Γκάζι – Σάββατο βράδυ. Όχι το τυπικό μέρος για να ακούσεις κάτι το ποιοτικό μιας και από μια ώρα κι έπειτα δημιουργείται μια χοάνη εμπορικών ύμνων ανεξαρτήτου είδους μουσικής. Παρόλ’ αυτά αρκετά περισσότερος κόσμος από ότι περίμενα μαζεύτηκε στο νέο ισόγειο χώρο του Gazarte που παραπέμπει σε μια άνετη μικρογραφία ενός παλιάς κοπής συναυλιακού χώρου. Αποδείχθηκε ότι ο Colin Stetson για τον οποίο ήρθαμε στο μέρος αυτό δεν είναι ένας απλός σαξοφωνίστας που παίζει με μια ιδιαίτερη τεχνική, αλλά ένας καταξιωμένος και ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Φαντάζει εύλογο αυτό καθώς μιλάμε για μια πορεία που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του στην χρυσή εποχή των Arcade Fire μεταξύ πολλών άλλων συνεργασιών του, την ίδρυση των «σκληρών» Ex Eye (με την ακυρωμένη συναυλία στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια) και κυρίως τις αρκετές προσωπικές δουλειές του που πιάνουν ένα ευρύ μουσικό φάσμα από την folk, την τζαζ, την κλασσική μουσική μέχρι και την drone ambient.

Η αναμονή μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία διήρκεσε περίπου όσο η ανάγνωση της εισαγωγής που μόλις διαβάσατε και ο Jay Glass Dubs εμφανίστηκε στη σκηνή για να μας βάλει κάπως στο κλίμα. Ίσως να το πέτυχε σε ένα βαθμό, αν και μουσικά πιθανόν να μην ταίριαξε τελικά με αυτό που θα ακολουθούσε. Εδώ να ανοίξω μια παρένθεση. Παλαιότερα έχω σταθεί αρκετά επικριτικός απέναντι σε άλλα ημεδαπά ονόματα που αναλαμβάνουν τον άχαρο και αδόκιμο ρόλο του support ενός ξένου ονόματος, οπότε στην παρούσα βραδιά δεν θα επεκταθώ άλλο, κλείνοντας εδώ ένα ζήτημα που μάλλον πρέπει να απασχολήσει τους διοργανωτές και βεβαίως τους ίδιους τους μουσικούς πολύ περισσότερο από όσο τους απασχολεί σήμερα. Κλείνει η παρένθεση.

Για ένα περίεργο λόγο με το πρώτο κομμάτι του Colin Stetson δεν έπαιξε κάποιο βίντεο στο background οπότε ξεκινήσαμε αμέσως να εξοικειωνόμαστε με τον ήχο που δέχονταν καθαρά οι αισθήσεις μας. Το γερό χτύπημα ήρθε με το δεύτερο κομμάτι (για να μη ψάχνετε τους τίτλους ακολουθεί το setlist της βραδιάς στο τέλος του κειμένου) όπου η οθόνη έλαμψε και από κείνη τη στιγμή όλα πήραν το χρώμα που η μουσική και η τόσο ταιριαστή σε κάθε κομμάτι εικόνα πρόσταζε. Ομολογώ ότι η εξήγηση της τεχνικής των κυκλικών αναπνοών που έχει τελειοποιήσει ο CS στο παίξιμο του δεν απαντά ακριβώς στο πως βγαίνει το όλο μουσικό αποτέλεσμα καθώς ακούς φυσικές λούπες, χτύπους και διάφορους άλλους ήχους και ανάσες ταυτόχρονα από έναν και μόνο μουσικό! Λογικό, λοιπόν, να εγκαταλείφθηκε η ερώτηση του πώς παίζει τι και να αφεθήκαμε στην υψηλή αισθητική των διαφορετικών σε δυναμικές μεταξύ τους συνθέσεων του. Αποκορύφωμα ήταν το απόλυτο ταίριασμα του εκάστοτε τίτλου με την πορεία του αντίστοιχου βίντεο με την κάθε σύνθεση να παίρνει  μια υπερβατική πνοή και τον μουσικό να παραμένει πάντα σε πρώτο πλάνο.

Μπροστά μου μια νεαρή κοπέλα εντός ενός σχεδόν κατάμεστου χώρου χόρευε σε κάθε κομμάτι της συναυλίας του CS και ίσως ήταν το άτομο που έπιασε ακριβώς το νόημα της βραδιάς. Μιας βραδιάς όπου αποδείχθηκε ότι ο ρυθμός βρίσκεται ακόμη κι εκεί που δεν τον περιμένεις, όπως σε ένα παλλόμενο σαξόφωνο, στην θέαση των άστρων, σε ένα πάγο που ξεκολλά, σε πετούμενα πουλιά, στο χάιδεμα κλαδιών και σε μια βραδιά της Αθήνας που κρύβει και κρύβεται στις ίδιες τις αυτοκαταστροφικές μα και αναζωογονητικές εντάσεις της!

1. Spindrift
2. The Six
3. When We Were That What Wept For The Sea
4. The Love It Took To Leave You
5. Safe With Me
6. Strike Your Force And Grin

Μπάμπης Κολτράνης