Η ηλεκτρονική μουσική είχε πάντα περισσότερους σκοπέλους να ξεπεράσει από τα υπόλοιπα είδη. Δεν ήταν μόνο η αέναη εξέλιξη των τεχνολογιών που κάνει χρήση και η οποία οφείλει να προσαρμοστεί σε μια έστω αφηρημένη έννοια του εύηχου. Είναι και η κατάρα της να υπηρετεί συχνά χρέη υποβολέα πάρτι μπαίνοντας σε πιο στενά πλαίσια ως μορφή τέχνης. Ίσως για αυτό όταν προσπεράστηκαν οι δυο παραπάνω όροι να είχαμε τα πραγματικά αριστουργήματα της. Τα ανάλογα πιστοποιητικά όμως απαιτούν χρόνο για να επικυρώσουν την αξία ενός μουσικού έργου, οπότε μένει η απορία για το τι συμβαίνει με τους νέους δίσκους που χλευάζουν τους δυο προαναφερθέντες όρους. Κάπου εδώ έρχονται τα ζωντανά παραδείγματα να αποδείξουν σχήματα, σχεδόν μαθηματικά, άγνωστα όμως από τα πριν.

Ο νέος δίσκος του Shlohmo φαντάζει ανάδελφος μέσα στο νέο κύμα της ηλεκτρονικής μουσικής που κυριαρχεί σήμερα. Ακόμη και ο τίτλος που φέρει δεν είναι ακριβής καθώς ούτε ιδιαίτερα σκοτεινός είναι (πχ όπως ο τελευταίος του Vessel), ούτε στα κόκκινα των εντάσεων είναι ντυμένος. Αντιθέτως μιλάμε για μια στροφή του δημιουργού στα ουσιώδη της μουσικής έκφρασης. Το ζητούμενο εδώ δεν είναι η πρωτοπορία, αλλά η αρμονική παράθεση χειροπιαστών δειγμάτων μια μορφής τέχνης που παράγεται από κουμπάκια και προγράμματα, αλλά καταφέρνει σε τέλειο βαθμό να μεταφέρει τις ιδέες και τις εμπνεύσεις του εντολοδότη της.

Το Dark Red βασικά είναι ένας δίσκος που δεν σου βάζει δύσκολα. Απαρτίζεται από πεντάλεπτες περίπου συνθέσεις που έχουν ως κύριο γνώμονα ελκυστικές ρυθμολογίες και λυγερές μελωδίες. Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα δεν λείπουν και οι εκπλήξεις που έχουν να κάνουν με την σπάνια ομορφιά που περικλείουν και όχι με την ριζοσπαστική μορφή τους. Το “Buried” για παράδειγμα άνετα θα μπορούσε να διασκευαστεί από μια post rock μπάντα, αν και ήδη στην πρωτότυπη εδώ μορφή του προσφέρει ένα πειστικό ταξίδι σε έναν μυστήριο κόσμο. Επίσης το ηλιόλουστο σχεδόν drum ‘n bass “Beams” που κλείνει τον δίσκο ωθεί κατά μια έννοια την επανεκκίνηση της ακρόασης του δίσκου.

Ακόμη κι αν ορισμένα κομμάτια παραπέμπουν με σαφή τρόπο σε άλλα γνωστά ακούσματα (βλ. το “Apathy” που θυμίζει Burial), υπάρχουν οι έξυπνες ατμόσφαιρες που τα ζώνουν και τα γλυτώνουν από το να ακουστούν ως απλές αντιγραφές. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών έχουμε έναν δίσκο που διακρίνεται για την απαλή υφή του και την ηχητική διακριτικότητα του. Αυτό καταδεικνύουν οι έντεκα συνθέσεις του που ξέρουν που πατάνε και ποια είναι τα όρια τους. Ως εκ τούτου ,μπορεί οι έγκριτοι μουσικολόγοι να το έχουν ήδη προσπεράσει ως ένα μη πρωτοποριακό ή ρηξικέλευθο έργο τέχνης, αλλά το ζουμί που εμπεριέχει αποδεικνύει πως η απλότητα πολλές φορές είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα που μπορεί να διαθέτει ένας σύγχρονος δίσκος.

Μπάμπης Κολτράνης