Επιστροφή στο κλείνον άστυ, όπερ σημαίνει κάμποσες απαραίτητες μέρες επαναπροσαρμογής για να φύγει αυτή η αίσθηση του φεγγαρόλουστου Αυγούστου και να έρθει ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας, όπως λέει και ο λογοτέχνης. Αν υπάρχει ένα σημείο στην πόλη που βοηθά στην επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας είναι το τρίγωνο Ψυρρή-Μοναστήριον-Θησείο Σάββατο βράδυ – ειδικά τώρα με τους τουρίστες ως bonus items! Για ακόμη πιο επιταχυντικά αποτελέσματα ενδείκνυται η επιλογή μιας συναυλίας σκοτεινής μουσικής εντός της προαναφερόμενης ζώνης.

 Εκεί όπου διάβαιναν κοντοί ηθοποιοί, πλουμιστοί νεόνυμφοι, ταλαιπωρημένοι από τη ζωή παλαιόνυμφοι, χαρούμενοι βουλευτές, στραβωμένοι κάγκουρες, τυχαίοι και άτυχοι, βρέθηκα να είμαι στην ώρα μου για να προλάβω όλα τα ονόματα του live. Έλα όμως που η ΔΕΗ, σε κρυφή συνεργασία με τους Αθηναίους συναυλιοκριτικούς που συνεχώς λόγω κίνησης χάνουν πάντα τα κακώς αποκαλούμενα σαπόρτ, είχε διαφορετική άποψη. Τα κεριά, λοιπόν, φώτιζαν τον χώρο μέσα και έξω, ενώ οι φιλότιμοι εργάτες θύμιζαν χρυσοθήρες στην όψη με τον χάρτη μάλιστα που κουβαλούσαν και προσπαθούσαν φιλότιμα να αναπαραστήσουν ένα avant-garde live σκηνικό με την βοήθεια των εργαλείων τους. Όλα ήταν μαύρα όπως ο ρουχισμός των περισσοτέρων παρευρισκόμενων με εξέχοντα τον φέροντα μπλούζα straight edge νοήματος που έπινε μπύρα, ώσπου έρχεται το φως το αληθινό. Με ταχείς διαδικασίες στο soundcheck που θύμισαν τη ψήφιση νόμων από το θερινό τμήμα της Βουλής όλα μπήκαν στη θέση τους.

 Κατά σειρά εμφανίστηκαν οι τρεις ημεδαποί πειραματιστές οι οποίοι δεν έπαιξαν με λάπτοπ αλλά με κουμπάκια, καλώδια και βύσματα, δηλαδή με αναλογικά ηλεκτρονικά. Ομολογώ ότι όχι απλά δεν κούρασαν, αλλά λόγω και των σύντομων τους σετ παρουσίασαν κάτι αρκετά ενδιαφέρον και συνεκτικό. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση η ανάδειξη μιας πηγαίας και ευαίσθητης σκοτεινιάς που πέτυχε ο Πάνος Αλεξιάδης.

 Χωρίς φιοριτούρες βγήκε ο Drew McDowall ο οποίος λόγω του παρελθόντος του στους μέγιστους Coil είχε απέναντι του ένα σχεδόν γεμάτο χώρο με τύπους και τύπισσες με περίεργα μουσικά γούστα. Η μουσική που έβγαλε με τα διάφορα μηχανήματα που φαντάζομαι έφερε από το σπίτι του, είχε γενικά κάτι από σκότος, χαραμάδες μελωδίας, εφευρετικούς ρυθμούς και μια αύρα ατόμου που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει βάλει το χεράκι του στη μουσική σου διαπαιδαγώγηση. Το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό, γεμάτο προσεγμένες εξάρσεις και αλλαγές, οπότε θεωρώ ότι δύσκολα πήγε κάποι@ από εμάς αμέσως μετά για ύπνο. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία, όπως άλλη ιστορία είναι και η συνέχεια των συναυλιών για τη φετινή σεζόν μετά από ένα τέτοιο ιδανικό ξεκίνημα.

Μπάμπης Κολτράνης