Cabaret Voltaire – Red Mecca (mute)

Κάθε μουσική γεννιέται μέσα στο περιβάλλον που αναπνέει. Όχι μόνο με όρους κοινωνιολογικούς αλλά ακόμη και ανθρωπολογικούς. Όπως κάθε παραδοσιακή μουσική ακολουθούσε στον ήχο και στον χορό τα βήματα που η φύση γύρω της την καλούσε να κάνει, έτσι για παράδειγμα και οι Αφροαμερικανοί μπλουζίστες έκαναν τον ρυθμό στην σκληρή δουλειά τους ξερά ακόρντα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Cabaret Voltaire, που γεννήθηκαν στο βιομηχανικό Sheffield το 1973, επηρεασμένοι από το έντονο πολιτικοποιημένο περιβάλλον της εποχής παρήγαγαν έναν πρώιμο industrial ήχο ο οποίος όσα πολλά αναμείγνυε, τόσο νεωτεριστικός ακουγόταν. Με στίχους για τον πόλεμο, τον καταναλωτισμό, την R.A.F. κλπ και εικόνες βασισμένες στην cut up τεχνική των Beatnicks, την ευθύτητα του Dada (από όπου πήραν και το όνομα τους που ανήκε σε ένα διάσημο ελβετικό μπαρ του εν λόγω κινήματος) και τη φιλοσοφική στάση των Καταστασιακών, επηρέασαν οτιδήποτε ηλεκτρονικό με συνείδηση αρθρώθηκε μετέπειτα. Το τρίτο τους album, Red Mecca, επανακυκλοφόρησε φέτος ξεχωριστά από άλλες δουλειές του σχήματος που ξαναβγήκαν πρόσφατα και περιέχει ψήγματα από funk, avant garde, electro, industrial, punk και ψυχεδέλεια σε βαθμό τέτοιο που το ηχητικό αποτέλεσμα ακούγεται πρωτότυπο μέχρι και σήμερα. Με τους επόμενους δίσκους τους βέβαια θα γνωρίσουν μεγαλύτερη επιτυχία και αναγνώριση. Έχει όμως ενδιαφέρον πως αυτός ο περίεργος δίσκος και γενικότερα η όλη παρουσία των CV συνεχίζει να επηρεάζει τη σύγχρονη μουσική με πρόσφατο παράδειγμα το νέο κύμα της dark και πειραματικής techno.

Coil – Scatology (force & form)

Μπορεί να μην έχουμε προαναφέρει το όνομα των Coil στα γραπτά μας, αλλά πολλά από αυτά που έχουμε λιώσει στην ακρόαση όπως οι NIN, Ulver, Autechre κ.α. κουβαλούν την οσμή τους. Τους οφείλουμε τόσα πολλά που δεν χρειάζεται καν να παρατεθεί το ιστορικό τους, ούτε να προλογίσουμε την μοναδικότητά τους. Υπάρχει το υλικό τους ως ο αμεσότερος τρόπος “μόλυνσης” του μικροβίου τους, όπου τα πάντα σε αυτό όσο επιβλαβή είναι άλλο τόσο είναι εθιστικά. Ένα εξέχον σημείο της πορείας τους είναι το ιστορικό ντεμπούτο τους με τον τρελό τίτλο Scatology. Πέρα από τα κείμενα που κοσμούν το εξώφυλλο και το πλούσιο σκοταδιστικό artwork, βρίσκεται ο avant garde ύμνος “Heart Of It All” δίπλα στο βαρύ και ασήκωτο “Solar Lodge” και το κάθετο “‘Panic” που θα σημαδέψουν για πάντα τις επόμενες EBM/industrial/electronica γενιές. Παραδόξως μιλάμε για μια παράνομη ευρωπαϊκή επανακυκλοφορία, καθώς οι πρωτότυπες εκδόσεις του υλικού τους, μετά και τον χαμό του δεύτερου εναπομείναντος μέλους του ντουέτου, κοστίζουν όσο το να πάρεις κάποιο όχημα για να κυκλοφορείς στην πόλη. Το ερώτημα που γεννιέται είναι αν αυτό εδώ το αντίτυπο έχει την ίδια συναισθηματική αξία με το πρωτότυπο, καθώς δεν λείπει σχεδόν τίποτα από την πρωτότυπη έκδοση και επίσης ο ήχος κρίνεται ως ικανοποιητικός. Δύσκολη η απάντηση αν και ειδικά η πρώτη πλευρά αξίζει να ακουστεί με απόλυτη προσοχή σε κάθε μορφή. Είναι αυτό το μαύρο που βγάζει μια ματιά στην καρδιά ενός ακέραιου ήλιου και αυτή η γεύση της παραίτησης που κάνουν το Scatology ένα μέσο αυτοκάθαρσης και έναν λόγο εμβάθυνσης στο υπόλοιπο υλικό των Coil.

The Youg Gods – Selftitled (two gentlemen records)

Μερικές φορές έχει ενδιαφέρον να ξανακούς κάτι από τα πρωτόλεια έργα μιας μπάντας έχοντας εντρυφήσει σε όλο το μετέπειτα έργο της. Οι Ελβετοί YG είναι μια κατηγορία από μόνοι τους, καθώς συνδυάζουν ένα αναθεωρημένο industrial με μια avant garde λογική. Για να οδηγηθούν όμως από το ρητά industrial 90s TV Sky στο magnus opus τους, Only Heaven, καταλήγοντας στις ακουστικές απογειώσεις του Knock On Wood χρειάστηκε από κάπου να ξεκινήσουν. Αυτό ήταν το κονστρουκτιβιστικό ντεμπούτο τους του 1987 που μέσα στην ωμή παράνοιά του έκρυβε στιγμές ορθόδοξης γοητείας (βλ. “Did You Miss Me”, “Jimmy” και “Fais La Mouette”). Η remastered επεξεργασία αναδεικνύει έναν πιο ευδιάκριτο ήχο μέσα σε ένα παράδοξο μεταλλικό μοτίβο που διαχέεται στο βιομηχανικό αλλά και ερημικό ταυτόχρονα περιβάλλον. Επιπλέον το χορταστικό live album που εμπεριέχεται εδώ προσθέτει την αίσθηση της έκπληξης και του ενθουσιασμού που ένιωθαν οι αυτόπτες μάρτυρες εκείνη την εποχή του μακρινού 1987. Είναι γενικά η μεστή αντίληψη της μπάντας που δημιουργεί έναν συνθετικό τοίχο σχεδόν απροσπέλαστο για τους φίλους της μπάντας που τους έχουν γνωρίσει στις πρόσφατες δουλειές τους. Εν τέλει όμως οι ίδιοι γνωρίζοντας πως τον έχτισαν, θα τον γκρεμίσουν με την ριζοσπαστικότητα των επόμενων έργων που θα ακολουθήσουν. Άρα η αναπαράσταση αυτής της περιόδου αυτές τις μέρες με μια περιοδεία εξ ολοκλήρου βασισμένη σε αυτήν την επανακυκλοφορία και το L’Eau Rouge που χρονολογικά την είχε ακολουθήσει, ίσως αποτελεί την επιθυμία να επανεκτιμηθεί η πρώτη ύλη που η μπάντα έπιασε στα χέρια της.

Μπάμπης Κολτράνης