Adolf Plays The Jazz – Tinder (free-download)

Η συγκεκριμένη μπάντα ίσως να μην χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς τυγχάνει μια ευρείας απήχησης για τα δεδομένα του underground. Το τελευταίο της άλμπουμ είχε προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον και τώρα έχουμε στην διάθεση μας την συνέχεια του. Από τις πρώτες ακροάσεις αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει μια λογική σχέση που διέπει το πρότερο με το νέο τους υλικό. Ως εκ τούτου υπάρχει μια σχετική οικειότητα με αυτό που εδώ ακούμε. Αυτό που κάνει το Tinder να ξεχωρίζει είναι ο ψηλός πήχης που θέτει στον ίδιο του τον εαυτό με την αίσθηση πως ολοένα κάτι μεγάλο επιφυλάσσεται στην πορεία των κομματιών του στοχεύοντας σε μια καθηλωτική ακρόαση.

Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που τορπιλίζει την όλη προσπάθεια και αυτό είναι ο ήχος της παραγωγής που είναι πολύ συμπιεσμένος, με ορισμένα όργανα να ακούγονται μπουκωμένα ή σχεδόν εξαφανισμένα. Όταν έχουμε να κάνουμε με ορχηστρική μουσική που παλεύει με εντάσεις και δυναμικές είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό το πως όλοι οι ήχοι που θα συγκρουστούν μεταξύ τους, θα βγουν προς τα έξω. Ίσως βέβαια η έλλειψη σαφών μελωδικών γραμμών ή προσπάθεια σύνθεσης με την πατροπαράδοτη έννοια του όρου να υπονοεί πως μπορεί μια βρώμικη παραγωγή να τα βγάλει όλα πέρα. Η επίμονη όμως επανάληψη βασικών θεμάτων, δυο ανά τραγούδι, με την απουσία εκτονωτικών στιγμών, καταλήγει να μην οδηγεί πουθενά καταπιέζοντας τις αρκετές όμορφες ιδέες που παρελαύνουν στον δίσκο. Υπάρχει παντού αυτή η αίσθηση τζαμαρίσματος που σίγουρα θα έδωσε στους μετέχοντες μια απόλαυση, αλλά ακούγοντας το νιώθεις σαν να εγκλωβίζεσαι ανάμεσα σε ξερούς τοίχους.

Η μουσική εδώ είναι κατά βάση επιθετικά θορυβώδης χωρίς τα διάφορα στοιχεία που προσπαθεί να υιοθετήσει να την εμπλουτίζουν κάπως.Έρχεται μάλιστα και η σχεδόν ογδοντάλεπτη διάρκεια του να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την ακρόαση, με το τελευταίο κομμάτι του δίσκου να αγγίζει ιδρωμένο την διάρκεια των εικοσιεπτά λεπτών! Οπότε επιστρέφουμε στον ψηλό πήχη που έθεσε η ίδια η μπάντα με το Tinder και τους κινδύνους που αυτός εν τέλει ενείχε.

Sans – Mapping The Invisible (name your price/poeta negra)

Η Record Store Day έχει καταντήσει πλέον ένα ανέκδοτο (βλ. επανεκδόσεις κυρίως mainstream/αδιάφορων ονομάτων, διέρρευση βινυλίων στο Ebay πριν την κανονική μέρα κυκλοφορίας, ουρές σε ορισμένα μέρη για την απόκτηση ενός βινυλίου κλπ) και υπάρχουν πλέον λιγοστοί λόγοι για να ενδιαφερθεί για αυτήν κάποι@ μουσικόφιλ@. Ο Λωτός, το δισκάδικο που κατοικοεδρεύει στην Θεσσαλονίκη, παραμένει σταθερός ως προς την προσφορά ενός τουλάχιστον λόγου κάθε 18/4. Φέτος επανεμφανίζεται για μια και μόνο κυκλοφορία η Poeta Negra, το πρωτοπόρο για την εποχή του label του δισκάδικου, με την βινυλιακή έκδοση του ντεμπούτου των συμπολιτών του Sans.

Ίσως αυτή η κίνηση να επισκιάζει με την συμβολική της σημασία την ίδια την μουσική που περικλείεται εδώ (βλ. καταραμένο φετίχ γαρ), αλλά σίγουρα αυτή δεν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Πιο συγκεκριμένα έχουμε μια μυστηριακή τελετουργία ambient υφής και χυμώδους πειραματισμού. Η κυκλικότητα και οι χρωματισμοί των συνθέσεων μάλιστα θυμίζουν ελαφρώς τα έργα Musick To Play In The Dark I&II των απαράμιλλων Coil.

Ο δίσκος με τον ευφάνταστο τίτλο Mapping The Invisible μπορεί να μην έχει ευανάγνωστες εντάσεις, αλλά ως σύνολο είναι αρκετά δεμένος και αρκετά συγκεντρωμένος ως προς τις ατμοσφαιρικές προθέσεις του, με εξαίρεση, ίσως, το αφηρημένο “Surface Is Depth” που κλείνει τον δίσκο. Αν προσθέσουμε και το όμορφο artwork, έχουμε μια κυκλοφορία λεπτεπίλεπτης αισθητικής, σχεδόν από το πουθενά, που δικαίως βρήκε μια αξιοσέβαστη αποδοχή στους σχετικούς κύκλους, με αποτέλεσμα τα εκατό του κομμάτια που κυκλοφόρησαν να έχουν σχεδόν εξαντληθεί σε λίγες μόλις ημέρες.

Μπάμπης Κολτράνης