Αν και το όνομα της μπάντας σε προετοιμάζει για κάτι κατάλληλο να συνοδεύει καλοκαιρινά ταξίδια στην αιγαιοπελαγίτικη άγονη γραμμή, εντούτοις το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου παραπέμπει σε χειμώνα. Η βασική όμως αντίθεση που βρίσκεται στις αποσκευές της σχετικά άγνωστης μπάντας από τη Μελβούρνη είναι η διαφορετικότητα των τριών κατά σειρά κυκλοφοριών τους. Από το post-harcore ντεμπούτο τους, στον βαρύ αλλά πλέον ορχηστρικό δεύτερο δίσκο τους, φτάνουν εδώ στο τυπικό post-rock. Αυτό πλέον από μόνο του, αποτελεί ένα σημαντικότατο στοιχείο του Great North, καθώς πλέον έχουμε ξεχάσει πως είναι αυτό το είδος στην πούρα μορφή του, χωρίς επιμειξίες.

Αργοκίνητες λοιπόν συνθέσεις, επίμονες ατμόσφαιρες που αναζητούν λυτρωτικές, αλλά χαμηλού προφίλ εκρήξεις και μελωδίες που δεν έχουν σκοπό να αποτυπωθούν στέρεα στην μνήμη, αλλά απλά να δώσουν την βάση για ηχητικές φαντασιώσεις. Σίγουρα ως προς όλα αυτά δεν εισπράττουμε κάτι καινούργιο. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Τα χιονισμένα δέντρα της παραπάνω εικόνας προσκαλούν σε μια περιπλάνηση είτε εντός του άγνωστου δάσους είτε κατά μήκος των δέντρων που δεν έχουν τέλος. Οι επιρροές που υπάρχουν από άλλα σχήματα του συγκεκριμένου ήχου σαφώς και είναι προφανείς, αλλά αυτές φτάνουν στο να θέσουν τα θεμέλια κάθε κομματιού και όχι στον ιδιαίτερο χρωματισμό του. Εξάλλου το γεγονός πως, για παράδειγμα, μια μπάντα θυμίζει Mono μόνο ως προτέρημα θα μπορούσε να ειπωθεί.

Εκεί λοιπόν που έχουμε μπει στα χωρικά ύδατα του δίσκου και συναντάμε την πρώτη έκρηξη στο χ λεπτό (για να μην χαλάσουμε την έκπληξη), η οποία όμως δένει αρμονικά με το ζαλιστικό τέμπο του μπασίματος και ακολουθεί το drone αδερφάκι της, συναντάμε το σημείο ζενίθ του δίσκου. Το “Country Victoria” αποτελεί μια μαζεμένη χρονικά σύνθεση η οποία αποτυπώνει μια μεσσιανική μελωδία που θυμίζει This Will Destroy You και όσο πιο αργά κυλά, τόσο πιο εθιστική γίνεται.

Η αλήθεια είναι πως ο δίσκος αυτός έχει μια ίδια ταχύτητα που διαπερνά την ραχοκοκαλιά του, με αποτέλεσμα στο δεκάλεπτο “Tired Hands” να θέλεις να ξαποστάσεις σε κάποιο ξέφωτο. Από την άλλη, όλο αυτό το σύρσιμο των αγγελοπουλικών, θα λέγαμε, ταχυτήτων είναι ένα στοίχημα που θέτει το σχήμα για το κατά πόσο αυτό το ταξίδι με τους δικούς τους όρους μπορεί να σε κρατήσει μέχρι τέλος. Αν κρίνουμε από το γλυκό “Ghost” που κλείνει τον δίσκο, ο τολμών νικά στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Μπάμπης Κολτράνης