Rank/Xerox – M.y.t.h. (adagio830)

Η μουσική των Καλιφορνέζων RX φέρνει στην αίσθηση που σου αφήνουν τα πρωινά που έχουν να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη μέρα μπροστά τους και τα βράδια που ξεμένουν από απαντήσεις. Αυτό το τέντωμα πριν το σπάσιμο, πριν εκραγούν όλα, μεταδίδεται και από τα τέσσερα κομμάτια του νέου τους EP. Το φοβερό είναι ότι ακούγεται τόσο ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα που σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με ένα κανονικό άλμπουμ, αν και η διάρκεια του είναι μόλις δεκατέσσερα λεπτά! Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι τα κομμάτια διαφέρουν ευτυχώς και επιτυχώς μεταξύ τους κάνοντας το διαχωρισμό στον ήχο μεταξύ post-punk και punk rock να φαντάζει ανούσιος.

Cut Off – Selftitled 7inch (scarecrow)

Χωρίς ανάσα έχει κλείσει και η δεύτερη πλευρά του τελευταίου επτάιντσου των Αθηναίων Cut Off και δεν έχω προλάβει καν να γράψω μια αράδα. Στο διάλειμμα, λοιπόν, μεταξύ των δυο απανωτών ακροάσεων του αντιλαμβάνομαι ότι η μπάντα συνεχίζει να κρατά τα εντελώς απαραίτητα από την hc τεχνοτροπία έχοντας αυτή τη φορά μια ελαφρά κλίση προς τις πρώτες δουλειές των Agnostic Front. Όλα κινούνται γρήγορα χωρίς δεύτερη σκέψη και είναι ουσιαστικά αυτό που θέλει να πετύχει η μπάντα, κραδαίνοντας το α λα Black Flag απειλητικό μαχαίρι στο εξώφυλλο, αυτή η αίσθηση του χτυπήματος που δεν προλαβαίνεις καν να το πάρεις χαμπάρι. Αν και δυστυχώς αυτή η μίνι κυκλοφορία είναι το κύκνειο άσμα της μπάντας, το χτύπημα μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως νοκ άουτ!

Crusades – This Is A Sickness & Sickness Will End (Anxious & Angry/Countless Altars)

Οι Καναδοί Crusades δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη φτωχή λίστα των νέων σχημάτων στο punk/hc που έχουν να που κάτι και δεν θυμίζουν αναμασήματα του παρελθόντος. Ο βασικός λόγος που ισχύει αυτό είναι ο ογκόλιθος που έβγαλαν πριν τρεισήμισι χρόνια και ο οποίος συμπύκνωνε ουσία, έμπνευση και νεύρο. Στο νέο τους άλμπουμ δεν παρατηρείται καμία ιδιαίτερη αλλαγή στο ύφος τους, πέραν του γεγονότος ότι θυμίζουν για πρώτη φορά ελαφρώς τους Propagandhi, όπως επίσης ότι ο ήχος τους έχει γίνει λιγότερο βρώμικος από ότι στα προηγούμενα τους.

Πρωτίστως σε αυτή τη μουσική παίζουν ρόλο οι μελωδίες και τα παιξίματα τους. Ως προς το δεύτερο η μπάντα διαπρέπει, αλλά ως προς το πρώτο κάπως πάσχει εδώ. Λείπει η συνέχεια μετά το εναρκτήριο κατακλυσμιαίο “1590”, λείπουν οι μεστοί στίχοι που θα απογειώσουν τις συνθέσεις και λείπει αυτή η δύναμη που σε παρέσερνε στο προηγούμενο τους δίσκο. Πάντως σε σχέση με ότι παρεμφερές βγαίνει στο συγκεκριμένο ήχο εδώ και πολλά χρόνια, το άλμπουμ αυτό στέκει σε αξιοπρεπή επίπεδα και συστήνεται έστω για μια υποτυπώδης ακρόαση.

Μπάμπης Κολτράνης