Blue Moonlight…

Ξεκίνημα με την ακριβής αποτύπωση από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ήχου τους. Μια απαλή λυρική μελωδία σκάει ξαφνικά πάνω σε ένα βίαιο θραύσμα έντασης. Επιτελείται ένα άμεσο άλμα προς τα πίσω και τα τελευταία πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από το τελευταίο τους πόνημα γίνονται ένας κρότος. Απόδειξη αυτό το καταραμένο ρεφρέν που σε κάνει να σφίγγεις τα δόντια και να κλείνεις τα μάτια αυτόματα.

Ignorant Rain At The End Of The World…

Εισχωρούμε αργά, αλλά σταθερά στην μαγεία των σπασμένων ρυθμών της μουσικής των Envy. H φωνή αν και τραγουδά σε μια άγνωστη παντελώς γλώσσα, είναι σαν να γίνεται πλήρως κατανοητή ως προς τις προθέσεις της και τις εικόνες που αφηγείται. Να είναι άραγε αυτές οι πυρωμένες μελωδίες που ζώνουν συνθέσεις ισοβαρείς;

Shinning Finger…

Ανάμνηση ενός ξένοιαστου πρωινού, μιας φωνής που στόλισε έναν παλιό δίσκο των Mogwai και μιας συναυλίας των Mono. Έγχορδα από το πουθενά, πλήκτρα σε ύφος μπλαζέ και μια λιτή μελωδία συνέχουν ένα παραδόξως επικό κομμάτι. Το μυστήριο με την μουσική των συγκεριμένων Γιαπωνέζων συνεχίζεται.

Ticking Time…

Η αντιστροφή του ότι έχει προηγηθεί με μια αργή, ακόμη πιο επική σύνθεση. Πως γίνεται για άλλη μια φορά να αποφεύγουν να θυμίζουν κάτι στερεοτυπικό από τον χώρο της βαριάς μουσικής; Ίσως να φταίει το συναίσθημα που δεν εκβιάζεται σε καμία περίπτωση, αλλά ρέει αυτούσια μόνο του. Το φινάλε της σύνθεσης αποζημιώνει και τ@ς πιο απαιτητικούς φίλ@ς της μπάντας.

Footsteps In The Distance…

Ίσως η πιο βατή στιγμή του δίσκου με τις κραυγές να λείπουν παντελώς από την ερμηνεία των ποιητικών στίχων. Πάντως η μουσική παραμένει διαολεμένα φρέσκια αποδεικνύοντας πως υπάρχουν κάποιες εξαιρετικά λιγοστές μπάντες οι οποίες δεν γερνάνε ποτέ, κάνοντας και εμάς να νιώθουμε για λίγα λεπτά ακούγοντας τες αγέραστ@.

An Insignificant Poem…

Ένας ρυθμός που θυμίζει κάτι από Pianos Become The Teeth μας βάζει ουσιαστικά στο δεύτερο μέρος του δίσκου, στο οποίο το επίπεδο των συνθέσεων κάπως φθίνει. Όχι πως κάτι εδώ συγκεκριμένα θυμίζει τα προηγούμενα. Απλώς δεν εντυπώνεται τόσο έντονα η σύνθεση μέσα μας όπως οι προηγούμενες.

Two Isolated Souls – Your Heart And My Hand…

Οι δύο τελευταίες συνθέσεις έρχονται να θυμίσουν ελαφρώς τα παλιά τους έργα. Ένα αίσθημα που εμφανίζεται έντονο και επικυρώνει την επιστροφή της μπάντας σε παλαιότερες εποχές της. Ακόμη κι έτσι όμως η ένταση παραμένει λεία και ευφάνταστη. Το Atheist’s Cornea αναδεικνύεται σε άλλον ένα σημαντικό σταθμό της μπάντας η οποία υπάρχει χωρίς παύση από το ’92 και δεν παύει να θυμίζει παρά μόνο τον εαυτό της, κοσμώντας τον σύγχρονο μουσικό χώρο που την ανέδειξε.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης