Αν έχετε παρατηρήσει, όπου υπάρχει ένα ίχνος πνευστού οργάνου και μια νότα πειραματισμού στη φιλοσοφία μιας μπάντας, αμέσως έρχεται να χαρακτηριστεί το άκουσμα (και) ως τζαζ. Σε αυτό το λάθος έρχονται οι The Thing να απαντήσουν κάνοντας ακριβώς το αντίθετο. Ένα κλασσικό τρίο με τον Mats Gustafsson στα σαξόφωνα, τον Ingebrigt Håker Flaten στο μπάσο και τον Paal Nilssen-Love στα κρουστά, έρχεται να αποδομήσει σε τέτοιο βαθμό κάθε θέσφατο της κλασσικής τζαζ που πραγματικά στο τέλος, εύλογα οι ίδιοι δυσκολεύονται να χαρακτηρίσουν με απλές έννοιες αυτό που παίζουν.

Σίγουρα μιλάμε για μια αυτοσχεδιαστική μουσική που φέρει στους ώμους της την παράδοση της free jazz, αυτήν της σύγχρονης σκηνής της Σκανδιναβίας και προφανώς το πλούσιο βιογραφικό το οποίο κουβαλάνε οι τρεις αυτοί μουσικοί. Οπότε αν περιμένετε τζαζ για Χριστούγεννα, κοκτέιλ και κουβεντούλα, βρίσκεστε στο λάθος μέρος. Από την πρώτη κιόλας νότα του “Viking Disco/Perfection” δικαιώνεται ο τίτλος του δίσκου καθώς είναι αδύνατο να μη παρασυρθείς από τον ρυθμικό κυκεώνα της μπάντας που οδηγεί με τρόπο ανεπαίσθητο στο δεύτερο μισό του κομματιού που είναι μια διασκευή σε σύνθεση του Ornette Coleman. Το φάντασμα του, όπως αυτού του Don Cherry ο οποίος χάρισε με τον τίτλο μιας σύνθεσης του το όνομα στην μπάντα, και βεβαίως του John Coltrane της ύστερης περιόδου, βρίσκονται πανταχού παρόντα. Δεν μιλάμε όμως για μια απλή ανακύκλωση. Σε στιγμές νομίζεις πως ο Colin Stetson δοκιμάζει τον ηχολήπτη του, η μπάντα του Bitches Brew έστειλε τον Miles Davis για τσιγάρο και οι The Ex ξεχάστηκαν στο κούρδισμα των οργάνων τους. Η σύνθεση ως ένα αμάλγαμα μουσικών ιδεών δεν αποτελεί τον σκοπό, αλλά ο βασικός στόχος είναι το άπλωμα του ήχου στο χώρο και η ζύμωση μιας ενέργειας, σχεδόν πρωτόγονης, μεταξύ τους, χωρίς ο θόρυβος να αποτελεί των κοινό παρανομαστή όλων εδώ των κομματιών.

Σίγουρα μιλάμε για μια μουσική που απευθύνεται σε ανοιχτά μυαλά και ακόμη πιο ανοιχτά αυτιά. Το χορταστικό “Aim” για παράδειγμα που διαρκεί δεκαπέντε περίπου λεπτά χρειάζεται το χρόνο του για να χωνευθεί όπως πρέπει. Όλος ο δίσκος όμως καταλήγει να είναι αρκετά περιπετειώδης για να βγάζει στο τέλος τη δική του γοητεία.

Μπάμπης Κολτράνης