάλι αυτές οι τάσεις δεν διαχωρίζονται με κάποιο τρόπο, αλλά συνέρχονται εις σάρκα μια. Κάπως έτσι οι όποιες αδύναμες στιγμές καλύπτονται από τη συλλογική επιθυμία της αποτύπωσης μιας αισθητικής παρουσίας η οποία, θα έλεγα, ξεφεύγει από τα αποκλειστικά μουσικά στεγανά στον χωροχρόνο που ζούμε.

Μπάμπης Κολτράνης