Από την μία υπάρχει το gothic ως ένα είδος μυστηρίου, θηλυπρεπές και πάντα επίκαιρο. Από την άλλη βρίσκονται τα ηλεκτρονικά μουσικά παιχνίδια που είτε κυλούν προς τη μηχανιστική ψυχεδέλεια, είτε φιγουράρουν με σκέρτσο στα 4/4. Ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους χωρά ασφυκτιούσα η μουσική του Αμερικάνου techno παραγωγού, Silent Servant, κατά κόσμο Juan Mendez.

Ειδικά στο παρόν ολοκληρωμένο ντεμπούτο του, έχει εφεύρει την αόρατη γραμμή που χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει τους δυο προαναφερθέντες διαφορετικούς κόσμους. Οι πραγματικοί προπάτορες του εν λόγω διαζευκτικού αμαρτήματος με το προκλητικό όνομα Throbbing Grsitle και κυρίως οι εξ αυτών Chris & Cosey μας έρχονται στο νου με την πρώτη κιόλας νότα. Σίγουρα πάντως η δημιουργία αυτή δεν εγκλωβίζεται στα όρια που έθεσαν οι Βρετανοί πειραματιστές, αλλά τα θέτει ως σημείο αναφοράς και αφετηρίας της περιπλάνησης.

Η επαναληπτικότητα της συγκεκριμένης μουσικής δεν περιχαρακώνει τις αισθήσεις, αλλά αντιθέτως τις μετατοπίζει σε ένα ταξίδι χωρίς προκαθορισμένο τέλος. Όχι πως μας περιμένουν ορισμένες εκπλήξεις στη σκοτεινή γωνία, αλλά από την αρχή αυτή η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα δύσκολα καταχωρίζεται μουσικά κάπου. Ξερή χωρίς να είναι στεγνή, υποχθόνια χωρίς να είναι αφαιρετική, εκφράζει με διακριτικότητα τις προθέσεις της με την κάθε σύνθεση να ακούγεται αυτάρκης. Χωρίς η πυξίδα να στρέφεται προς ακριβή προσανατολισμό, οι τόνοι μάλλον εγκεφαλικοί θα χαρακτηριζόντουσαν παρά χορευτικοί.

Αυτός είναι ο λόγος που ως επιπλέον προσφορά κυκλοφόρησε και ένα δωδεκάιντσο με πιο μπιτάτες εκδόσεις των τριών χορευτικότερων κομματιών του δίσκου. Δεν υπάρχει καμιά τεράστια διαφορά σε αυτές πέρα από το χρονικό τράβηγμα των εκτελέσεων και την πρόσθεση παραπάνω ρυθμικών εξαρτημάτων. Εν τέλει το πακέτο των δυο αυτών κυκλοφοριών τείνει να λειτουργεί πιο επιδραστικά σε μια ενιαία δόση αν και θέλει προσοχή με τις υποβλητικές παρενἐργειες.

Μπάμπης Κολτράνης