Υπάρχει άραγε κάποιος αριστουργηματικός δίσκος στην ιστορία της μουσικής που να μη διέθετε ένα εξώφυλλο αντιστοίχου υψηλού επιπέδου όσον αφορά την αισθητική; Απολύτως κανένας! Σε αυτόν τον κανόνα, μάλιστα, δεν χωράνε εξαιρέσεις, και για να βρούμε τους λόγους που συμβαίνει αυτό, θα πρέπει να εξετάσουμε τον εκάστοτε δίσκο ως ειδική περίπτωση. Από μια λίστα κλασσικών δίσκων τέτοιου επιπέδου δεν θα έλειπε, κατά την προσωπική μου άποψη, το The Holy Bible των Manic Street Preachers. Όσα προηγήθηκαν, και όσα ακολούθησαν την κυκλοφορία αυτού του δίσκου το 1994, έχουν λάβει μια μυθική υπόσταση, κι είναι σίγουρο ότι όσα κι αν γραφτούν είναι λίγα για να εξαντλήσουν το συγκεκριμένο θέμα – αν και φαντάζομαι ότι το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο Escape From History, που μιλά ακριβώς για αυτήν την περίοδο, θα έχει να πει ενδεχομένως κάτι το καινούργιο.

Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Το 1994, οι MSP έχουν ήδη κάνει ένα εκκωφαντικό μπαμ, αν και δεν ήταν με μια τόσο μεγάλη επιτυχία όσο υπόσχονταν τα τότε επιτυχημένα singles τους. Ο τρίτος τους δίσκος έμελλε να είναι αυτός που θα τους επέτρεπε, σε κλίμα πλήρης καλλιτεχνικής ελευθερίας, να πράξουν μια τολμηρή κατάδυση μέσα τους, βγάζοντας τον πιο δυνατό τους δίσκο (από όλες τις απόψεις), και σίγουρα τον κορυφαίο στιχουργικά δίσκο της γενιάς τους. Ιθύνων νους ως προς τους στίχους, καθώς υποσκέλισε τον Nicky Wire όσον αφορά προς το τότε διαθέσιμο υλικό, αναδείχθηκε ο Richey Edwards, ο οποίος εκείνη την περίοδο διάβαζε τρία βιβλία την ημέρα. Το υλικό που συνέλεξε, και που έδωσε στους άλλους δυο για να γράψουν πάνω τους τα τραγούδια του δίσκου, είχε κάτι το δαιμονιώδες, το ωμό και συνάμα ευαίσθητο, σε σημείο που να αποκαλύπτονται αρκετά σκοτεινά βιογραφικά του στοιχεία. Δεδομένου ότι η αισθητική της μπάντας ήταν ένα στοιχείο που την απασχολούσε σε σημαντικό βαθμό, χαρακτηρίζοντας και την εκάστοτε ξεχωριστή δημιουργική της περίοδο, ο ίδιος ο Richey προσέγγισε τη συνομήλικη του – και νεαρή εκείνη την εποχή – εικαστικό Jenny Saville για να της ζητήσει να συνεργαστούν, εξηγώντας της από κοντά το περιεχόμενο κάθε σύνθεσης του δίσκου! Η ίδια όχι μόνο πείστηκε, αλλά παραχώρησε το έργο της με τίτλο Strategy (South Face/Front Face/North Face) χωρίς να ζητήσει κάποιο αντίτιμο από την μπάντα. Έτσι συναντήθηκαν ο τρόπος που προσέγγιζε την απεικόνιση των σωμάτων η συγκεκριμένη εικαστικός, δηλαδή την σκιαγράφηση γυναικών σε μεγέθυνση και με χρώματα σχεδόν βίαια, και η αισθητική πρόταση της μπάντας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε στους προηγούμενους δίσκους της εξώφυλλα με αντρικά σώματα, και που ήθελε στο The Holy Bible να βγάλει κάτι το ωμά ειλικρινές και βαθυστόχαστο.

Το τίμημα της συγκεκριμένης κυκλοφορίας αποδείχθηκε πολύ βαρύ για τον ίδιο τον Richey, ο οποίος δεν άντεξε την πάλη με τους δαίμονες του και εξαφανίστηκε από προσώπου γης τον Φλεβάρη του 1995. Μετά την επιστροφή της ως τρίο το 1996, η μπάντα γνώρισε μια τεράστια εμπορική επιτυχία και δικαίως καταξιώθηκε ως ένα από τα κορυφαία σχήματα του καιρού μας. Το 2009, μετά από άλλο ένα εξαιρετικά επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ, το Send Away The Tigers του 2007, οι MSP αποφάσισαν να βγάλουν ένα δίσκο αποκλειστικά με στίχους του εκλιπόντα, που είχαν μείνει αχρησιμοποίητοι. Ήταν λογικό να συνεργαστούν για μια ακόμη φορά με την Jenny Saville, έχοντας σκοπό να δημιουργήσουν μια αισθητική γέφυρα που θα συνέδεε το Journal For Plague Lovers με το The Holy Bible.

Το έργο της καταξιωμένης πλέον εικαστικού με τίτλο Stare έδεσε τέλεια με το περιεχόμενο ενός δίσκου, ο οποίος αποτύπωνε κοφτερές ματιές πέρα από κάθε τι που μπορεί να μας κρύβει μια ποταπή καθημερινότητα, πηγαίνοντας πέρα από τα κλασσικά μοτίβα ενός rock δίσκου. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο, μάλιστα, έφτασε να λογοκριθεί από τα μεγάλα καταστήματα δίσκων στην Αγγλία, καθώς κρίθηκε βίαιη η εικόνα του πορτρέτου, με αποτέλεσμα να κυκλοφορεί ο δίσκος με ένα άσπρο περιτύλιγμα!

Μπάμπης Κολτράνης