Ήχος φερμένος από αστικό τοπίο τόσο κοσμοπολίτικο όσο το Σαντιάγο της Χιλής, αλλά στην πραγματικότητα τόσο απροσδόκητα ορεινός και τραχύς.  Ο πρώτος δίσκος Lascar, Absence, κινείται στα μονοπάτια του post-black metal που τόσο μανιασμένα αγαπάμε να ακούμε στη μουσική των An Autumn For Crippled Children. Χωρίς να έχει εξακριβωθεί η οποιουδήποτε είδους σύνδεση μεταξύ των δύο αυτών σχημάτων, η νοητική διαδρομή από το ένα στο άλλο, είναι αναπόφευκτη.

Δημιούργημα ενός μόλις καλλιτέχνη, του Gabriel Hugo, το Absence συμπυκνώνει στα τέσσερα κομμάτια που το απαρτίζουν κραυγές υπαρξιακής φρίκης και στίχους σχεδόν ατάκτως ερριμμένα. Ως και οι τίτλοι των κομματιών δεν έχουν παρά λειτουργικό ρόλο. Πραγματοποιούν ένα μικρό, αναμενόμενο σορτάρισμα. Λογικό, πλην αχρείαστο. Όπως δυσκολεύομαι εγώ αυτή τη στιγμή να περιγράψω γιατί είναι επίπονη η ακρόαση οποιουδήποτε δίσκου κινείται σε τόσο ατμοσφαιρικούς τόνους, άλλο τόσο αδυνατεί να προϊδεάσει σχετικά τον ακροατή ένας τίτλος.

Αρκεί ένα απομονωμένο στιχάκι από το κομμάτι “Wilderness” για να μας πείσει όλους, ότι τα λόγια σχεδόν πάντα υπολείπονται κάθε συναισθήματος και πως η απουσία  βιώνεται μουσικά ως διαδρομή, όχι ως προορισμός  : “The clearest way into the universe is through a forest wilderness.”

Βικτώρια