Esoteric Sob & Figurant – Our Hidden Emotions (Logarithm Cassette Label)

Όσο κι αν χτίζουν όρια μεταξύ των μουσικών ειδών και ο κλοιός τους στενεύει, ο νους των μουσικών είναι όντως αληταριό και ευτυχώς θα βρίσκει τον τρόπο να δραπετεύει. Το παν είναι το ταξίδι, οπότε οι νότες απλώνονται σαν σημαδούρες διαδρομών στο άγνωστο. Στην περίπτωση μας δεν μιλάμε για το άγνωστο ως έχει, αλλά μάλλον για μια οικεία αύρα που διαθέτει χρώματα καλοκαιρινά, με τους δημιουργούς εδώ να δίνουν συνεργαζόμενοι τον πιο ανέμελο τους εαυτό.

Τρία κομμάτια ίσως είναι λίγα για να βγάλεις κάποιο φοβερό συμπέρασμα, αν και εδώ γίνονται φιλότιμες προσπάθειες τα κομμάτια να απλώνονται στον χώρο, περισσότερο από όσο ο χρόνος τους το επιτρέπει. Αυτό συμβαίνει με το ομότιτλο κομμάτι και το “Veil” που θυμίζουν κάτι μεταξύ ήπιας post rock και γλυκιάς electronic σε στυλ Morr music. Ίσως για αυτό υπάρχει μια νοσταλγική διάθεση, όχι μόνο στις μελωδίες καθαυτές, αλλά και στο χαρακτήρα των ήχων που θυμίζουν παλιά καλοκαίρια. Κάποια σημάδια όμως τελικά δεν τα σβήνει η άμμος. Ας είναι καλά οι μουσικές και οι αναμνήσεις που τα συντροφεύουν.

Anna Stereopoulou – C i r c e  :The Black Cut: (self-released)

Σπανιότατα μας έρχονται στα αόρατα γραφεία μας δουλειές που έχουν τον χαρακτήρα της σπουδής πάνω σε θέματα της Αρχαιοελληνικής παράδοσης. Αυτό εδώ το άλμπουμ όμως, είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό έργο που βασίζεται στην ιστορία της Κίρκης. Υπάρχει ένα πλάτεμα στις συνθέσεις στις οποίες εισχωρούν στοιχεία μακρινών μουσικών παραδόσεων, δίνοντας ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα σε αυτό που ακούμε.

Χρειάζεται μια υποτυπώδης προσοχή στην συγκεκριμένη ακρόαση, μιας και οι φωνές, το πιάνο, οι ατμόσφαιρες και οι λιγοστοί θόρυβοι που παρελαύνουν κάνουν μέχρι και ιδιότροπο τον όλο δίσκο. Η επαναληπτικότητα σε κάποιες ιδέες κάνει ορισμένα κομμάτια να διαρκούν πολύ θυμίζοντας μια μυστηριώδης ταινία που κυλά αργά, με το τέλος να αργεί να φανεί. Υπάρχουν βεβαίως και στιγμές εμπνευσμένες που είναι σαν η neoclassical να απαρνιέται την ακαδημαϊκότητα της, κυρίως στα καθαρά ορχηστρικά κομμάτια. Η γραφή είναι πυκνή, οι στίχοι απλώνονται με διάφορους τρόπους και είναι σαν να μην μπορεί να προσδιοριστεί η ακριβής χρονική διάσταση του έργου, σαν έναν μύθο που κανείς δεν θυμάται από που ξεκίνησε να διαδίδεται. Όπως κανείς μύθος δεν έγινε γνωστός για τις ισορροπίες που διέθετε, έτσι κι εδώ τα πάντα είναι σαν να στερεώνονται επικίνδυνα και περίτεχνα πάνω από το κενό.

Lazy Aftershow – The Legacy Of Automobiles (free-download)

Η μαγεία ενός τζαμαρίσματος έγκειται κυρίως στην αποθέωση της στιγμής που διαρρηγνύει και λιγότερο στην αποτύπωση ενός στρογγυλεμένου αποτελέσματος. Υπάρχουν μπάντες οι οποίες κινούνται μακριά από αυτοσχεδιασμούς για να φτάσουν στο όποιο αποτέλεσμα και υπάρχουν άλλες από την αντιπέρα όχθη που χωρίς μια χαλαρή διάθεση στην προετοιμασία του κάθε υλικού δεν θα πήγαιναν πουθενά. Μάλλον αυτό αυτό το τελευταίο ισχύει στο ακέραιο για τους Θεσσαλονικείς Lazy Aftershow που επιστρέφουν με νέο υλικό.

Προσωπικά θεωρώ πως όσο πιο πολύ χάνεται μια μπάντα μέσα στην μουσική της, τόσο περισσότερο βρίσκει τον δικό της εαυτό. Αυτό συμβαίνει κι εδώ με την μπάντα ανά στιγμές να κυνηγά ψυχεδελικούς ιριδισμούς,βλ. το κομμάτι που κλείνει την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Υπάρχουν όμως και συνθέσεις που απλώς κυλάνε ευχάριστα χωρίς να εστιάζουν κάπου συγκεκριμένα. Κάπως σαν ο όρος rock να υπερισχύει όλων των υπολοίπων που συμπληρώνουν το συνταγολόγιο της μπάντας. Ακόμη και τότε όμως, πέρα από την δυνατή, αλλά και ελαφρώς μονοδιάστατη παραγωγή, ξεχωρίζει μια πηγαία και ευήλια μελωδικότητα. H απλότητα που την συνοδεύει στην έκφραση, βοηθά το τελικό αποτέλεσμα να αναχθεί σε ελκυστικό και ενδιαφέρων.

Μπάμπης Κολτράνης