Η εκρηκτική επάνοδος των τελευταίων χρόνων των modular synths έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά: α) Επαναφέρει στο προσκήνιο ακόμα περισσότερο τον αναλογικό ήχο απ’ όσο είχε ούτως ή άλλως επανέλθει β) με τη βοήθεια σύγχρονης τεχνογνωσίας και καινούριων τεχνολογιών δημιουργούνται modules τα οποία επεκτείνουν ακραία το εκφραστικό εύρος του οργάνου: Καλύπτουν πλέον μουσικές σχολές των τελευταίων 3 δεκαετιών, χωρικό πλαίσιο στο οποίο η ηλεκτρονική μουσική γνώρισε ακραία πολλές μεταμορφώσεις, αλλαγές, μεταλλάξεις και κατακερματισμό από τότε που ο Moog και ο Buchla έφτιαχναν τα πρώτα τους μοντέλα. Αυτό είναι και ένας από τους λόγους που γ) ελκύει περισσότερα χτυπητά ονόματα του ευρύ ηλεκτρονικού χώρου από ποτέ σε αυτή την στροφή (από τον Richard Devine και τον Amon Tobin μέχρι τον Trent Reznor και τους Depeche Mode). Αν λοιπόν κάτι για μένα έχει πρωτίστως ενδιαφέρον σε αυτόν τον δίσκο είναι ίσως ότι αποτελεί το επισφράγισμα του ότι στα επόμενα χρόνια θα βρεθούμε μπροστά σε πλήθος μουσικής μου μαγειρεύεται εδώ και 3 – 4 χρόνια και δημιουργείται εξ’ ολοκλήρου ή με μεγάλη έμφαση στην χρήση και κουλτούρα του modular.

  Από τον τίτλο βεβαίως φαίνεται πως ο κατά κόσμον Aaron Funk δεν έχει διάθεση να δημιουργήσει κάτι ρηξικέλευθο. Και δεν χρειάζεται άλλωστε – η δισκογραφία του χωρίς πολλά πολλά κερδίζει επάξια μια θέση δίπλα σε μεγαθήρια όπως ο Squarepusher, o Aphex Twin και οι Autechre, ως η σχεδόν μπρουταλιστική και ταυτόχρονα αντιφατικά ανθρώπινη και προσβάσιμη έκφανση της IDM. Όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά είναι εδώ: Μικτά μέτρα, οι γνωστές αγχώδεις και ανήσυχες αρμονίες, layers από υψίσυχνες κομμένες κραυγές φίλτρων, μεθυσμένα envelopes. Η μουσική δήλωση είναι ολοφάνερη: Εν έτι 2016, το modular μπορεί επάξια να αντικαταστήσει ως εργαλείο τον υπολογιστή και το λοιπό hardware ως ένα πλήρως αυτόνομο σύστημα το οποίο όχι μόνο βγάζει ένα εναρμονισμένο και ηχητικά πλήρες αποτέλεσμα αλλά αφήνει και περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς και είναι απόλυτα εξοικειωμένο με τη γλωσσική βάση μεταξύ άλλων και της IDM όπως αυτή καθιερώθηκε στα ’90s και ’00s.

  Όχι ότι όλο αυτό είναι εύκολο, φυσικά. Ακόμα και στην περίπτωση που μαζέψει κανείς ένα σύστημα κόστους 6 -7 χιλιάρικων που απαιτούνται για τέτοιο εγχείρημα, η ικανότητα του Venetian Snares να δημιουργεί αυτές τις τελείως πιασάρικες ρυθμικές και αρμονικές κόντρες αντισταθμίζεται και βρίσκεται σε έλεγχο μόνο μέσα από την άρνησή του να κινηθεί σκληρά σε αυτόν τον δίσκο – σκληρά όσο το breakbeat παρελθόν του με το Songs About My Cats ή το Meathole και απαιτεί μελέτη και ατελείωτες ώρες (σ)καψίματος στο να αναγκάσεις μηχανήματα να λειτουργήσουν στα όρια των δυνατοτήτων τους. Παρ’ όλα αυτά, οι γενικά midtempo ταχύτητες στις οποίες λειτουργεί ο δίσκος αλλά κυρίως η ιδιαίτερα έντονη ζεστασιά που έρχεται από αναλογικές γεννήτριες και φίλτρα έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση με τα εφιαλτικά σκοτεινά και ψυχρά μονοπάτια του Winter In The Belly Of A Snake ή του Huge Chrome Cylinder Box Unfolding και δημιουργούν τελικά ένα αποτέλεσμα τελείως ξεκούραστο και “ακίνδυνο” στο αυτί – θα έλεγα ότι παρά τα επίτηδες ελαφρώς ξεκούρδιστα μέρη (ή και ακριβώς λόγω αυτών) τονίζεται το μελωδικό του Venetian όσο δεν έχει τονιστεί από τον καιρό των αριστουργηματικών Rossz Csillag Alatt Szuletett και του My Downfall – μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με sampleαρισμένες ορχήστρες αλλά αγνό ήχο ρευμάτων.

  Εν κατακλείδι και ως τελευταία σκέψη: Μιλάμε για μια εξαιρετική κυκλοφορία, που πολύ ειλικρινά κάνει αυτό ακριβώς που ήθελε ο Funk να κάνει και την ευχαριστήθηκα δεόντως. Θα απογοητευτώ ωστόσο αν αυτή είναι η κύρια τάση που ακολουθήσουν και όσοι ετοιμάζουν καινούρια πράγματα στα modulars τα επόμενα χρόνια – το όλο νόημα των αναβαθμισμένων τεχνολογιών και επανάκτησης ενός τόσο πρακτικού και ευέλικτου μέσου performance είναι η εξερεύνηση καινούριων μεθόδων, δομών και ήχων και όχι το αναμάσημα και στυγνή μεταφορά των γνώριμων δρόμων σε αυτό. Ας μην ξαναγίνει το ίδιο κακό με το Switched-on Bach (σόρρυ, Wendy Carlos), ας ελπίσουμε σε νέα “Silver Apples On The Moon” να εξερευνήσουμε, σε νέα Throbbing Gristle τερατουργήματα να αρρωστήσουμε, σε νέα “Idioteque” να χορέψουμε από όσ@ς είναι να πάρουν τη σκυτάλη αυτή τη φορά.

Ηρακλής Χιονίδης