Η υπερπροσφορά στη μουσική αποτελεί ένα ζήτημα το οποίο μάλλον δεν απασχολεί και τόσο όσ@ς ασχολούνται με αυτήν σήμερα. Η ανάδειξη φορμών ακρόασης που στηρίζονται στα συνήθως μικρά σε διάρκεια κομμάτια, η έλλειψη χρόνου και διάθεσης να ακουστούν εμπεριστατωμένα ολόκληροι δίσκοι και η υπερφόρτωση με νέα ονόματα, νέες πληροφορίες και νέα στυλ κάνει την ταχύτητα που κινούνται όλα, όλο και πιο αμείλικτη, άρα και πιο αφόρητη. Ευτυχώς που υπάρχουν ορισμένοι δίσκοι οι οποίοι μας σώνουν από όλον αυτό τον χαμό με τον πλούτο που περιέχουν και με τους όρους που βάζουν ως απαίτηση για να τον γευτούμε.
Σε έναν άλλον κόσμο η ανακοίνωση της κυκλοφορίας νέου δίσκου από την Καλιφορνέζα Julia Holter θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με πανηγυρικές τιμές. Έχει ήδη κατορθώσει να προσδώσει μέσα από τς λιγοστές δουλείες της ένα ευφάνταστο προσωπικό στίγμα, το οποίο δεν στέκεται καθόλου φειδωλό στην έκφραση πεντακάθαρων μελωδιών και ταυτόχρονα στην εκτέλεση ιδεών με περισπούδαστη τεχνική. Αν βεβαίως όλα αυτά ντυνόντουσαν με τον μανδύα της σκοτεινής μουσικής θα μιλούσαμε για άλλο ένα γυναικείο όνομα το οποίο προσπαθεί να προβληθεί ως μια σύγχρονη gothic και ενίοτε drama queen περσόνα. Αντί για αυτό η Julia υμνεί, τολμώ να πω, την χαρά της ζωής με τις φωτεινές συνθέσεις της και την αφοπλιστική φωνή της, χωρίς να ξεχνά να συμπεριλαμβάνει ανά στιγμές στις συνθέσεις της, τις λοξές γωνίες γκρίζων σκέψεων. Σε έναν κόσμο που ο καθένας και η καθεμία έχουν μάθει να κουκουλώνουν τα συναισθήματα τους και απλώς η μουσική να είναι το σχήμα διασκέδασης προς τα έξω ή εκτόνωσης προς τα μέσα, έρχεται η συγκεκριμένη αοιδός να βγει μπροστά εκφράζοντας συναισθήματα και ιδέες χωρίς το στοιχείο της υπερβολής, με τρόπο τολμηρό, συγχρόνως ανάλαφρο, και συνεπώς άκρως φυσικό.
Αυτό που συμβαίνει με το νέο της άλμπουμ είναι πως τελειοποιεί την γραφή της και φτάνει στο απόγειο της ευστοχίας των εμπνεύσεων της. Σήμερα, χρειάζεται θάρρος να βγεις τραγουδώντας με τέτοιο γλυκό μέταλλο σε προσωπικό τόνο ή να δέχεσαι την συνοδεία μόνο ενός οργάνου για να στηρίξει συνθετικά την φωνή η οποία πρωταγωνιστεί παντού χωρίς ταυτόχρονα να μένει έκθετη ή να αυτοθαυμάζεται σε έναν αόρατο καθρέφτη. Το άλμπουμ αυτό έχει την μαγεία να ρέει απολαυστικά και την ίδια στιγμή να απαιτεί την προσοχή στην ακρόαση με βάση και το επίπεδο των συνθέσεων του. Δεν είναι όμως η πληθώρα όμορφων συνθετικών στιγμών εδώ που δίνει το στίγμα του δίσκου, αλλά η γενικότερη αίσθηση πως ακούγοντας τον είναι σαν να λούζεσαι με το φως ενός καλοκαιρινού ξημερώματος χωρίς τον φόβο να καεί η επιδερμίδα σου.
Με βάση όλα αυτά δεν αναδεικνύεται ως τολμηρή μόνο η επιλογή να εκφράσει αυτή τη φορά ενδόμυχες σκέψεις με τα κομμάτια της, φέρνοντας στο νου εξιστόρηση ονείρων, ερώτων και απογοητεύσεων. Τολμηρή οφείλει να είναι και η πλήρης αποδοχή των κομματιών αυτών από την πλευρά μας, ώστε να καρποφορήσουν οι ευεργετικές συνέπειες των μελωδιών της και να ανθίσει η ανεπιτήδευτη πολυχρωμία μέσα μας.
Μπάμπης Κολτράνης
Against the silence 