Paint It Black – Invisible (no idea records)

Ανάμεσα στα νέα σχήματα του είδους που ξεκινάνε τώρα να χαράζουν τις συντεταγμένες τους και τα δεινοσαυρικά πλέον εκείνα που συνήθως προχωράνε σε αφαίμαξη των παλιών τους νοημάτων και των οικονομιών των οπαδών τους, απλά διασκεδάζοντας τους, υπάρχει μια ενδιάμεση κατηγορία. Αυτή αποτελείται από μπάντες που διάφορα μέλη τους έχουν θητεύσει σε παλαιότερα σχήματα και πλέον δοκιμάζουν κάτι καινούργιο (βλ. Dead Ending, The Bomb, Only Crime κ.α.). Όχι με την νοσταλγία των παλιών ημερών να τους στιγματίζει, αλλά με μια επιθυμία να αναζητήσουν μια ασύλληπτη ως τώρα για αυτούς δυναμική.

Εδώ τοποθετούμε τους PAB από εκείνη την Φιλαδέλφεια που δεν σκοπεύει στο άμεσο μέλλον να χτίσει ο Μελισσανίδης νέο γήπεδο. Διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συναντιούνται σε άτομα άνω των -αντα που μέσα τους ωριμάζουν οι ιδέες και το πάθος τους για την μουσική που τους εκφράζει. Από τις στάχτες των Kid Dynamite και των Lifetime, με επιρροές από το παλιό αμερικάνικο hardcore, χωρίς ποτέ να παρατάνε την έννοια της μελωδικότητας, επανέρχονται με ένα ουσιαστικότατο επτάιντσο. Πλούσιος ήχος, συνειδητοποιημένη οργή και εκρηκτικοί ρυθμοί που δεν πνίγουν τους στίχους αλλά αντιθέτως τους αναδεικνύουν. Ανάμεσα στις τόσες ασχολίες που έχουν τα μέλη της μπάντας, το ότι βγάζουν μια τέτοιου επιπέδου εξάδα τραγουδιών, αποδεικνύει πως το hardcore σημαίνει περισσότερα από απλά άλλο ένα νεολαιίστικο μουσικό ρεύμα.

 

 

Cut Off – Sick Of This Life (self released)

Κανονικά αυτή η υπεργρήγορη εκδοχή του hardcore με το γλαφυρό όνομα powerviolence, προκαλεί στον γράφων ζάλη. Επίσης όταν τυχαίνει να ακούσω κάτι που έχουν επιμεληθεί φίλοι, εμφανίζεται μια υπέρ του δεόντως αυστηρότητα, με περίεργες συνήθως συνέπειες. Λοιπόν, άπαξ και ξεκινήσει αυτός ο διαολεμένος δίσκος να παίζει, όλα μένουν πίσω. Ούτε έχει κάποια σημασία πως οι δυο νότες της εισαγωγής θυμίζουν εκατοντάδες ανάλογα μπασίματα, ούτε επηρεάζει την ακρόαση η μικρή διάρκεια του δίσκου που δεν ξεπερνά τα _ (εδώ βάζετε ένα νούμερο της αρεσκείας σας).

Ήχος που σπαρταρά, κομμάτια που δεν σ’αφήνουν να πατήσεις το στοπ και γενικά μια επιθετικότητα που φαίνεται να έχει χωνέψει όλη την παράδοση του είδους που ξεκινά από το split album των Faith με τους Void και καταλήγει στους Infest και τους Charles Bronson. Δεν σταματά όμως η μπάντα στα περίχωρα των κατευθυντήριων γραμμών, αλλά εισάγει πολλές λεπτομέρειες από διάφορες τεχνοτροπίες που κάνουν τον ήχο τους να ακούγεται φρέσκος. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στην διασκευή του κλασσικού “Filler” των Minor Threat, όπου αν και του δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό, το ιδιοποιούνται εντελώς. Μήπως όμως σε όλα αυτά παίζει καταλυτικό ρόλο η επιλογή του σχήματος να διατηρεί τον αυτοοργανωμένο χαρακτήρα του μακριά από μεσάζοντες, σπόνσορες και άλλα δεινά, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της καλλιτεχνικής έκφρασης; Μήπως έτσι κρατά ανόθευτη και πηγαία την δικιά του σφραγίδα;

 

 

Integrity – Suicide Black Snake (Α389)

Η πρώτη παραπομπή στο άκουσμα του ονόματος των Integrity είναι το ντεμπούτο τους Those Who Fear Tomorrow το οποίο αποτελεί την επιτομή του metalcore είδους. Η δεύτερη είναι η psycho φάτσα του Dwid που ηγείται της μπάντας και παραμένει απορίας άξιο πως αντέχει από το ’89 τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς οι υπόλοιποι που κατά καιρούς πέρασαν από το συγκρότημα δεν τα κατάφεραν εξίσου καλά μαζί του. Βάλτε δίπλα σε όλα αυτά την χρήση του δίσκου τους Humanity Is The Devil από τον αμερικάνικο στρατό ως μέσο βασανισμού (!) και έχετε την όλη εικόνα της μπάντας.

Τι νέο μπορούμε να περιμένουμε που να ξεφεύγει από τα παραπάνω; Όχι τόσα πολλά αν αναλογιστούμε πως ο δίσκος αυτός αποτελείται κατά το ήμισυ του από υλικό που είχε βγάλει πριν τρία χρόνια, απλώς με πιο εξελιγμένο ήχο. Επίσης σε γενικές γραμμές αυτό που βγαίνει είναι αυτή η χαρακτηριστική βρωμιά στον ήχο και στην φωνή, κάτι το οποίο κάνει τους Integrity να ξεφεύγουν από τον χαρακτηρισμό ενός απλού μεταλλικού ακούσματος.

Από την άλλη τοποθετώντας τον στον κατάλογο τους, θα δούμε ορισμένα νεοεισαχθέντα μέρη, όπως η φυσαρμόνικα και η blues εξιστόρηση των μισάνθρωπων του σκέψεων στο “There Is No Life In Living”, ή η καθολική πλέον οικειοποίηση μιας black metal στιχουργίας. Ίσως η διαφοροποίηση και αυτού του δίσκου ως προς τους υπόλοιπους τους να οφείλεται στο γεγονός πως οι δημιουργοί του είναι ένας ολιγομίλητος πενηντάρης παρέα με έναν ορεξάτο νεανία. Τελικό συμπέρασμα; Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης