Υπάρχει πάντα κάτι όμορφο να περιμένεις από τους δημιουργούς που έχουν τον πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο του έργου τους. Αυτών που χαράσσουν την δική τους πορεία, όχι κατ΄ ανάγκη μοναχική, περνώντας μέσα από το πεπρωμένο που οι ίδιοι θέσπισαν. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Καναδός Tim Hecker ο οποίος όσο δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι μετά από 20 και βάλε χρόνια πλούσιας δισκογραφίας, άλλο τόσο αποδεικνύει την ανάγκη ύπαρξης μιας πυξίδας αναζήτησης προς το άγνωστο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το νέο του πόνημα. Σε αυτό οι ατμόσφαιρες κυλούν σε ενίοτε γνώριμα πεδία κι όμως συνεχώς αποτυπώνεται ένας άγνωστος οργανικός χείμαρρος που κινείται υπογείως. Για τον κόσμο που του φαντάζει οικείος αυτός ο ήχος υπάρχει κάτι το χορταστικό ακούγοντας τα διάσπαρτα ρυθμικά υπόβαθρα και τα αιθέρια αερικά. Εδώ δεν έχουμε μια ambient αφηρημένη, ούτε ασκήσεις πειραματισμού, αλλά κάτι το μεστό, σε στιγμές χαλαρωτικό, σε άλλες υπερβατικό, αλλά πάντα κατά μια έννοια γλυκό. Ως άλλο κερασάκι, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εμφάνιση του σαξοφωνίστα Colin Stetson στη μέση περίπου του δίσκου όπου συναντάμε μια μαγική ανύψωση του υλικού!

Ερχόμενοι στην εμφάνιση του Hecker στο Μέγαρο προχτές, εκεί δεν είχαμε κανέναν Colin Stetson, καμία προκαθορισμένη αποτύπωση του No Highs, αλλά κάτι όντως το διαφορετικό. Αρχικά, για την ιστορία ας σημειωθεί ότι το ντουέτο που εμφανίστηκε στην αρχή, αυτό των ημεδαπών Saber Rider & Anna vs June, ήταν ακριβώς εντός κλίματος της βραδιάς και πέραν των ελάχιστων αστοχιών παρουσίασε κάτι το, ειδικά στο ξεκίνημα του, εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Στη συνέχεια η αναπάντεχα κατάμεστη αίθουσα των 450 θέσεων μετά το απαραίτητο διάλλειμα γέμισε με συναυλιακούς καπνούς φέρνοντας στο νου το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ του Hecker. Ομολογώ ότι όλο αυτό το σκηνικό που παρέμεινε κατά την διάρκεια όλης της εμφάνισης του, μαζί με τα διακριτικά φώτα έδενε τέλεια με τη μουσική που έβγαινε από ένα επιβλητικό ηχοσύστημα. Ο δημιουργός μας παρέδωσε μια πιο δυναμική οπτική πάνω στο φρέσκο του άλμπουμ η οποία προκαλούσε διαφορετικά συναισθήματα από ότι μια ακρόαση σπίτι. Υπήρχαν μέρη όπου η ένταση αγκάλιαζε την αίθουσα χωρίς όμως να αφήνεται η αίσθηση του ομιχλώδους τοπίου που σε θέλγει τρυφερά. Τα χαμόγελα και τα θετικά σχόλια όλων στο τέλος επιβεβαίωσαν όχι μόνο τις δικές μου εντυπώσεις, αλλά και την πεποίθηση ότι ορισμένες «δύσκολες» μουσικές μπορούν να ασκήσουν γοητεία σε ευρεία κλίμακα!

Μπάμπης Κολτράνης