Πως να ξεκινήσεις να γράφεις το οτιδήποτε για τον Aidan Moffat χωρίς να αναφερθείς στους νεορομαντικούς Arab Strap, στο ανενεργό εδώ και χρόνια σκωτσέζικο σχήμα που στιγμάτισε και αναδείχθηκε με την μυστήρια φωνή του και τους ολόγυμνους στίχους του; Ως ακροατ@ς του συγκεκριμένου σχήματος δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, ειδικά αν το έχεις ζήσει την εποχή που έβγαζε το Philophobia και το Red Thread, οπότε φαντάζει ακόμη πιο δύσκολο να ξεφύγει από την σκιά του ο ένας από τους δυο βασικούς μοχλούς του. Αυτό όμως επιτεύχθηκε από την στιγμή που ο Aidan συνάντησε τον Bill Wells για να προχωρήσουν σε μια στενή και γόνιμη συνεργασία.

Αυτό που συνέβη με το ντεμπούτο του ντουέτου αυτού το 2011 ήταν η επανεμφάνιση της φωνής αυτή σε νέα μουσικά μοτίβα με τα αποτελέσματα να εκπλήσσουν με την ευστοχία τους. Ευτυχώς το νέο τους άλμπουμ συνεχίζει ακριβώς από εκεί που μας είχε αφήσει ο προκάτοχος του. Το βασικό συνδετικό στοιχείο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον ρέων λόγο του Aidan που πάντα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο όπου κι αν χωνόταν, ακόμη και στο χαμηλών τόνων κομμάτι των Mogwai στο ντεμπούτο τους που είχε ερμηνεύσει τους στίχους. Στα νέα κομμάτια υπάρχει μάλιστα μια διάθεση να κοπεί κάθε τι περιττό και να απλοποιηθούν οι ενορχηστρώσεις για χάρη της φωνής.

Αν το προηγούμενο έργο τους χαρακτηριζόταν από μια πινελιά μυστηρίου και ένα πιανιστικό κρεσέντο αργής ταχύτητας σε ένα καταχωνιασμένο μπαρ, εδώ είναι σαν τα παράθυρα να έχουν ανοίξει για να αντικρίσουν ένα αμφιβόλου ποιότητας ηλιόλουστο πρωινό. Η παραγωγή μπορεί να φαντάζει πιο επαγγελματική και στεγνή, αλλά τα κομμάτια με τις ιστορίες που περιγράφουν στην πλειονότητα τους μπορούν να χαρακτηριστούν τυχαία και ανεπιτήδευτα εμπνευσμένα. Σε αυτό βοηθάνε τα αρκετά καθαρά πιανιστικά κομμάτια του Bill που τόσο πολύ ταιριάζουν στο ύφος του Aidan Moffat. Αυτού του είδους τα κομμάτια που μετά από ακροάσεις θορύβου, πειραματισμών και άλλων δεινών, έρχονται να σε βάλουν ξανά σε μια γήινη τροχιά.

Για τέλος έχουμε την απάντηση του δίσκου με το “We ‘re Still Here”. Ακόμη κι αν όλ@ έχουν εγκαταλείψει τους ρόλους τους και όλα έχουν πάρει τον δρόμο της στενάχωρης επιστροφής, το ντουέτο συνεχίζει να εξιστορεί πραγματικά (ή μη, δεν έχει σημασία) συμβάντα γεμάτα κυνισμό, χιούμορ και σασπένς και να μιλά για πραγματικούς ανθρώπους που δεν φοβούνται άσχημα φινάλε και αλόγιστες συνέπειες. Το The Most Important Place In The World είναι πραγματικά ένας όμορφος και απολαυστικός δίσκος, με τις ατέλειες του και το εξώφυλλο του πεντάχρονου γιου του να χλευάζει κάθε επιστροφή και reunion των συνομηλίκων του μουσικών.

Μπάμπης Κολτράνης