Chelsea Wolfe – Unknown Rooms : A Collection Of Acoustic Songs ( Sargent House)

Υπάρχουν πολλά και διάφορα να διαλέξει κανείς για να απομονωθεί από αυτόν τον κόσμο και να χουχουλιάσει μέσα τους. Ένα από αυτά είναι μια ολόγυμνη γυναικεία φωνή που στέκεται αγέρωχη στον αέρα. Για την Καλιφορνέζα Chelsea Wolfe δεν χρειάζονται πολλές εισαγωγές πέρα το παίξιμο της  αφοπλιστικής μουσικής της. Θυμίζοντας μια άλλη PJ Harvey που δεν θα εισερχόταν με τα μπούνια στην μουσική βιομηχανία, βαδίζει τον δικό της δρόμο. Είτε παίζοντας με μπάντα, είτε διασκευάζοντας το anarchopunk group Rudimenary Peni, είτε ανοίγοντας τις συναυλίες των Swans, είναι αυτή η ξωτική αλλά και επίγεια συνάμα φιγούρα που καθηλώνει χωρίς πολλές προσπάθειες.

Εδώ βγάζει μια συλλογή με ακουστικά κομμάτια, για την ακρίβεια με την συνοδεία λίγων μουσικών. Η αλήθεια είναι πως αυτή η συλλογή έχει βγει στο κλείσιμο της χρονιάς που μας πέρασε, αλλά αξίζει τόσο να ανασυρθεί κυρίως για την αστείρευτη ομορφιά της. Μια μουσική που επιδρά ιαματικά θυμίζοντας μια ακουστική κάθαρση. Δύσκολα ξεχωρίζουν κομμάτια από το ισοσκελισμένο αυτό υλικό, αν και το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι σπρώχνουν λίγο πιο έντονα τους ώμους προς τα κάτω, ασυναίσθητα. Περιμένοντας το επόμενο βήμα, ας βυθιστούμε στην σύντομη αλλά περιούσια παρακαταθήκη της, ξεκινώντας με αυτό εδώ το χαμηλότονο αριστούργημα.

Blessure Grave – The Flashing (Desire Records)

Για να πάρεις χαμπάρι τι σόι μουσική παίζουν οι συγκεκριμένοι Πορτλανδοί, αρκεί να δεις τον τίτλο του ντεμπούτου τους (Unknown Blessures), να δεις σε πιο ανεξάρτητο label έβγαλαν το 2010 το πιο γνωστό τους δημιούργημα (Judged By 12, Carried By 6 στην Altern8) και τέλος να ακούσεις λίγο την φωνή του τραγουδιστή. Όχι ότι αντιγράφει τον Ian Curtis αλλά σίγουρα θυμίζει έντονα το ύφος των σκοτεινών ερμηνειών του.

Πάντως έχουν ξεκαθαρίσει το μυαλό τους από τότε που τους θυμόμουν πριν λίγα χρόνια και σε αυτό το δωδεκάιντσο που περιέχει τρία κομμάτια από μια πρόσφατη κασέτα τους, δυο ακυκλοφόρητα και ένα παλιό, φαντάζουν άκρως εύστοχοι. Ακούγοντας από την αρχή αυτά τα καταραμένα 25 λεπτά του ep, νιώθεις σαν να σε καλούν ολοένα και σε πιο σκοτεινά δωμάτια. Αποκορύφωμα όλων βέβαια το πιο παλιό τους τραγούδι “Watching” που υπό την επήρεια του, νομίζεις ότι στέκεσαι σε ένα παράθυρο μιας εργατικής πολυκατοικίας στο Manchester το 1980, ατενίζοντας την γκρίζα θέα. Με όλα αυτά, ίσως αυτή η μπάντα αξίζει να αναδειχθεί από το πρόσφατο new wave μπούγιο που κάνει λες και ανακάλυψε το σύμπαν. Απλότητα θέλει και ερμηνείες με κλειστά μάτια.

Implodes – Recurring Dream (kranky)

Πριν δυο ακριβώς χρόνια, η συγκεκριμένη μπάντα από το Σικάγο, είχε κυκλοφορήσει ένα από τα λίγα ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων που ακόμη συγκρατώ στην μνήμη μου. Βγάζοντας από την αφαίρεση του shoegaze ένα γλυκό σκοτάδι, φάνηκε σαν να ήθελαν να προχωρήσουν αρκετά βήματα παραπάνω από κάθε άλλη μπάντα του αντίστοιχου ήχου. Πάντα όμως το δεύτερο βήμα είναι αυτό που καθορίζει το μέχρι που θα φτάσει σε πρώτο βαθμό μια μπάντα. Είτε ως δείγμα ωρίμανσης, είτε ως εικόνα του μέλλοντος.

Ως προς το πρώτο, όντως το νέο τους album δείχνει μια μεγαλύτερη τριβή πάνω στο στυλ που επιλέγουν να εκφραστούν. Ταυτόχρονα όμως, αυτή η καλογυαλισμένη παραγωγή, σβήνει την όμορφη βρωμιά που χαρακτήριζε τον ήχο τους και φαντάζει σαν να τετραγωνίζει τα κομμάτια. Σε αυτό το είδος εξάλλου, ο ήχος δεν είναι μερικές φορές η βάση ενός κομματιού αλλά και ο σηματοδότης του τελικού προορισμού. Από την άλλη, υπάρχουν αρκετές στιγμές στον δίσκο που δύσκολα δεν θα συγκινήσουν τους φίλους του σύγχρονου κιθαριστικού ήχου. Μπρος στην δυσκολία λοιπόν να βγάλω ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα για αυτό που ακούω εδώ, θα ήταν καλή ιδέα να πετύχαινα την μπάντα σε καμία συναυλία, έχοντας την απορία πως θα ακούγετε ζωντανά το Recurring Dreams. Σίγουρα όμως ο ενθουσιασμός της πρώτης επαφής με την μπάντα πριν δυο χρόνια, απουσιάζει.

Μπάμπης Κολτράνης