Όλα ξεκινούν με ένα μουρμουρητό ενός αγνώστου μέσα στην ακόμη πιο άγνωστη νύχτα. Τα βήματα του σχεδόν δεν ακούγονται στον έρημο δρόμο και τα κίτρινα φώτα αδυνατούν να φανερώσουν το πρόσωπο του. Το μουρμουρητό γίνεται τραγούδι σε μια σαρκώδη γλώσσα. Κάθε σκέψη του ξένου γίνεται στίχος, διαπερνά το σώμα και διαφεύγει στο βάθος της νύχτας.

 Η φωνή κινείται ολοένα και με μεγαλύτερο ρίσκο μπρος στο οριστικό γκρέμισμα της. Ένας ρυθμός την ζώνει για να κρατήσει την πνοή των στίχων όρθια. Αυτή βαδίζοντας μόνη συναντά φωτισμένα παράθυρα, κρυμμένα είδωλα, άγνωστες ιστορίες, κλειδωμένες πόρτες, βιαστικά ζευγάρια στο πεζοδρόμιο, νυσταγμένα άπαντα σε μια πόλη σε παύση. Η φωνή γίνεται μουσική και όλα αυτά τα ενσωματώνει. Φτύνει ιδιότυπες μηχανικές κραυγές από τα βάθη μιας χαλκόδετης καρδιάς με συνοδεία μοναχικών πιάνων που επαναστάτησαν εναντίον της τελευταίας πρόβας πριν την πρεμιέρα. Ποια πύλη άνοιξε για να βγουν όλα αυτά στη φόρα; Όσο κλείνεις τα μάτια, τόσο πιο κοντά πλησιάζεις στην κάθε απάντηση.

 Κι άλλη ερώτηση στην πορεία. Ποιο δάκρυ είναι αληθινό; Αυτό της νεκρής ανάμνησης ή εκείνο της ζωντανής μηχανής; Το μονοπάτι των ερωτήσεων από την άγνωστη φωνή στα σκοτάδια δεν έχει τέλος. Όλα στάδια αναπαλαίωσης εμπειριών και γκρεμίσματος θορύβων εντός. Όταν βγει το απαύγασμα τους ένα μικρό θαύμα θα έχει συντελεστεί.

 Η φωνή συνεχίζει να κινείται χωρίς σαφή κατεύθυνση με τις σειρήνες της νύχτας να την χαώνουν. Αλλάζει υφή ανάλογα με τη στενότητα των μονοπατιών. Προχωρά κι όμως αισθάνεται ότι παραμένει σταθερά στο ίδιο σημείο. Στο τέλος αυτό το σημείο είναι η κατάκτηση της και δεν μένει τίποτα άλλο παρά να σιωπήσει, καθώς η μουσική σβήνει ως φυσικός αντίλαλος της.

Μπάμπης Κολτράνης