Για τον παραλληλισμό των άγριων σύγχρονων συνθηκών διαβίωσης με τον μοντέρνο σκληρό ήχο έχουμε αναφερθεί παλαιότερα. Το ζήτημα παραμένει αν η βαλβίδα εκτόνωσης που παρέχει η συγκεκριμένη μουσική έχει δημιουργικό και θετικό πρόσημο. Να λοιπόν μπροστά στα μάτια μας μια νέα γενιά συγκροτημάτων με υψηλό επίπεδο μουσικής γραφής και στιχουργίας. Οι Γάλλοι Birds In Row με το ντεμπούτο τους έρχονται να ενισχυθούν και να ενισχύσουν αυτή τη φουρνιά του hardcore που όχι μόνο ανανεώνει αισθητικά το είδος αλλά αποτελεί ίσως ότι πιο σημαντικό έχει εμφανιστεί στον ευρύτερο χώρο του βαρύ ήχου.

Η ακρόαση έστω ενός κομματιού από αυτόν τον διαολεμένο δίσκο πείθει πως το συγκεκριμένο τρίο έχει ρίξει πολύ ιδρώτα στο να βγάλει την παράνοια που κρύβει μέσα του όπως και όλοι μας άλλωστε (καπιταλισμός γαρ). Ενημερωτικά το υλικό του δίσκου ήταν έτοιμο εδώ και 8-9 μήνες αλλά το σχήμα δεν έβρισκε την τελική μορφή που του έκανε καλύτερα. Ίσως ένα βασικό μέλημα τους αποτέλεσε η ανάδειξη την αυτόνομης μουσικής τους ταυτότητας με τις επιρροές να διακρίνονται απαλά αλλά όχι δεικτικά.

Τα αισθήματα εδώ παραμένουν εναρμονισμένα με τον εύστοχο τίτλο του δίσκου αλλά ποτέ δεν φαντάζουν τραβηγμένα. Ιδιαιτέρως δε δύσκολη είναι η αποστολή να ξεχωρίσεις στιγμές εν μέσω μιας ολομέτωπης ηχητικής επίθεσης με χαρακτηριστικά κυκλώνα. Για παράδειγμα το να εισάγεται ένας δίσκος με ένα κομμάτι όπως το “Pilori” που διαθέτει τόσες συνθετικές διαβαθμίσεις και τέτοια υψηλή γραφή, αποτελεί κάτι που το συναντάς αν και σπάνια. Αλλά κομμάτια όπως το “Cages” όπου σε διάρκεια ενός λεπτού χωράει ένα ξελαρυγγιασμένο δείγμα μελωδικής και αστείρευτης ενέργειας ή το ομώνυμο όπου το σύμπαν σείεται, δεν συναντώνται εύκολα στα μουσικά πέριξ.

Η λίστα με τα κομμάτια που εντυπωσιάζουν όσο βυθίζεσαι στο χάος του δίσκου δεν έχει τελειωμό παρά μόνο ως στο δωδεκάλεπτο μπλουζαριστό “Lovers Have Their Say” το οποίο κλείνει μαγικά τον δίσκο. Ένα κόλπο που και οι Loma Prieta χρησιμοποίησαν στο τελευταίο τους αριστουργηματικό δίσκο, με την μέση της ακρόασης του δίσκου να καταλαμβάνεται από ένα χαλαρό και αρρωστιάρικο blues και το τέλος να σκάει με παρόμοιο τρόπο. Μόνο που εδώ η προσέγγιση είναι πιο γήινη, με το γενικότερο κλίμα των συνθέσεων να συνδυάζει δεινές εκτελεστικές ικανότητες με μια συγκεκριμένη αντίληψη του όγκου και της οξύτητας στον ήχο.

Συμβαίνει συχνά να βγαίνουν δίσκοι από διάφορα συγγενικά ή μη συγκροτήματα όπου τείνουν να συγκροτούν ένα κύμα συμπαγές, ορμητικό και άκρως γοητευτικό. Τα παραδείγματα ως προς αυτό το φαινόμενο είναι άπειρα στην σύγχρονη μουσική. Ας ελπίσουμε πως αυτό που συμβαίνει τώρα στο hardcore να διαρκέσει όσο γίνεται περισσότερο ώστε να έχουμε την ευκαιρία να γευτούμε και άλλες κυκλοφορίες του επιπέδου του You, Me And The Violence.

Μπάμπης Κολτράνης