Μια τυπική και άκρως σπαστική κριτική θα έκανε λόγο για άλλο ένα ενδιαφέρον ντόπιο σχήμα, για την αγνή προσπάθειά του ενάντια στην σκληρή για τα μουσικά δεδομένα εγχώρια πραγματικότητα, θα παρέθετε μια σειρά από επιρροές του συγκροτήματος και εδώ θα τελείωνε η ιστορία. Δεν πάει όμως έτσι γιατί, αν δεν σταθείς στη μοναδικότητα και αυτής της περίπτωσης, είναι σαν να μην έδωσες καμία σημασία στο τι ακριβώς θέλει η μπάντα να μεταδώσει.

Οι Αθηναίοι APTJ υπάρχουν από το ’98 και έχουν κυκλοφορήσει αρκετό υλικό για να παιδέψουν όσους/ες τους ανακαλύπτουν με τον νέο τους δίσκο. Περιγράφοντας τους, σίγουρα δεν μπορεί να παραβλεφθεί ο αφαιρετικός ήχος που έρχεται από το κύμα του post rock που έσκασε πριν περίπου 15 χρόνια. Από την άλλη, είναι δύσκολο να αντιπαραβάλεις κάποιο group εκείνης της εποχής που να λειτουργεί ως άμεση επιρροή τους. Αυτό συμβαίνει επειδή η μίξη ήχων δεν εκπορεύεται από συγκεκριμένα μουσικά μονοπάτια, αλλά θολώνει τα νερά βγάζοντας ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι το κινηματογραφικό υπόβαθρο. Ασχέτως αν τις περισσότερες φορές δεν παρεμβάλλονται φωνές, θυμίζοντας βουβές ταινίες, είναι παντού έκδηλο. Ίσως ως προς αυτό το γεγονός να διακρίνονται κοινά σημεία που έχει η μουσική τους με τους επίσης Αθηναίους One Hour Before The Trip, οι οποίοι και αυτοί κάνουν χρήση της 7ης τέχνης για τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος και όχι ως άλλη μια σαουντρακική μουσική κατάθεση.

Ως εδώ όμως φτάνουν οι όποιες ομοιότητες με άλλα ονόματα, διότι οι APTJ έχουν τον δικό τους τρόπο να θέτουν επί τάπητος τους ήχους και τις μελωδίες τους. Αυτό λειτουργεί όχι ως μια, ας πούμε, ταινία μικρού μήκους ή μια σκηνή με αρχή, μέση και τέλος, αλλά σαν μια μουσική πομπή που παρελαύνει από το σημείο που στέκεσαι ακίνητος και απλά μεταβάλλει την ατμόσφαιρα γύρω σου. Υπάρχουν τα ανεβοκατεβάσματα στις εντάσεις, αλλά ακόμη και στις πιο δυνατές εκφάνσεις τους κυριαρχεί μια παράθεση ψυχεδελικών δυναμικών στις οποίες δεν χωράνε μελωδίες που είναι εύκολες στο αυτί.

Πρόκειται για έναν καθαρά ατμοσφαιρικό δίσκο, εξίσου πειραματικό, κατά στιγμές κολληματικό, ο οποίος αναδεικνύει μια αίσθηση μουσικού χαρμανιού και όχι αυτοτελών ή εύπεπτων συνθέσεων. Υπάρχει επίσης ένα «πολιτικό» κείμενο που περικλείεται στο βιβλιαράκι της έκδοσης το οποίο παρεμπιπτόντως ίσως να μην κολλάει ως επιπλέον ανάγνωσμα πάνω στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Με όλα τα παραπάνω, αναφέροντας και την προσφορά του album με την μορφή του ελεύθερου κατεβάσματος, όπως το συνηθίζουν, μας φέρνουν ένα συνολικό αποτέλεσμα που αξίζει να του δώσουμε την δέουσα προσοχή.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή η πληθώρα δίσκων που έρχονται από το ημεδαπό undergound δεν συνιστά το χτίσιμο μιας σκηνής με όλα τα χαρακτηριστικά που μπορεί να κουβαλά μια τέτοια. Από την άλλη όμως, το γεγονός το ίδιο είναι φρόνιμο να μην περνάει απαρατήρητο. Όλα έχουν την σημασία τους.

Μπάμπης Κολτράνης