Το περίεργο με το συγκεκριμένο αυτό σκωτσέζικο και όχι καναδέζικο ντουέτο είναι πως αν και η μουσική του δεν χαρακτηρίζεται συναισθηματικά στιβαρή, εν τούτοις καταφέρνει να κάνει αρκετό κόσμο να συνδέσει μαζί της ορισμένες προσωπικές του στιγμές. Ως μελετηροί μαθητές και απόγονοι της χρυσής γενιάς της Warp (Autechre, Aphex Twin, Plaid κ.α.), κατάφεραν από νωρίς να θεωρούνται απότα πιο αναγνωρίσιμα και αναγνωρισμένα σχήματα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής.

Αυτά ως μπάντα, γιατί ως φυσικά πρόσωπα κρατούσαν πάντα ένα χαμηλό προφίλ με ελαχιστότατες συνεντεύξεις και μηδαμινές φωτογραφίσεις. Αντ’ αυτού προτιμούσαν να προβάλλουν πειραγμένες φωτό από τα παιδικά τους χρόνια και να τοποθετούν παιδικές τους ομιλίες στις συνθέσεις τους. Στο ίδιο μήκος κύματος μπορεί να ειδωθεί και η μετάδοση διαδικτυακών αποκρυπτογραφημάτων για την νέα τους κυκλοφορία, κάτι που συνάδει με την εικόνα της μπάντας-μυστήριο.

Η οκταετή απουσία τους από τα μουσικά τεκταινόμενα δεν είναι πάντως και μικρή. Ακούγοντας το album πάντως, νιώθεις πως στην περίπτωση τους ο χρόνος γύρισε προς τα πίσω. Κυριολεκτικά έχουμε ένα σύνολο κομματιών που άνετα χωρούσαν στους πρώτους επίσημους δίσκους της μπάντας. Το γεγονός αυτό έχει δυο αναγνώσεις. Από την μια η μπάντα έβγαλε όντως έναν αξιόλογο δίσκο που κυλά σαν νεράκι με τα μικρά σε διάρκεια κομμάτια που αποτελούν και σφραγίδα της μπάντας, και τα στρωτά και ευμνημόνευτα πεντάλεπτα, πάντα σε ήπιους τόνους, σχεδόν σε κατάσταση hangover. Από την άλλη υπάρχει ένα παράπονο στο γιατί δεν προχώρησαν παραπέρα από τον τελευταίο τους δίσκο, όπου και φάνηκε μια διάθεση να αλλάξουν πορεία.

Γεγονός είναι πως αυτό το φουτουριστικό και ταυτόχρονα παλαιάς κοπής album, όσο προχωράνε οι ακροάσεις ακούγεται και πιο μεστό. Επίσης για να είμαστε και ειλικρινείς, ποτέ η μπάντα δεν έβγαλε τα φοβερά και τρομερά αριστουργήματα. Βγάζοντας την πιο δυνατή τους πλευρά στα διάσπαρτα ep τους, ίσως μόνο στο Geogaddi ξεπέρασαν τον χαρακτηρισμό του απλώς αξιοπρόσεκτου δίσκου. Οπότε τηρουμένων των αναλογιών, το Tomorrow’s Harvest δικαίως θα ακουστεί από πολύ κόσμο αυτό το καλοκαίρι ως ένα είδος ψυχεδολοχαλαρωτικής σφήνας ανάμεσα στους εξωτερικούς θορύβους της εποχής και την ηρεμία της ηλιοκαμένης φύσης.

Μπάμπης Κολτράνης