Χρώμα φόντου γκρίζο. Η μνήμη σου εστιάζει σε πρόσωπα που δεν γνώρισες ποτέ. Κάποια στιγμή σε κοίταξαν στα μάτια, διαβάζοντας τις ερωτήσεις που εκστόμιζες χωρίς ήχο στο κενό. Η απάντηση όμως δεν ήρθε ποτέ. Οι τοίχοι αυτοί από πρόσωπα, καθώς κλείνουν, δεν αφήνουν καμία διαφυγή. Μια δύναμη αναζητά απεγνωσμένα αποφάσεις. Η παράξενη ενέργεια που γεμίζει το δωμάτιο, όμως, την κουλουριάζει προς τα μέσα.

Διαφυγή ή βύθισμα; Η βία αυτή δεν πρέπει να αφεθεί και να σε συνθλίψει. Ένας κομήτης απειλεί να πυρπολύσει το σκοτάδι της πόλης. Ένας άγνωστος πλησιάζει και σου ζητά φωτιά. Για ποιο λόγο; Γιατί εσένα; Ένα τραγούδι από μακριά διακόπτει την σκηνή. Όσο πλησιάζει ο θόρυβος τσακίζει τα μηλίγγια. Ο ρυθμός του όμως εμφανίζεται καταλυτικά σωτήριος.

Ποια σωτηρία όμως να πρωτοδιαλέξεις; Κάθε σύμβολο της πίστης και της υποταγής παίρνει φωτιά και δεν μένει άλλο παρά η νηφάλια φωνή σου που καλεί το άγνωστο για να βρει το νήμα του λαβύρινθου. Μια άφεση αμαρτημάτων που καταλήγει στην συγκομιδή των φορτίων που σε κάνουν να στέκεις αμίλητ@ και απελπισμέν@. Άφεση από ποιον όμως; Όλα συγκεχυμένα, όταν οι επιθυμίες γεννάνε πληγές και οι πληγές επιθυμίες. Χωρίς τέλος.

Η μουσική ολοκληρώνει το καθήκον της και είναι σαν η νύχτα να σέρνεται προς την πλευρά σου υποσχόμενη τα πάντα. Ό,τι είδες και άκουσες οφείλεις να μην το κρατήσεις μέσα σου. Να αρθρώσεις την όποια απάντηση στα τυφλά, ώστε να μη νιώθεις πλέον χαμέν@. Με αυτόν τον τρόπο θα φωτίσουν όλα τα αστέρια τον δικό σου ουρανό και τα μάτια σου θα κλείσουν μέχρι το επόμενο όνειρο.

Μπάμπης Κολτράνης