Μια ευχάριστη έκπληξη.

Αρκετό καιρό τώρα, μεταξύ των τζαζ κυκλοφοριών, η πλάστιγγα έγερνε προς τη μεριά των free jazz, πιο αφαιρετικών ή κανονικά και με τον νόμο fusionδίσκων, και λιγότερο προς τον πιο παραδοσιακό ήχο, μολονότι αμφότερες οι τεχνοτροπίες δεν έπαυαν – συνειδητά ή ασυνείδητα – να εκπροσωπούν και να εξυπηρετούν τις δύο όψεις του ίδιου τζαζ στερεότυπου: αφενός ο ριζοσπάστης εκτελεστής/ συνθέτης που δεν υποτάσσεται στα όρια και τα στεγανά των συμβατικών ήχων – ενίοτε εις βάρος του ανυποψίαστου ακροατή – αφετέρου ο συμβατικός τζαζ μουσικός, που θα παίζει ένα μελωδικό σόλο στο μισοσκόταδο μεσοαστικού μπαρ/εστιατορίου κατά το τέλος της βάρδιας, ενώ τα γκαρσόνια θα σηκώνουν τις καρέκλες και θα σφουγγαρίζουν το πάτωμα…

Έχοντας υπόψη τον περσινό πολύ καλό δίσκο του Erik Friedlander – και για να δικαιολογήσω την εισαγωγική πρόταση του κειμένου – είναι ευχάριστο να ακούς μουσικούς που δεν φοβούνται να παίξουν μελωδικά με τρόπο που να δίνει σ’ ένα κομμάτι την αίσθηση κανονικού τραγουδιού, παρά το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο ∙ μ’άλλα λόγια, που δεν θυσιάζουν την μελωδικότητα στον βωμό της τεχνικής, από καπρίτσιο μην και θεωρηθούν παραδοσιακότροποι. Τέτοια περίπτωση είναι το Into The Silence, δισκογραφική συνέχεια του Dark Nights του τρομπετίστα Avishai Cohen, που διέπεται μεν από την λογική της παραδοσιακής τζαζ (βλέπε τέλη δεκαετίας ’50 και δεκαετία ’60), και διαθέτει και πολλές από τις μελωδικές αρετές της, αλλά καταφέρνει να αποφεύγει τον σκόπελο της συμβατικότητας και του στερεότυπου (βλέπε πρώτη παράγραφο), και να ακούγεται γνήσια συναισθηματικό και στοχαστικό, με δόσεις μελαγχολίας που όμως ούτε μία στιγμή δεν πέφτουν στην παγίδα του γλυκανάλατου – κι επίσης (αρκετά σημαντικό) τα έξι κομμάτια της δουλειάς δεν ακούγονται λες και είναι βγαλμένα από σάουντρακ ταινίας του Γούντι Άλεν. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον πιανίστα – αν και το κουαρτέτο που παίζει στο Into The Silence ακούγεται τόσο συμπαγές, που δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις έναν και μόνο μουσικό για τις εκτελεστικές του αρετές – που χρωματίζει υπέροχα τα κομμάτια με κλασικίζουσες πινελιές (λόγου χάρη το τέταρτο κομμάτι, με τίτλο “Quiescence”), αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο την στερεή μελωδικότητα της δουλειάς.

Συνοψίζοντας, το Into The Silence είναι μια εξαιρετική δουλειά, που πατάει μεν πάνω στην παράδοση, αλλά όχι με τρόπο που να χαρακτηριστεί αμέσως συμβατική – και που, πάνω απ’ όλα, δεν φαίνεται να φοβάται μην της κολλήσουν αντίστοιχες ταμπέλες. Ωστόσο, όσ@ αρέσκονται στους κλασικούς τζαζ δίσκους, θα ανακαλύψουν στον Avishai Cohen έναν αξιοπρόσεκτο μουσικό και συνθέτη που πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να τον έχουν υπόψη τους.

ATM