Numb, But I Still Feel It : Μια εισαγωγή που προδικάζει τι θα επακολουθήσει. Ξεσπάσματα που τεντώνουν τις φλέβες των άκρων. Μια φωνή εξομολογείται απέναντι σε έναν άσχημο καθρέφτη. Οι ήχοι υπερβαίνουν τα όρια μιας τυπικής ηχογράφησης. Ποτέ ξανά τα μάτια δεν έβγαλαν μέσω μιας κοφτερής μελωδίας μια τέτοια χειμαρρώδη ενέργεια.

Leaf : Η φυσική συνέχεια, το δίδυμο αδερφάκι, καθώς τα όργανα συναγωνίζονται με την φωνή ποιο από όλα θα καταρρίψει πρώτο το είδωλο του. Επιρροές από Jawbreaker ίπτανται, στίχοι που φτύνουν εσώψυχα, η ισορροπία το παντοτινό στοίχημα.

Like A Ritual : Εισαγωγική κιθάρα παρμένη από το “Where I End And You Begin” των Radiohead! Μια διαφορετική πιο ήπια φωνή απευθύνεται στο πανταχού παρών αόρατο πρόσωπο. Ένα αργό σπάσιμο βυθίζει στο κενό που αφήνει τα πάντα μέσα μας.

Secret Society : Ευθυτενές και εφηβικό. Κουβαλώντας κάτι από τις γλυκόπικρες μελωδίες των Nirvana, προσθέτει όγκο και χρώμα στην έννοια της απλότητας.

Head In The Ceiling Fan : Ένα λεπτό παιξίματος μιας ολομόναχης κιθάρας που στοιχίζει την μελωδική βάση του τραγουδιού. Το emocore όπως θα έπρεπε να είναι, πηγαίο, στέρεο και νοσταλγικό. Η φωνή κινείται μεταξύ ανέμελου σφυρίγματος και ραχάτικου μουρμουρητού. Το συγκρότημα για τα καλά γυρνάει σελίδα.

Make You Cry : Ένα από τα κρυμμένα διαμάντια. Η σκοτεινή νότα που εκρηγνύεται σχεδόν ανύποπτα. Ένα συναίσθημα σαν δάκρυ που προσπαθεί να βρει διέξοδο και τον ακριβές λόγο γέννησης του.

Sympathy : Κάνοντας τους Dinosaur Jr και τους Sonic Youth περήφανους. Η σύνθεση που λειτούργησε ως πυξίδα για το που θα κατευθυνθεί ο όλος δίσκος. Κολληματικό όπως κάθε εμπειρία που συναντάμε για πρώτη φορά. Η γέφυρα προς στο τέλος χτυπά το στήθος σαν κομμένη ανάσα.

Frown : Μια ιδέα που ξετυλίγεται με φυσικότητα καταλήγοντας στον τόσο αληθινό στίχο… «All along, all I ever wanted was someone to tell me that I am wrong…».

Calloused : Ένα ανάλαφρο μπάσιμο, μια παιδική διφωνία, μια ωμή δυναμική στο παίξιμο όλων των οργάνων. Ορίστε μια μουσική που δεν ντρέπεται να είναι αθώα και ατημέλητη συνάμα.

Lefty : Το τέλος πλησιάζει, οι ταχύτητες πέφτουν και όλα απογυμνώνονται. Τα πάντα σταματάνε προς χάριν του ρεφρέν και η μπάντα εναλλάσσει τις ανάσες στα βαθιά με το ελαφρύ χαμόγελο καθώς ο ήλιος στεγνώνει τα χείλη πάνω από την επιφάνεια του νερού.

In Between : Ένας κιθαριστικός ήχος μη οικείος μας υποδέχεται στο τελευταίο σκαλοπάτι. Σκέψεις απλώνονται σε μια διακριτική ερμηνεία, μια έκρηξη γεμάτη μελωδίες καταλήγει σε ένα τέλος απότομο. Δεν θα μπορούσε να κλείσει με καλύτερο τρόπο ένας δίσκος ο οποίος ενώ ταράζει τις λιμνάζοντες σκέψεις με τον πρώτο χτύπο, ταυτόχρονα ωριμάζει με την πάροδο του χρόνου και τις αναπόφευκτες συνεχείς ακροάσεις του που αυτός φέρνει.

Μπάμπης Κολτράνης