J Butler – Memory (flaming pines)

 

 

Καθόλου τυχαία κάθε ανάμνηση συνοδεύεται από μια μακρινή μουσική. Στιγμές αλυσοδεμένες με την ηχητική τους χροιά, μπολιασμένες σε ένα μέρος κρυφό, ποτέ όμως ολότελα ξεχασμένες. Κοιτάζοντας τη νέα δουλειά του πειραματιστή J B είναι σαν να βλέπουμε μικρά ακαθόριστα επεισόδια του παρελθόντος να κυλάνε σε μια αβαρή ατμόσφαιρα. Μια παχιά στρώση ambient θολούρας περικλείει εντός της κιθαριστικά μινιμαλιστικά αρπίσματα που αναβοσβήνουν σχεδόν άρρυθμα.

Το αποτέλεσμα αποκτά μια χαλαρωτική υφή, καθώς ότι βιώθηκε στο χτες είναι σαν να παίρνει μαι γαλήνια μορφή σήμερα. Μια εξισορρόπηση μαζί του είναι αυτό που εκφράζεται στα κομμάτια του Memory, αναγνωρίζοντας πως όλα είναι εφήμερα εκτός του χώρου που καταλαμβάνει το διηνεκές παρόν. Το συγκεκριμένο άκουσμα για τους παραπάνω λόγους συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσ@ς αργούν να ξυπνήσουν το πρωί έχοντας μοναδικά εφόδια έναν αργό καφέ και μια ακόμη πιο αργή μουσική.

 

 

Ken Camden – Dream Memory (kranky)

 

 

O συγκεκριμένος μουσικός όταν δεν παίζει κιθάρα στους Implodes, κυκλοφορεί μόνος του πειραματικούς-ονειρικούς δίσκους. Δύσκολο να περιγράψεις με λίγα λόγια την μουσική που δημιουργεί, καθώς η ambient, το kraut και η ψυχεδέλεια αναμειγνύονται για να βγει κάτι που θυμίζει ταυτόχρονα πολλά και τίποτα. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τι έχουμε με τη νέα του κυκλοφορία.

Από σιωπηλά πρωινά, σε scifi σκηνές τρόμου και από αγνές μελωδίες σε θολά τοπία, το Dream Memory ακούγεται σαν μια λειψή ανάμνηση ενός μακριού ονείρου. Ο ήχος είναι προσεκτικά σμιλευμένος, αλλά οι συνθέσεις είναι σαν να μένουν ανολοκλήρωτες. Σίγουρα το τέλος του άλμπουμ θα επιφέρει μια γλυκιά γεύση, αλλά οι εικόνες που παρεισφρήσαν στα στάδια του ύπνου πιθανόν να μην ανασυρθούν σώες από το κάλεσμα της μνήμης.

 

 

Noordwiijk – Sailor Boy II (Jeunesse Cosmique)

 

 

Τα soundtrack για ταινίες που δεν φτιάχτηκαν ποτέ αποτελούν σκιές χωρίς όψη, με την ακρόαση να παίζει τον ρόλο της αφής και της όρασης. Το μυστήριο αυτό όνομα από τον Καναδά το οποίο είναι ουσιαστικά το προσωπικό σχήμα του Jeremie Jones, κυκλοφόρησε φέτος ένα μουσικό έργο βασισμένο σε μια φανταστική ταινία όπου εξιστορείται ένα υπερατλαντικό ναυτικό ταξίδι ενός νέου το 1952. Ίσως οι πληροφορίες εδώ να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία, πέρα από το γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με μια σκοτεινή πορεία στο άγνωστο. Είναι σαν οι ήχοι να αποτελούν οι ίδιοι ένα αίνιγμα το οποίο μόνο μια ενδελεχής έρευνα πάνω στα ηλεκτροακουστικά μέσα μπορεί να διαλευκάνει.

Όσο προχωρά μάλιστα ο δίσκος γίνεται πιο αφηρημένος και πειραματικός, τα κύματα πιο απειλητικά και οι χρόνοι πιο χαοτικοί. Το περίεργο είναι πως το όλο αποτέλεσμα διέπεται σε ορισμένα μέρη από τις συνηθισμένες αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τα κανονικά soundtrack, όταν μερικές φορές οι ήχοι χωρίς τις εικόνες που είχαν αποστολή να ντύσουν, στέκουν μετέωροι και ελαφρώς αμήχανοι. Πάντως ακούγοντας το είναι σαν να νιώθεις τον αέρα να ορίζει την πορεία και την στεριά να αργεί να φανεί. Συνολικά έχουμε ένα άκρως ανεμοδαρμένο άκουσμα.

 

 

 

Μπάμπης Κολτράνης